Live like you were dying

We zijn inmiddels alweer ruim een maand in Golden en onze dagen zijn steeds behoorlijk goed gevuld. Zo werken we nog steeds voor Dave en zijn we druk bezig geweest met het verven van zijn Airbnb huis. Daarnaast maken we bijna elke dag wel één of meerdere airbnb accommodaties van Dave schoon en doen we soms andere klusjes in en rond het huis. Ook werken we inmiddels voor Ralph en Gaelle (vrienden van Haley en Lukas), die drie appartementen op Airbnb verhuren en waar we een paar keer per week schoonmaken. Verder hebben we een aantal 'losse' schoonmaakklusjes bij andere mensen gedaan. 

Naast het werken hebben we ook nog tijd om veel leuke dingen te doen. Aangezien het hier tot nu toe eigenlijk elke dag super warm en zonnig weer is, zwemmen we bijna elke dag: vaak is dit na afloop van werk in een koel meer of in de ijskoude Blaeberry River. Ook zijn we een paar keer met Simon en Joni wezen zwemmen en spelen bij de rivier. Daarnaast maken we soms nog een wandeling aan het eind van de dag: zo gaan we graag met de honden naar de rivier wat absoluut magisch is tijdens het Golden Hour, en hebben we een gorge/canyon ontdekt. Hiervoor moesten we via een opgedroogd beekje naar boven klimmen. Het beekje werd steeds smaller en uiteindelijk begon er water doorheen te stromen terwijl de zijkanten van de gorge steeds hoger werden. We zijn net zo lang doorgelopen tot we niet verder konden doordat een rotswand met een ieniemienie watervalletje net te groot voor ons was om op te klimmen. Op blote voeten klauterden we weer terug wat leidde tot interessante centerparcs-wildwaterbaan-achtige taferelen. Naast dit super leuke blote voeten avontuur zijn we ook een ander beekje opgeklommen tot we uiteindelijk bij een waterval kwamen waar we in de winter met Simon, Cohen en Till waren geweest. Waar we toen over het ijs naar de bevroren waterval konden lopen om ijspegels te 'plukken', was de waterval nu alleen via grote stenen in het ijskoude stromende water te bereiken. Daarnaast konden we toen door de dikke laag sneeuw niet verder, maar nu konden we verder omhoog wandelen om nog twee andere watervallen te bewonderen. Na een korte maar zware zoektocht (uiteindelijk waren we zo hoog omhoog geklommen dat het beekje misschien wel 100 meter onder ons stroomde en moesten we tot de conclusie komen dat we de watervallen hadden gemist), liepen we het steile bospad dat langs de afgrond met onderaan het beekje liep weer af en vonden we uiteindelijk twee net zulke steile paadjes naar beneden. Beide paadjes leidden tot een waterval met daaromheen enorme steen/zandachtige wanden bestaande uit ontelbaar veel sedimentlagen. Super indrukwekkend 🤩. Om de één of andere reden namen Iris en ik een duik in het ijskoude water van de waterval wat leidde tot een hoop gegil 😂. Het leuke van deze twee wandelingen is niet alleen dat het bijna om de hoek is van waar wij wonen, maar ook dat het geen 'officiële' en aangegeven wandelingen zijn. Alleen locals weten ervan (Lukas had ons de wandelingen aangeraden) wat betekent dat we in alle rust van deze natuurschoonheden konden genieten. 

In onze eerste werkweek heeft Dave ons mee uit eten genomen naar een restaurant met super trage bediening maar heerlijke pizza en een prachtig uitzicht. In de winter waren we in het zwembad naast dit restaurant geweest, maar toen was het bewolkt geweest waardoor we ons destijds totaal niet bewust waren van het prachtige uitzicht. Terwijl de zon achter de bergen verdween kleurde de lucht licht roze en lila: super mooi🤩. 

Verder hebben we tot nu toe twee grotere hikes met Haley en de honden Cosmo en Molly gedaan. De eerste hike ging naar The Lake of the Hanging Glacier en was 16 kilometer lang, met een klim van in totaal 720 meter. We waren vroeg opgestaan om enigszins op tijd te kunnen beginnen aan deze hike, aangezien het ook nog zo'n twee uur rijden vanaf Golden was. Vanaf de parkeerplaats tot het meer was de hike suuuuper mooi. Eerst liepen we langs een rivier en tussen de bloemen door, daarna moesten we een waterval oversteken waar wij zelf en de honden in konden afkoelen, vervolgens moesten we via het bos al haarspeld-bochtend omhoog (en dat viel niet mee haha), en uiteindelijk kwamen we hoger in de bergen en begon de begroeiing meer open te worden en de uitzichten spectaculairder. De gletsjer verscheen in de verte al, maar eerst moesten we nog over enorm grote stenen zien te klauteren voordat we bij het meer waren. Onderweg kwamen we plakkaten sneeuw en nog een waterval tegen. Na 8 kilometer en 720 meter omhoog gewandeld te hebben was na zo'n drie uur daar eindelijk het meer en wauw, wat was die mooi😍. Daar waar geen ijs meer op het meer lag, was het water super blauw en de bergen waar de gletsjer 'hing' waren heel erg indrukwekkend. Het feit dat er verder helemaal niemand was, gaf de plek nog iets extra magisch. Ietwat uitgehongerd begonnen we aan de heerlijke lunch die we hadden meegenomen. En wat je daarna doet? Je zoekt een fijn plekje, het liefst een mooie steen, en je gaat zitten. Zitten, kijken, genieten, alles in je opnemen, en dat is het. Ik had al snel een steen gevonden die omringd was door een enorm plakkaat sneeuw en waar geen enkele mug te bekennen was (die hadden ons namelijk belaagd terwijl we zaten te lunchen, dat was ook het moment geweest dat ik me realiseerde dat we nog steeds op aarde waren en niet ergens onderweg waren doodgegaan en in de hemel terecht waren gekomen trouwens, want WAUW, wat een plek!). 

We hebben zo'n 1,5 uur genoten van de zon, de rust, en de onvoorstelbare en onbeschrijfelijke wereld waarin we terecht waren gekomen. Daarna was het tijd om deze prachtige plek weer achter ons te laten en te beginnen aan de terugweg. De uitzichten waren weer super mooi en we hebben kunnen genieten van het koude water van de rivier die we bijna de hele hike volgden. Toen we bijna weer bij de parkeerplaats waren, begon Cosmo ineens heel erg aan de riem te trekken tot het punt waarop hij me bijna omver trok. Ik had amper de tijd om me af te vragen wat hij rook of hoorde, want ineens stond ik oog in oog met een eland. Het enorme beest met een net zo'n enorm gewei stond me op maar een paar meter afstand aan te gapen en voor een paar seconden stond ik versteend terug te staren en wist ik nog net: 'oh holy shit' te mompelen. Het kostte m'n brein een paar seconden om te verwerken met wat voor wezen ik precies oog in oog stond, maar volgens Iris die een paar meter achter me liep, kon ze aan m'n reactie toch een soort van opluchting zien en dus wist ze daardoor dat het geen beer was😂. De eland was echter totaal niet onder de indruk en ging lekker verder met grazen waardoor wij wat foto's konden maken. Uiteindelijk vond hij het kennelijk wel weer mooi geweest, want hij begon ineens een soort van snuivend geluid te maken: dat was voor ons het moment dat we maakten dat we wegkwamen. Nogmaals: die beesten zijn enorm haha. Wel was deze ontmoeting absoluut de kers op de taart van deze al geweldige hike✨. 

Onze tweede grote hike vond twee weken later plaats. Deze hike was uiteindelijk in totaal 20 kilometer lang en ging 780 meter omhoog. Ook deze hike eindigde bij een meer. Deze keer lag er geen ijs op het water, maar wel lagen er nog plakkaten sneeuw op de bergen eromheen. De afwezigheid van ijs en het aantrekkelijke blauwe en heldere water waren reden genoeg voor Iris en mij om een SUPER verfrissende duik te nemen in dit alpiene meer. De wandeling richting dit ijskoude meer was wederom super mooi: het begon op een grindweg met super veel margrieten, vervolgens gingen we steil omhoog het bos in, om uiteindelijk uit te komen in een weiland met allemaal paarse bloemen die tot onze middel kwamen. Daarna kwamen we weer door een bos met veel open plekken en wilde bloemen. Vanaf het meer zijn we nog een klein stukje extra de berg opgelopen zodat we uiteindelijk kilometers ver een vallei in konden kijken: een super geslaagde wandeling dus🤩.

Verder had Dave nog een ander baantje voor ons weten te regelen: als sport doet Dave aan skydiven, en bij zijn vaste skydive centrum net buiten Calgary zochten ze mensen die Alberta en British Colombia door wilden rijden om reclame te maken voor tandem sprongen. Betaald roadtrippen door deze twee prachtige provincies? Daar zeggen Iris en ik zeker geen nee tegen! Waar ik ergens wel heeeel erg graag nee had tegen willen zeggen was de 'eis' van de skydive mevrouw dat Iris en ik zelf ook zo'n tandemsprong gingen doen zodat we het beter konden promoten… Nou, ik wist niet dat ik iets zooooo graag en tegelijkertijd absoluut niet wilde doen haha. Maar goed, je krijgt niet elke dag een gratis skydive én een betaalde roadtrip aangeboden dus het enige wat je dan kan doen is to just go with the flow… 

Het duurde niet lang of Iris en ik hadden het rode autootje van Lukas, die we zolang we in Canada zijn mogen gebruiken, schoongemaakt en omgetoverd tot een mini-camper met een - ahum - super comfortabel bed (de auto is dus zegmaar de Canadese versie van de Honda Jazz dusja…). We pakten twee kleine rugtasjes in en waren helemaal klaar voor onze skydive (niet dat je daar ooit klaar voor kan zijn tho) en - als we het zouden overleven in ieder geval - de daaropvolgende roadtrip door Alberta en BC. Na de nodige drama met Dave diezelfde avond, heel veel verspilde energie, frustratie, en een veel te lang telefoongesprek wat volgens Dave uiteindelijk allemaal het resultaat was van zijn 'jumper brain', wat neerkomt op vergeetachtigheid door het vele skydiven (jaaaaja, goed excuus, Dave), was het uiteindelijk toch geregeld dat Iris en ik een paar dagen vrij hadden van het schoonmaken. 

De volgende ochtend hadden we de auto helemaal klaar en ingepakt en na het Airbnb huis van Dave schoongemaakt te hebben, gingen we op weg naar Calgary. Het is erg interessant hoe je brein omgaat met het feit dat je die dag uit een vliegtuig gaat springen: zonder dat ik me er bewust van was, was mijn hoofd compleet in de ontkenningsstand geschoten, waardoor ik super rustig en relaxt in de auto naar het vliegveld zat. Na een rit van zo'n 3,5 uur hadden we de Rockies achter ons gelaten en naderden we het vliegveld. Dat was het moment waarop mijn gemoedstoestand compleet veranderde: no way dat ik uit een vliegtuig ging springen! Waarom zou ik dat doen? Slaat toch helemaal nergens op? Ik had het al eerder gedaan, dus wat had het voor nut om het nog een keer te doen? We konden dat hele skydive baantje wat mij betreft prima laten schieten en gewoon lekker een paar dagen gaan kamperen in de auto. Toch besloten we wel even naar binnen te lopen om te kijken of we per se moesten skydiven. Nou, de mevrouw achter de balie twijfelde daar geen seconde aan. Ze herkende ons direct als de vrienden van Dave die kwamen springen (shit, ik had nog hoop dat niemand er iets van af zou weten) en voor ik het wist had ik m'n handtekening onder een formulier gezet die ik niet eens durfde te lezen (en maar goed ook want ik las achteraf dat het ging over niet-werkende parachutes, gebroken botten, vliegtuigcrashes, het feit dat mensen fouten maken, en de dood. Great.). Veel te snel had ik een ietwat aftands skydive pak aan en werd ik in een tuig gehesen waar mijn leven straks letterlijk van af zou hangen. Lenny, een skydiver van middelbare leeftijd met knalblauw haar die diezelfde week zijn 5000e sprong had gemaakt, liet Iris en mij zien hoe we straks onze benen door de deur van het vliegtuig moesten tillen en in welke houding we vervolgens moesten vallen en landen. Toen het ieniemienie vliegtuigje waarmee we duizenden meters de lucht in zouden vliegen klaar en volgetankt was, liepen Lenny en ik, Iris en haar skydive instructeur, en nog een solo skydiver naar dit - voor mijn gevoel - stuk roest en namen we achterstevoren op de grond plaats in het vliegtuigje. Tegen elkaar aan gedrukt en nog net niet bij de piloot op schoot vlogen we uiteindelijk weg. De lucht was fantastisch mooi en we hadden super mooi zicht op de jacobsladders die de zon door de wolken maakte en ik kon het niet helpen om te denken: ik heb in ieder geval een mooi laatste uitzicht voor ik dood ga😂. Vanaf het moment dat de deur van het vliegtuig dicht was gegaan, was ik namelijk in een nieuwe psychologische fase terechtgekomen: complete acceptatie door het feit dat je weet dat er geen weg terug is, alleen een val van 200 kilometer per uur naar beneden. Ik kon niet anders dan 'met de flow gaan' en dus deed ik dat maar. Hoe hoger we echter vlogen, hoe harder mijn hart begon te bonzen en ik kon wel in m'n broek plassen toen de solo skydiver op een veel lagere hoogte dan wij het vliegtuig al verliet wat betekende dat de deur openging en we werden blootgesteld aan een super intense wind. Het vliegtuig wiebelde wat heen en weer toen de skydiver sprong, de deur ging weer dicht, en wij vlogen hoger en hoger in een uiteindelijk misselijkmakende cirkel waarbij het vliegtuig pretty much op z'n zij de bochten nam om zo snel mogelijk omhoog te komen🤢. Uiteindelijk was het moment daar dat we de juiste hoogte hadden bereikt en ging de deur open. Vastgeketend aan Lenny (tenminste, dat hoop je dan), keek ik een laatste keer naar Iris en zwiepte ik mijn benen omhoog door de deur totdat ze buiten het vliegtuig hingen en ze werden blootgesteld aan de super krachtige wind hoog in de lucht. Ik herinnerde dat ik m'n hoofd schuin naar achter moest doen en ineens vielen we. De eerste seconde voelde gestoord en onbeschrijfelijk en er ontsnapte een doodskreet uit m'n mond (zie filmpje) die vervolgens zo vol met wind liep dat ik hem snel weer dicht deed😂. Na een paar seconden tikte Lenny me op m'n schouder wat betekende dat ik m'n armen wijd mocht spreiden en het net voelde alsof ik vloog: GEWELDIG. Vanaf dat moment voelt het gek genoeg niet meer alsof je met 200 kilometer per uur naar de aarde stort, maar alsof je zweeft op de wind en dat is zo verschrikkelijk gaaf🤩. Veel te snel ging de parachute open (natuurlijk wel erg blij en dankbaar dat ie überhaupt open ging) en hingen we rustig in de lucht. Ik mocht de parachute even besturen en op aanwijzing van Lenny cirkelden we in duizelingwekkende rondjes naar beneden. Even later landden we veilig en zonder kleerscheuren weer op planeet aarde. Wauw, wat een ervaring🤩. Het enige wat ik kon denken was: ik wil nog een keer😂. Even later landde Iris ook veilig en wel en vervolgens liepen we naar binnen om de filmpjes van onze sprongen te bekijken. Kennelijk had Iris haar been niet uit het vliegtuig kunnen krijgen en had de piloot haar moeten helpen om haar been door de deur te krijgen😂. Gelukkig was verder alles goed gegaan en diezelfde avond hebben we wat gedronken met allemaal skydive mensen die een soort familie vormen en allemaal op het vliegveld verbleven in hun auto's, campers, en caravans. We mochten onze auto hier voor de nacht tussen parkeren en het voelde stiekem best wel stoer dat we voor één dag bij deze waaghalzen hoorden haha 

De volgende ochtend stippelden we onze route uit en was het tijd om op pad te gaan met een stapel flyers en een doosje visitekaartjes. We zijn naar het zuiden van Alberta gereden en hebben de hele weg als twee echte cowboys genoten van de countrymuziek op de radio. Onderweg zijn we meerdere keren gestopt om flyers op te hangen en met zo'n 250 kilometer op de teller kwamen we aan het eind van de dag aan in Pincher Creek: het stadje waar we altijd vanaf de ranch waar we in de winter met Kiaran en Till hadden gewerkt naar toe gingen. Duizend en één fijne herinneringen kwamen hier naar boven, ook al was het wel gek om hier deze keer zonder onze twee vrienden te zijn💔. Na geflyerd te hebben in Pincher Creek, zijn we doorgereden naar Lundbreck. Dit is het gehucht waar Dana en Howard wonen, twee geweldig lieve mensen waarmee we bevriend waren geraakt toen we in de winter op de ranch werkten. We hadden ze van te voren een berichtje gestuurd, maar we hadden niets terug gehoord, dus een beetje zenuwachtig parkeerden we de auto op de oprit. Howard was buiten aan het sproeien en na een dikke knuffel nodigde hij ons uit naar binnen en kregen we allebei een Corona in onze handen gedrukt. Dana was er helaas niet, maar we mochten zolang blijven als we wilden en we mochten pakken wat we wilden. Dankbaar maakten we hier gebruik van en dus sliepen we die nacht in een bed in plaats van in de auto. Howard moest de volgende dag vroeg naar z'n werk, maar hij drukte ons nog op ons hart dat we altijd een thuis zouden hebben bij hem en Dana🥺❤️. Nou, ik kon wel huilen toen ik dat hoorde, wat een warmte en gastvrijheid, geweldig❤️. 

De volgende ochtend zijn Iris en ik naar de ranch gereden. Niet om hoi te zeggen, want waar we van Dana en Howard alleen maar warmte voelen, is dat van Al maar vooral van Brigitte alleen maar kilte😂, maar om een wandeling naast de ranch te maken: deze wilden we in de winter al doen, maar dat was toen niet haalbaar door de sneeuw. Nu had de sneeuw echter plaatsgemaakt voor weilanden vol met wilde bloemen en heel veel groen😍. We parkeerden de auto een paar meter verwijderd van de ingang van de ranch - en doken verschrikt met onze hoofden de auto in toen we Al even later aan zagen komen maar gelukkig ook weer zagen verdwijnen op zijn terrein - en liepen langs het hek van de ranch naar het begin van de wandeling. Tot onze blijdschap stonden de paarden precies in die hoek van de property waar wij langs liepen en konden we hoi zeggen tegen Sofia, Ben, Angel, Savannah, Django, Gypsy, Nikita, Nika, en natuurlijk de kleine Bacardi🐴. Het was inmiddels best wel laat geworden en omdat we niet zo goed wisten hoe lang de wandeling precies duurde, besloten we om het toch maar niet te doen. Wel was het geweldig de paarden weer gezien te hebben en de weg naar de ranch weer te rijden, want ondanks de kilte van Brigitte, was onze tijd op de ranch absoluut geweldig ❤️. 

Onze eindbestemming voor die dag was Fernie, wat betekende dat we een nieuw deel van Alberta en British Colombia zouden gaan zien. We stopten onderweg in verschillende stadjes voor flyers en bewonderden in Sparwood 'world's biggest truck', en allemensen, die was groot. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Fernie, een leuk stadje in de bergen. We hebben hier weer veel geflyerd tot we het uiteindelijk allemaal wel mooi geweest vonden. We hebben een wandelingetje naar een kleine waterval gemaakt en zijn toen wat gaan drinken in dit leuke stadje. Vervolgens zijn we in het donker naar een gratis 'camping' in the middle of nowhere gereden. Het was een hele opgave om met Jessie, zo hebben we de auto genoemd, de gravelroad met enorme kuilen over te komen, maar het is gelukt. We zijn direct gaan slapen en werden de volgende ochtend midden in het bos naast een rivier wakker. Onze buren bestonden uit een paar mede-kampeerders en een kudde koeien die ons niet echt onder de indruk aankeken toen we de auto uitstrompelden (het matras is dus echt niet comfortabel 😂). We hebben in het zonnetje ontbeten en zijn toen weer verder gegaan met onze roadtrip. Nadat we veel flyers opgehangen hadden in Cranbrook, zijn we weer naar het noorden richting Golden gereden. Het was super heet en bij gebrek aan airco besloten we om onderweg te stoppen bij een meer om te zwemmen en te chillen. De weg naar Golden was super mooi en voor we het wisten hadden we dik 300 kilometer gereden en waren we weer thuis waar we een hele dikke knuffel van Lukas kregen❤️️. 

Een paar dagen later was het alweer tijd voor een tweede roadtrip. Ik had het niet erg gevonden om wat langer thuis te blijven, maar we moesten door. Deze keer gingen we naar het westen. Op de eerste dag zijn we via het Glacier National Park naar Revelstoke gereden. In het nationale park zijn we gestopt voor een wandelingetje van 'maar' 2,1 kilometer: dit is wat we gedacht hadden toen we hier in de winter waren. Wat bleek: er was een hoogteverschil van zo'n 500 meter in deze 2,1 kilometer lange wandeling… Deze keer waren we hier ons echter 100% bewust van, en deden we het toch💁🏼‍♀️. In de winter waren we namelijk halverwege de wandeling in een sneeuwbui terecht gekomen waardoor we helemaal geen uitzicht hadden gehad toen we eenmaal boven waren. We hadden de aanwezigheid van indrukwekkende bergtoppen achter de wolken echter 'gevoeld' en wilden deze nu dolgraag bewonderen. Halverwege de wandeling vroegen we ons echter al af waarom in de vrede we deze verschrikkelijke wandeling weer deden😂. Wat was het weer afzien. De vorige keer hadden we het al warm gekregen van het pad dat via haarspeldbochten steil omhoog gaat, en nu was het gewoon zo'n dertig graden warmer🥵. We werden gelukkig beloond met een prachtig uitzicht: waar we de vorige keer amper een meter zicht hadden, keken we nu naar prachtige bergtoppen en konden we zelfs de snelweg in het dal waar we vandaan kwamen zien. Blij en tevreden dat we de wandeling weer overleefd hadden liepen we naar de auto om naar Revelstoke te gaan. Hier hebben we wederom geflyerd tot het tijd was voor avondeten: toen zijn we de berg op gereden om te genieten van een hapje eten en een prachtig uitzicht (nadat we eerst weggejaagd werden door zwermen agressieve muggen trouwens…). 

De dag daarna zijn we verder naar het westen gereden om in allemaal verschillende stadjes te flyeren. Onderweg zijn we gestopt bij een Nederlandse ijswinkel met allemaal Nederlandse lekkernijen. Aan het eind van de dag waren we helemaal klaar met het geflyer: elke keer de auto in en uit, en elke keer weer opnieuw uitleggen waarom onze poster het verdiende opgehangen te worden😂. Het feit dat het steeds warmer werd in onze airco-loze auto hielp ook niet mee. Daarom hebben we in de stad Vernon een meer opgezocht om even een snelle duik te nemen en af te koelen. Vervolgens hebben we deze wat grotere stad (ik heb het even opgezocht en ik ben kennelijk op het punt in m'n leven aangekomen waar ik een stad met 40.000 inwoners groot noem…), achter ons gelaten en zijn we weer richting het oosten gereden. Ons stond een super mooie route dwars door de middle of nowhere te wachten: we hadden nog twee flyer stops: één in Lumby, een gat van helemaal niets, en één bij een camping aan de rand van Echo Lake. En allemensen, wat was dat weer mooi🤩. We moesten de snelweg af en de doorgaande weg veranderde al snel in een zandweg die langs de kustlijn van dit mooie meer in de bergen kronkelde. We hadden de hoge Rockies al een hele tijd achter ons gelaten, maar dit was ook prachtig! De zon stond al redelijk laag wat zorgde voor prachtig licht op het heldere water en de bebossde bergen. Na een flyer bij de camping achtergelaten te hebben (waar overigens een super lieve vrouw werkte) hebben we snel een plekje voor de auto langs de kant van de weg gezocht om een duik te nemen. Heeeeerlijk✨. Omdat het flyeren eindelijk klaar was en we nog wel zin hadden om een stukje te rijden, besloten we nog zo'n 100 kilometer toe te voegen aan onze roadtrip om zo de Arrow Lakes vast te kunnen oversteken met de ferry. Tijdens deze 100 kilometer hebben we denk ik geen enkel teken van beschaving gezien, behalve de snelweg waar we overheen reden. Het was alsof we even helemaal alleen op de wereld waren, behalve de enkele mede automobilisten die we tegenkwamen. Eenmaal bij de ferry aangekomen was de zon weg en begon de lucht boven het enorme meer roze en paars te kleuren. Super mooi😍. We hadden een gratis camping gevonden in Burton en kwamen terecht aan de oever van het ruim 200 kilometer lange meer. De lucht was nog steeds super mooi en de sterren waren gigantisch op deze afgelegen plek. De volgende dag reden we grotendeels weer langs het meer en staken we het ijskoude water (we know want we zijn er in gesprongen terwijl we op de ferry wachtten) weer over richting het noorden naar Revelstoke. Omdat de lucht begon te betrekken besloten we diezelfde dag nog weer door te rijden naar Golden: wederom een geslaagde (en betaalde) roadtrip✨. 

En ander avontuur dat we hebben meegemaakt vond plaats tijdens een girls night met Haley en Tanis die bestond uit: 

-vier 'volwassen' vrouwen

-drie zwemvesten 

-twee peddle boards

-één daadwerkelijke peddel (maar in totaal acht teenslippers, dus wie heeft er nou peddels nodig?)

-de ijskoude Columbia River

-en de invallende duisternis gecombineerd met een lucht die alleen maar regen kon betekenen

Wat kan daar nou misgaan? 

Nou, volgens ons helemaal niets! Ons peddle board tripje over de rivier was al tot twee keer toe uitgesteld dus de donkere lucht en het ontbreken van toch best wel cruciale voorwerpen voor een 'peddle down the river' deed ons helemaal niets. We gingen met twee auto's op stap zodat we één auto stroomafwaarts konden zetten, en met z'n vieren de andere auto de nodige kilometers stroomopwaarts konden parkeren om daar onze peddle boards op te pompen en uiteindelijk te water te gaan. Nou was dat oppompen al een hilarisch avontuur op zich, maar er stond ons nog veel meer te wachten. 

We bonden de twee boards aan elkaar vast en begonnen aan ons tochtje over de rivier. Het duurde niet lang of er verscheen een super mooie dubbele regenboog aan de lucht terwijl de laatste zonnestralen de bergen verlichtten: onze avond kon niet meer stuk. Vol goede moed begonnen we (of eigenlijk steeds één persoon, want er was ten slotte maar één peddel) te peddelen. Het duurde niet lang of we kwamen langs een motorbootje dat aan de kant was vastgemaakt: Tanis kwam met het idee om te kijken of er een peddel in lag die we tijdelijk konden 'lenen'. Ik vond dit een prima idee, maar Iris en Haley zagen dit toch niet helemaal zitten. We maakte een rondje van 360 graden en gingen toen, zonder de peddel 'geleend' te hebben, weer door (en dat hebben we later op de avond geweten, vooral doordat Tanis ons er aan bleef herinneren dat er waarschijnlijk een prachtige en perfecte peddel in een bootje helemaal niks lag te doen terwijl wij, op z'n hondjes, verwoed kilometers lang hebben gepeddeld met onze teenslippers😂). Maargoed, dat deel van het verhaal komt later pas. Het eerste deel van ons peddel avontuur was namelijk heel relaxt en gezellig: we lieten ons rustig door de rivier meevoeren terwijl we genoten van het mooie uitzicht en de adelaars die over ons heen vlogen😍. Uiteindelijk begon het een beetje te regenen, maar dat maakte eigenlijk helemaal niets uit. Op een gegeven moment verloor ik mijn teenslipper. Aangezien teenslippers in onze situatie super belangrijke voorwerpen waren raakte ik behoorlijk snel in paniek toen ik niet snel kon duidelijk maken wat er gaande was en we dus door peddelden. Na het nodige hysterische gegil van mij, draaide we uiteindelijk gelukkig om en konden we de teenslipper uit het water vissen. Lachend en kletsend dreven we rustig stroomafwaarts de rivier af tot het moment waarop Iris - en vraag me niet waarom, want dat weet helemaal niemand - besloot om, zoals Tanis achteraf zei, haar lichaam 'alsof ze zichzelf op een bank opzij liet vallen' te bewegen. Nou, dat moet je dus vooral níét doen op een peddle board want daar is géén zijkant. Wat er wel was op dit peddle board was een medepassagier - ik - die zich in een milliseconde besefte dat er helemaal niks was dat ze kon doen. Het volgende moment was daar de ijskoude rivier die zich wist door te dringen tot op m'n bot. De zon was al lang en breed weg en het was die dag voor het eerst niet snikheet geweest. Natuurlijk ging onze duik in het water gepaard met hysterie, verwarring, verbluffing, heel veel onbegrip over de hele situatie vanaf mijn kant, en de slappe lach keer vier: probeer dan maar vanuit zo'n ijskoude rivier weer op je peddle board te klauteren😂. Nadat we onze spullen - onze kostbare peddel, een zwemvest (die overigens niet aan één van ons vastzat, vraag me niet waarom), een waterfles die gevuld was met wijn (misschien dat die Iris' onbegrijpelijke beweging gedeeltelijk verklaart), en een leeg blikje frisdrank uit het water hadden gevist, wist ik redelijk snel weer op het peddle board te klimmen. Iris daarentegen zag het allemaal niet meer zitten. Ik begon tegen haar te zeggen dat ze gewoon eerst één been over het bord moest zwiepen, maar in alle chaos en nog steeds slappe lach kwam dit totaal niet over waarop ik keihard: 'EERST ÉÉN BEEN, EERST ÉÉN BEEN, GOOI GEWOON EERST ÉÉN BEEN EROVER HEEN' begon te schreeuwen. Mijn plotselinge Nederlandse uitbarsting was kennelijk hi-la-risch want Tanis en Haley hadden het niet meer en probeerden mijn Nederlandse aanwijzingen te herhalen wat voor Iris en mij weer hilarisch was😂. Gelukkig lukte het Iris uiteindelijk voordat ze in hypothermische shock ging om zich uit het water op het bord te hijsen. 

Na de hele situatie geëvalueerd te hebben ging het lachen, in ieder geval van Iris en mij, redelijk snel over in klappertanden en hebben we met z'n allen gepeddeld (met in elke hand dus een teenslipper) alsof ons leven ervan afhing (wat op dat moment ook zo voelde voor ons tweeën trouwens). Het begon weer te regenen en we beseften ons dat we ook geen hoofdlampjes hadden meegenomen toen het echt donker begon te worden😳. Op een gegeven moment verloor Haley haar peddel (lees teenslipper) en na een boel gegil - het was kennelijk niet alleen voor mij heel moeilijk om gewoon rustig te zeggen dat we een teenslipper zijn verloren tegen de achterste persoon van onze peddle board trein - sprong Iris toen ze uiteindelijk doorhad wat er gaande was door alle commotie paniekerig in het water om de teenslipper te redden😂. We zagen uiteindelijk nog een bever wat wederom tot lichte paniek leidde want we hadden allemaal rare en enge verhalen gehoord over bevers (dat ze zwemmende honden aan hun poten naar beneden trekken en ze zo verdrinken bijvoorbeeld). Na deze wildlife ontmoeting werd het echter steeds stiller en wilden Iris en ik vooral heel graag van het water af. Toen ik uiteindelijk 'help' begon te roepen naar voorbijrijdende auto's werd er besloten om aan land te gaan (kennelijk kon ik ècht geen help gaan roepen naar random auto's volgens Haley en Tanis, maarja, makkelijk gezegd als je de hele tijd droog op een peddleboard hebt gezeten🙄), de peddle boards te laten liggen en deze later met de auto op te halen, en zelf het laatste stuk naar de auto te lopen. We vonden al snel een plek waar geen begroeiing was en we dus makkelijk aan land konden: het enige obstakel was een stenen muur die ongeveer net zo hoog was als wij zelf en waar we dus op moesten klimmen, inclusief peddle boards. Wonder boven wonder is dit allemaal gelukt. Toen we echter de muur op waren geklommen en we richting de auto liepen kwamen we erachter dat als we zo'n tien meter verder hadden gevaren, we bij een aanmeringsplek voor boten waren aangekomen🤦🏼‍♀️. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? Iris en ik konden inmiddels niet meer stoppen met klappertanden en Tanis, die verpleegkundige is, begon ons aan te sporen om vooral te blijven bewegen en het haar te laten weten als we spierkrampen kregen😂. Gelukkig viel het allemaal mee (ik had de volgende dag alleen spierpijn in mijn kaken van het klappertanden) en voor we het wisten verwelkomde Tanis' warme auto inclusief twee dekens ons. Tot zover ons peddle board avontuur😂. 

Een minder leuk ding dat ons is overkomen is dat onze geliefde auto Jessie het begaf😢. Om Jessie te starten moet je een schroevendraaier gebruiken (nee, de auto is niet gestolen, en ja, ik weet nu wel hoe ik een auto kan stelen😂). Omdat auto's kennelijk niet gemaakt zijn om altijd maar gestart te worden met een schroevendraaier is de boel aan de binnenkant van het slot helemaal versleten waardoor het uiteindelijk onmogelijk werd om haar te starten. Natuurlijk moest ik daar achter komen toen ik uitgerekend in m'n eentje voor een wandeling naar de rivier was gereden… Na een prachtige zonsondergang en een heerlijke wandeling kwam ik toen het begon te schemeren terug bij de auto om weer lekker naar huis te rijden. Nouuuu, daar dacht Jessie dus even anders over. Natuurlijk is er geen bereik bij de rivier, dus had ik drie opties:

1. Naar huis lopen.

2. In de auto slapen (en hopen dat iemand me uiteindelijk kwam zoeken).

3. Naar het dichtstbijzijnde huis lopen om te vragen of ik de telefoon mocht gebruiken.

Aangezien ik er niet veel voor voelde om nog zeven kilometer aan mijn wandeling toe te voegen terwijl het donker werd en ik in het leefgebied van beren, puma's, en bevers verkeerde, en ik ook geen zin had om te zitten wachten tot ik 'gered' werd, liep ik de oprijlaan van een random huis op in de hoop dat er geen gekke freak woonde die me op zou sluiten in zijn kelder. Al snel hoorde ik een hond steeds harder blaffen en halverwege de oprijlaan had ik een ontmoeting met een hert dat letterlijk op een afstand van twee meter besloot om ineens heel hard weg te rennen. Uhm schrik!

Eenmaal bij het huis aangekomen stond de eigenaar al op de veranda om te kijken waarom zijn labradoodle zo tekeer ging. Ik legde mijn situatie uit en na wat gestalk op facebook lukte het me om Lukas aan de lijn te krijgen. Hij zei dat hij me op kwam halen en ik bedankte de lieve mensen wiens Netflix &Chill-avond ik had onderbroken om vervolgens terug te lopen naar de auto om te wachten op mijn lift. Het duurde best wel lang en net toen ik bang begon te worden dat Lukas me vergeten was hoorde ik het onmiskenbare geknap van zijn truck (formule 2 is er niets bij zegmaar). Na zo'n twintig minuten lukte het Lukas om Jessie weer op te starten, maar moesten we helaas de conclusie trekken dat we niet meer met haar konden rondrijden😢. Als tijdelijke oplossing mochten we echter Jessie's grote broer, Lukas' truck, gebruiken waarin we ons best wel bad ass voelden haha. Vooral de ouders van Lukas, die voor een paar weken op bezoek zijn vanuit Ontario, vinden het kennelijk erg vermakelijk dat twee blonde Nederlandse meiden in zo'n truck rondrijden want elke keer als ze het zien beginnen ze te grijnzen😂❤️. Dat dit beest van een auto benzine slurpt alsof het water is en dat de auto officieel niet meer de weg op mag is allemaal wat minder chill, maarja, je moet door. Gelukkig heeft Lukas Jessie inmiddels weer kunnen maken en kunnen we weer veilig en goedkoop rondrijden🎉. 

De ouders van Lukas, Bob en Patti, zijn hier nu denk ik zo'n twee weken, en hoewel het op het begin even wennen was en wel heel vol in huis, vinden we het nu super jammer dat ze alweer bijna terug gaan naar Ontario. Afgelopen weekend gingen Lukas en Haley op een meerdaagse kano-trip wat betekende dat opa en oma, en Iris en Marleen op het huis en de kinderen moesten passen. Een behoorlijke uitdaging, maar het was erg leuk en gezellig haha. Het was een super bijzondere manier om mensen te leren kennen, maar wat ons betreft zeker geslaagd! 

Een absoluut hoogtepunt van mijn Canada ervaring die zeker niet mag ontbreken in dit verhaal is het feit dat we voor het eerst beren in het wild hebben gezien🤩. Super vet en zeker een bucketlist dingetje die we weer af kunnen strepen💪🏼. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven een stinkdier gezien en geroken🤢, iets minder leuk maar zeker wel indrukwekkend op z'n eigen manier (de geur was echt niet te doen, en het feit dat één van onze honden besproeid was door het beest dat écht niet weg ging lopen voor een hond en dus vol in de aanval ging hielp niet bepaald mee…)🦨.

Ten slotte nog een kleine toelichting op de titel van dit verhaal: live like you were dying. Dit verwijst naar het gelijknamige nummer van Tim McGraw, een Amerikaanse country zanger. Toen Iris en ik na het skydiven van Calgary naar Pincher Creek reden kwam dit nummer op de radio. Het duurde even tot ik dacht te horen dat de beste man over skydiven zong. Ik zette de radio harder aan en nu dacht ik 'Rocky Mountain climbing' te horen! Dit was wel heeeeel toevallig! We zochten de tekst later op en deze gaat als volgt:

I went skydiving

I went Rocky Mountain climbing

... 

And I loved deeper

And I spoke sweeter

And I watched an eagle as it was flying

And he said: someday I hope you get the chance to live like you were dying

De beste man zingt dus én over skydiven, én over Rocky Mountain climbing, én over eagles, én over living like you are dying: een zinnetje die de manier waarop wij nu leven best wel goed beschrijft. Hoe toepasselijk ❤️🙏🏼