🧡Home sweet home🧡

Eindelijk echt lekker geland in Canada heb ik de tijd en rust gevonden in m'n hoofd om te schrijven over de heerlijke weken die ik thuis in Nederland heb gehad. Na de grote verrassing heb ik eindelijk weer heerlijk in m'n eigen bedje geslapen (niet dus, vond het eerst helemaal niet lekker liggen😂). In de dagen daarna voelde het super snel alsof ik niet weg was geweest. Het was heerlijk om even helemaal niets te hoeven en om gewoon even lekker thuis te zijn. Ik had alle tijd om m'n backpack uit te pakken, op te ruimen en alles even goed te wassen. Erg fijn allemaal. Ook heb ik super veel gewandeld met Loki, want die had ik ook echt enorm gemist🐾. Verder was het super lekker weer dus heb ik heerlijk kunnen genieten van de achtertuin. Vooral de knalroze zwemband in het zwembad was favoriet haha. Waar ik de eerste week vrijwel niets had gepland wat echt heerlijk was, kreeg ik het daarna wat drukker: bezoek aan opa en oma, afspreken met vrienden en familieleden, kijken bij de avondvierdaagse (Go Esther!), een super vette kunst expositie bezoeken, naar de tandarts, naar de kapper, artikelen kopen die in het buitenland niet te vinden zijn (zoals speculoospasta) of super duur zijn (zoals paracetamol), en op zoek naar vervanging voor de nodige kledingstukken die de afgelopen maanden nogal versleten waren geraakt...

Zoals ik al eerder zei was het echt heel erg fijn om weer even thuis te zijn en een soort van te resetten om vervolgens weer helemaal fris en fruitig aan een volgend avontuur te beginnen. Wel moet ik zeggen dat het zo fijn was omdat ik wist dat ik ook weer zou vertrekken. Natuurlijk stel je je erop in dat je weer vertrekt, maar ik heb mezelf meerdere keren afgevraagd wat in de wereld ik zou doen als ik weer definitief terug zou zijn in Nederland: een vraag waarop ik het antwoord echt niet zou weten. Alleen de gedachte al van óf weer gaan studeren óf een 'echte' baan zoeken geeft me de kriebels: dit zijn dingen die me op dit moment echt niet gelukkig zouden maken. Aangezien ik weer zou vertrekken naar Canada was dit wel een fijn realisatiemomentje: het betekende dat ik maanden geleden de juiste inschatting had gemaakt om weer een vliegticket uit Nederland te boeken (alhoewel, dit had achteraf beter een bootticket kunnen zijn🙄). 

Naast het genieten van het thuis zijn en het afwerken van de behoorlijke TO DO lijst die ik de afgelopen maanden had gemaakt (sinds januari wist ik namelijk al dat ik weer naar Nederland zou komen mwoehahaha), had ik ook twee super leuke geweldige hoogtepunten op de planning staan: Texel en Oostenrijk. 

Met behulp van een super ingewikkeld complot die ik zelf totaal niet snapte maar mijn lieve tantes Erna en Petra gelukkig wel, was het gelukt dat Marjell, Ruth en Esther het eerste weekend dat ik terug was in Nederland vrij hadden gehouden. Voor dit weekend hadden Iris en ik namelijk een girlstrip gepland naar het vakantiehuisje van Iris' familie op Texel. Nou, ik kan je vertellen dat ons een heerlijk weekend te wachten stond🥰. 

Toen we aan het eind van de dag op de boot zaten en de zon onder begon te gaan besloten we spontaan om diezelfde avond nog naar het strand te gaan om te zwemmen. Om de zonsondergang op het strand nog mee te kunnen pakken was ons plan als volgt: naar het vakantiehuisje rijden, al onze troep (en dat was veel!) van de auto het huisje in gooien, zwemkleding aan, handdoeken mee, en op naar het strand. Dit super strakke plan leidde er uiteindelijk toe dat we ruim op tijd op het strand kwamen en we een super idyllische en insta-waardige video konden maken waarop we hand in hand de zee inrenden met de ondergaande zon op de achtergrond. Wat wil je nog meer? ✨🌅🧡 Dolgelukkig hebben we genoten van de zee tot de zon achter de horizon verdween en de lucht van oranje naar pastel roze en paars veranderde😍. Een absoluut magische avond met zeer waarschijnlijk het beste gezelschap ooit❤️. 

De volgende dag hebben we allemaal leuke dingen gedaan: we zijn naar ecomare geweest, we hebben gepicknickt, in een speeltuin gespeeld, een ijsje gegeten, over het eiland rondgetourt, paarden geknuffeld, de vuurtoren bezocht, keihard meegezongen op One Direction #NoShame, spelletjes gedaan, en de hele camping bij elkaar gegild tijdens het spelen van verstoppertje😂. Verder hebben we in een deuk gelegen om een erg bijzondere man op een fiets met super rare schoenen. Ook hebben we volop genoten van het strand: we hebben gezwommen, zandkastelen gebouwd, en zelfs een zeehond gespot. 

Op zondag zijn we naar het super schattige havenstadje Oudeschild gereden. Daarna hebben we ons allemaal uitgeleefd in een super leuke speeltuin en hebben we een uitkijktoren beklommen waardoor we over de boomtoppen heen konden kijken. Daarna was het alweer tijd om het huisje schoon te maken en de auto in te pakken. Voordat we echter naar de veerboot reden om het eiland weer te verlaten zijn we nog een laatste keer naar het strand geweest. Een topafsluiter van een heerlijk weekend❤️. 

Nu ik dit allemaal zo opschrijf zou ik bijna denken dat ik gek ben dat ik zoveel fijns - waaronder mijn allerliefste zusjes - weer heb achtergelaten. Toch voel ik me een super blij, dankbaar en diktevreden mens nu ik dit verhaal aan het eind van een warme werkdag vol muggen in onze net zo warme maar super gezellige caravan aan het schrijven ben. Hoe dat precies werkt weet ik niet helemaal. Zeker nadat het afscheid nemen van thuis me deze keer veel en veel zwaarder viel dan toen ik in oktober vertrok. Ik heb me in de trein naar Schiphol echt afgevraagd van: Waarom doe ik dit? Waarom doe ik dit m'n familie aan? Is dit wel echt de juiste keuze? Het voelde niet oke om nu al weg te gaan, was het te kort? Waar ben ik mee bezig? Ik zou het helemaal niet erg vinden om nog langer in Nederland te blijven, wat betekent dat?

Gelukkig merkte ik die volgende ochtend in de eindeloze rij voor de security op Schiphol al dat, wat er ook gebeurde, ik niet terug wilde naar huis. Stranden in Ierland doordat we onze overstap zouden missen? Prima, gaan we lekker terug naar Ashley Park House om geld te verdienen voor een nieuw ticket naar Canada, zolang we Nederland maar 'uitkomen'. Ik vond het erg fijn om zo snel na het afscheid nemen van thuis me te realiseren dat ik diep van binnen wel echt door wilde reizen en dat ik inderdaad de juiste keuze had gemaakt. Terug naar huis was geen optie: er stond ons een nieuw avontuur te wachten en ik was er helemaal klaar voor. Het feit dat afscheid nemen zo zwaar was betekent dat het super leuk en fijn was thuis, iets om alleen maar dankbaar voor te zijn💕. Maar goed, nog even weer terug naar een paar dagen voorafgaand dit moment van zelfreflectie, bevestiging en weet ik het wat. We zijn nog niet klaar met 'Nederland' namelijk haha

Want, een ander fantastisch hoogtepunt was een al super lang gepland weekend vol met uitlaatgassen, rubber, asfalt, herrie, kapitalisme, bergen, (oranje) mensen, en (veel te veel🙄) testosteron: de Grand Prix van Stiermarken. Behalve de bergen eigenlijk allemaal dingen waar ik een bloedhekel aan heb maar toch was het geweldig haha😂. 

Toen ik in oktober net in Canada was stuurde mijn vader dat hij kaartjes had voor de Formule 1 in Oostenrijk. Aangezien dit rond dezelfde tijd was als het concert van The Script in Dublin besloten Iris en ik om daar 'gewoon' heen te gaan want het was toch 'in de buurt'. Iris vroeg haar vader en broertje om mee te gaan, en naast papa en Marjell, gingen 'andere Iris' (vriendin van Marjell), Lisa (vriendin van mij), en Esmee (zusje van Lisa) ook mee. In december hadden we al een super leuk en typisch Oostenrijks huisje geboekt voor deze random groep mensen: dat beloofde een absoluut geweldig weekend te worden🤩. 

Na maanden en maanden uitgekeken te hebben naar dit weekend was het eindelijk zo ver. Donderdagochtend vertrokken we met twee auto's vanuit Nederland voor een lange autorit bestaande uit veel 'Baustelle', 'Stau', en 'Vielen dank für Ihr Verständnis'-borden die ik uiteindelijk wel kon doodkijken. Een klein hoogtepuntje langs de eindeloze Duitse snelweg was een levensgrote replica van een Red Bull auto die op de parkeerplaats bij een wegrestaurant stond🤩. En gelukkig waren we aan het eind van de lange dag alle negen veilig aangekomen op de plek van bestemming. Doodmoe zijn we allemaal vrijwel direct gaan slapen. De volgende ochtend hebben we een beetje door het super schattige Oostenrijkse dorpje 'Stein an der Enns' waar we verbleven gewandeld. Vervolgens zijn we na de lunch naar het circuit gereden om de kwalificatie voor de sprintrace bij te kunnen wonen. We zaten zo'n 1,5 uur rijden bij het circuit vandaan wat een heerlijk roadtripje door de Alpen betekende: helemaal geen straf (voor de mensen die niet wagenziek zijn in ieder geval…😳). Zodra borden als 'Red Bull Ring' en 'Formula 1' verschenen, nam de spanning toch wel een beetje toe. Uiteindelijk hoorden we de raceauto's en verscheen het circuit in de verte. ZO VET. Helemaal blij en in onze oranje shirtjes (bedankt Dekker Vlaggen🧡) stapten we even later uit de auto om ons bij een soort van kruistocht/avondvierdaagse-achtige stoet van mensen te voegen. Ons stond niet alleen een aardige wandeling náár het circuit, maar ook óver het circuit te wachten (het mag duidelijk zijn dat we de goedkoopste kaartjes hadden 😂). Toch was dit helemaal geen straf maar juist een hele ervaring: we waren ten slotte verdorie gewoon op een Formule 1 circuit! Het was ook super interessant om te zien wat voor enorme organisatie er achter zo'n weekend zit en je je goed te realiseren hoe enorm groot en uitgebreid alles was: overal klonk muziek, waren etenskraampjes, en blije mensen. Een beetje alsof je op een festival loopt. Je krijgt zoveel meer mee dan wanneer je alleen voor een uur of ander half uur de tv aan en uit zet: super vet.

Uiteindelijk hadden we ons veld gevonden en na een korte discussie over waar we het beste konden gaan zitten (gewonnen door Iris en mij💁🏼‍♀️) ploften we uiteindelijk op een prima plekje neer😂. Het duurde niet lang of de kwalificatie voor de sprintrace begon. Het was heel erg gaaf om dit in het echt mee te maken, de sfeer onder het publiek te voelen, en de auto's voorbij te zien en te horen scheuren. Het 'meer meekrijgen dan wanneer je thuis tv kijkt' was hier wel compleet verdwenen: we zaten net niet dichtbij genoeg bij een scherm: deze heb je echt nodig want het circuit is veel en veel te groot om overzichtelijk in beeld te krijgen wat er allemaal gebeurd en dus hadden we de helft van de tijd niet door wat er precies gaande was😂. Dit mocht de pret echter niet drukken en leerde ons alleen maar een goede les: op zaterdag en zeker op zondag moesten we dichter bij een scherm gaan zitten. Na de kwalificatie zijn we nog even blijven hangen om wat te eten en het uitzicht in ons op te nemen, om vervolgens weggejaagd te worden door de oorverdovende herrie van de Porsche Cup. 

Op zaterdag zijn we aan het begin van de middag wederom begonnen aan de toch wel ietwat lange autorit naar de Red Bull Ring. Op de één of andere manier kwamen we deze keer terecht op een compleet andere parkeerplaats tussen de bergen. In tegenstelling tot de parkeerplaats van de dag daarvoor was het hier super rustig. Tot onze grote vreugde ging er zelfs een shuttle treintje van de parkeerplaats naar de ingang van het circuit. Nou, onze dag kon niet meer stuk😂. Als een stel blije kinderen stapten we in het treintje dat ons mee de berg opnam. Hier hebben we onze gratis oranje shirtjes opgehaald om vervolgens het laatste stukje naar de ingang te lopen. In tegenstelling tot de dag daarvoor werden de tassen van de bezoekers uitvoerig gecontroleerd en natuurlijk hadden wij glazen flesjes bij ons wat niet mocht… daarom besloten we om ter plekke onze biertjes naar achter te slaan zodat ze niet afgepakt zouden worden. Een paar minuten later gingen we door de controle en natuurlijk was het personeel nu gestopt met het controleren van de tassen: en bedankt😂. 

Onze tickets werden gescand en even later liepen we weer naast het circuit. De ingang waar we door naar binnen waren gekomen was veel dichter bij 'ons veld' dan de ingang van de vorige dag, dus we waren helemaal happy. Het duurde niet lang of we hadden een mooi plekje, waar we zowel het scherm als het circuit goed konden zien, gevonden. Wederom duurde het niet lang tot de sprintrace begon en de lucht boven het circuit helemaal oranje kleurde. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was de sprintrace alweer voorbij. Na de sprintrace (gewonnen door Max, maar dat was totaal niet interessant geweest want het duurde eeuwen voordat Hamilton Schumacher voorbij kwam en dat was pas echt vet), zijn we wederom even blijven hangen om te eten en te genieten van de sfeer, de zon, en het uitzicht. 

Toen we die avond thuiskwamen hebben we het nog super gezellig gehad met z'n allen. Het was heel erg gaaf om met zulke random mensen, waarvan niemand iedereen kende, zoveel lol en plezier te hebben💕.

Op zondag stonden we vroeg op zodat we op tijd op het circuit zouden aankomen. We wilden proberen om op dezelfde parkeerplaats als de dag daarvoor te komen, maar op de één of andere manier besloten we om daar via een andere weg proberen te komen. De route, die bestond uit een kronkelende bergweg, was suuuper mooi, maar de mensen met wagenziekte konden het allemaal wat minder waarderen... Tot overmaat van ramp kwamen we uiteindelijk op een hele andere parkeerplaats terecht vanaf waar het circuit nog een behoorlijk eind lopen was. Tot zover ons goede plan 😂. Het werd allemaal nog leuker toen bleek dat we een behoorlijk eind de bult op moesten sjouwen (het hoogteverschil van het circuit zelf is 65 meter, maar onze parkeerplaats was veel lager dan dat en ons veld natuurlijk veel hoger). Mijn lieve (en toch al ietwat ouder wordende vader (sorry not sorry pap)) had hier totáál geen last van. Waar ik het gewend ben dat hij in bergachtige gebieden vaak behoorlijk wat meters achter mij aan de berg opsukkelt, liep hij nu tijdens de gehele kruistocht naar boven een paar meter - in een tempo waar je gerust 'u' tegen kan zeggen - voor de rest van de groep - voornamelijk bestaande uit fitte twintigers die in de bloei van hun leven zijn - uit. Het was zoiets bizars en afwijkends om mee te maken dat ik oprecht bang was dat hij eenmaal boven ter plekke dood neer zou vallen omdat zijn hart het zou begeven. Gelukkig is dit niet gebeurt en zijn we allemaal veilig, wel, bezweet, en buiten adem aangekomen bij ons veld. Het zag hier zwart (of nouja, eigenlijk oranje) van de mensen en we begonnen een beetje zenuwachtig te worden of we wel een goed plekje zouden kunnen vinden. Wonder boven wonder wisten we weer een top plekje te bemachtigen en kon het feest beginnen. Deze keer moesten we nog best wel wat uur wachten tot de race zou beginnen maar dit was totaal geen straf: super oude formule 1 auto's, een vrachtwagen met alle coureurs, de wave met zo'n 100.000 mensen, en een hele indrukwekkende vliegshow van Redbull zorgden ervoor dat we ons niet hoefden te vervelen. Vooral de vliegshow waar straaljagers, vliegtuigjes, skydivers, en wingsuits aan te pas kwamen was heel erg gaaf. 

Om 15 uur was het eindelijk zover en begon de Grand Prix van Oostenrijk. In de eerste ronde kregen we de schrik van ons leven toen we een Red Bull auto in het grind zagen staan, 'gelukkig' was het Perez en niet Max. Nadat we de eerste paar rondjes vrijwel niets zagen door de oranje rook, werd het al snel duidelijk dat Charles Leclerc sneller was dan Max en uiteindelijk ging hij er voor bij. Wat een erg spannend moment tijdens de race was, was toen Sainz voor onze ogen van de baan ging waarna zijn auto heel snel vlam vatte. Vervolgens leek het een eeuwigheid te duren voordat hij uit z'n auto kwam en je voelde gewoon dat het hele publiek z'n adem inhield. Gelukkig stapte hij even later - onder luid gejuich van het publiek- veilig en wel uit de brandende auto. De aandacht verschoof daarna weer snel naar de strijd om de winst en hoewel het nog even spannend werd op het eind, won Leclerc (en toch ook wel terecht) de race. Ondanks deze teleurstelling werd de sfeer er niet minder op. Ergens verbaasde mij dit best wel een beetje want ik had verwacht dat het een enorme deceptie zou zijn als Max niet zou winnen. Wij gingen echter door met ons leven😂 en kwamen met het idee om te proberen om de track op te gaan: vanaf ons plekje konden we namelijk precies zien waar ze het hek naar de track hadden opengezet voor de ceremonie en dat plekje lag precies op onze oh zo lange lange route naar de parkeerplaats. 

We begonnen met de afdaling en liepen langzaam maar zeker naar de bewuste plek. Eenmaal daar aangekomen was het hek dicht, maar er stonden wel veel mensen te wachten. Met het idee dat die mensen wel weggestuurd zouden worden als de track niet meer openging, voegden we ons bij de wachtende kudde Formule 1 fans. Het duurde niet lang of we zagen het sleutelmeneertje naar het hek toelopen om deze van het slot te halen. Iedereen om ons heen werd helemaal blij, maar de sleutel meneer zelf werd zenuwachtig want het lukte hem niet om zo één-twee-drie - onder het toeziend oog van weet ik hoeveel mensen - het hek open te krijgen😂. Uiteindelijk lukte het hem gelukkig wel, waarop iedereen begon te juichen, helemaal geweldig haha

Terwijl we het hek door liepen, begon het tot ons door te dringen dat we gewoon op een formule 1 track liepen: dit leidde tot heel veel blijdschap, enthousiasme, en zelfs pijnlijke kaken van het glimlachen😄. Na een groepsfoto gemaakt te hebben, begonnen we aan onze wandeling over de track wat gewoon super vet was. Uiteindelijk konden we de pitstraat inkijken en liepen we langs de pitboxes over de grid. Suuuuuuuper vet allemaal. Het feit dat Max niet had gewonnen maakte geen bal meer uit want dit was gewoon geweldig🤩. Na over de rood-witte curbs gelopen te hebben, de bandensporen op het asfalt bewonderd te hebben, op pole position gezeten te hebben, en veel te veel foto's gemaakt te hebben, liepen we de track weer af. Onze al lange kruistocht was door dit uitstapje nog langer geworden en dus begonnen we weer met lopen (het stuk over de track voelde meer als zweven dan lopen). 

Eenmaal op de parkeerplaats zagen we dat ons een drama te wachten stond: honderden auto's moesten allemaal door één en dezelfde uitgang en er was nul verkeersregulatie aanwezig. Dat werd nog wat. Gelukkig had papa de boel al even goed bekeken en kwamen we aardig dicht hij de 'trechteruitgang' in één van de vele rijen te staan. Natuurlijk stond er een enorm trage Ferrari fan voor ons die gewoon niet assertief genoeg was om z'n auto tussen de andere auto's te drukken. Dit leidde tot veel geschreeuw van ons😂. Een jongen in de auto achter ons was er ook klaar mee en stapte uit z'n auto om het verkeer te gaan regelen. Naast dat dit leidde tot een zachte aanrijding van een auto tegen de jongen, zorgde het er wel voor dat de hapsnurker voor ons eindelijk vooruit ging. De jongen kreeg luid applaus van ons en ook wij gingen door. Er ging nog ergens een middelvinger de lucht in, maar dat maakte niet uit want wij konden door😂. Iets verderop werden blikjes Redbull uitgedeeld en dus, dorstig als we waren, gingen onze raampjes open en schreeuwde Esmee keihard 'FIVE' naar buiten. De jongen, waarschijnlijk behoorlijk onder de indruk van hoe dorstig en daardoor lichtelijk agressief wij waren, propte vervolgens zowaar zes blikjes Redbull in Marjells handen, wat leidde tot nog meer gejuich in onze auto😂. Met de ramen nog open reden we stapvoets door langs een paar mensen die kennelijk genieten van eindeloze rijen met auto's met daarin ongeduldige en vermoeide mensen. Wij waren echter in een opperbest humeur met onze Redbull en kregen allemaal een boks van één van de random mannen die naast de weg stonden. Terwijl Marjell nog bezig was de blikjes te verdelen, zag ik de arm van een andere man de auto inreiken en pakte deze man - gekleed in freaking lederhosen - zomaar een blikje uit Marjells hand! Uiteraard zorgde dit voor nog meer geschreeuw en lawaai vanuit onze auto. Hysterie en chaos alom😂. 

Na een korte sugarrush van de Red Bull, sloeg de stemming al snel om in één van vermoeidheid en trek. Heel veel trek. In verband met de drukte wilden we zo ver mogelijk van Spielberg vandaan wat te eten scoren. In verband met file duurde het echter best wel een tijdje voordat we op weg waren. Eindelijk aangekomen in Liezen, het stadje waar we wilden eten, stikte het nog steeds van de Formule 1 fans: de MacDonalds puilde zowat uit en had de McDrive afgesloten (vond ik echt niet kunnen, gaat eigenlijk gewoon tegen je mensenrechten in), en de rij bij de drive through van de Burger King stond gewoon helemaal stil. Net op het moment dat mijn 'hangry'-ness uit de hand begon te lopen, kwam papa met het geweldige idee om een pizzaria op te zoeken. Gelukkig waren er bijna geen mensen met dit idee en konden we genieten van een heerlijke pizza in een rustig restaurant. 

De volgende ochtend was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan, maar wat hadden we een geweldig weekend achter de rug zitten🤩. Het was een absoluut hoogtepunt en veel beter en leuker dan ik me van te voren had kunnen voorstellen. Het was ook super leuk om met zo'n random groepje mensen weg te gaan en iedereen beter te leren kennen. Het klikte allemaal super goed en we hebben het enorm gezellig gehad met elkaar. Een absoluut hoogtepunt dus🤩. 

Maandagavond arriveerden we uiteindelijk weer in Hardenberg. Dinsdag heb ik m'n kleren gewassen om ze vervolgens direct weer in te pakken want woensdagavond stapte ik alweer op de trein naar Schiphol. Dit ging allemaal heel erg snel (misschien wel net iets te snel) en het afscheid nemen van mijn lieve familie viel dan ook niet mee. Ik denk echter dat het feit dat ik zulke geweldige, fantastische, en fijne weken thuis had gehad, hier zeker een rol in speelde, dus daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn🙏🏼.

(Voor de bijbehorende foto's moet even teruggescrold worden, want deze staan waarschijnlijk op chronologische volgorde...)