Oh Canada 🇨🇦

Goed, na een paar uur gewacht te hebben was daar dan eindelijk de manager: deze man had niet minder medeleven kunnen hebben. Het feit dat we onze vlucht naar Calgary zouden missen doordat deze vlucht naar Toronto vertraagd was, zouden we in Toronto maar moeten regelen. Op de vraag of hij op z'n minst iets kon doen wat betreft het aanpassen van onze maaltijden naar vegan, was het antwoord dat we dat 24 uur van te voren hadden moeten aangeven.

Moet u eens even luisteren meneer de manager: 24 uur geleden hadden wij al lang en breed IN CALGARY MOETEN ZIJN en hadden we geen enkel idee dat we via freaking Barcelona zouden vliegen dus hoe hadden we dat ooit door moeten geven!? Inderdaad NIET, dus regel wat, want we zijn nu al driedubbel genaaid door deze verschrikkelijke airline van jullie met vertragingen en gemiste overstappen!! 

Nou, daar hoefden we dus niet op te rekenen. Met een schouderklopje en de opmerking 'dat het een lange geweest moest zijn voor ons' werden we doodleuk afgewimpeld. Grrrrr😡. 

Ons vliegtuig vertrok uiteindelijk met een paar uur vertraging. Doordat het vernuftige WestJet de passagiers enigszins op tijd had laten boarden en de deuren uren voordat we daadwerkelijk vertrokken hadden gesloten, was de officiële vertraging 2.46 uur, wat betekent dat je geen recht hebt op compensatie (is vanaf drie uur vertraging). Wel hebben we al die tijd zitten wachten in een bloedheet vliegtuig waarvan de airco de Spaanse hitte niet aankon. En bedankt. 

Toen we na zo'n acht uur vliegen aankwamen in Toronto werd ons verteld dat we inderdaad onze overstap naar Calgary gemist hadden. In verband met extreme drukte bij de douane moesten we nog langer blijven zitten in het vliegtuig. Uiteindelijk werd ons verteld dat we onze bagage moesten ophalen en naar de WestJet balie in de vertrekhal moesten gaan om te horen hoe nu verder. Natuurlijk lagen onze backpacks niet op de bagageband. Volgens een personeelslid zou onze bagage, ondanks de gemiste vlucht, doorgelabeld worden naar Calgary en hadden ze het verkeerd gezegd in het vliegtuig. Erg fijn, dit soort tegensprekende informatie wanneer het gaat om basically alles wat je hebt… 

Zonder onze backpacks liepen we daarom even later naar de WestJet balie om daar een enorme rij mensen te zien staan. Volgens mij hebben we hier weer een uur of twee staan wachten voordat we eindelijk aan de beurt waren. Ik moet zeggen dat na al deze dagen die gevuld zijn met wachten, het wachten ons inmiddels helemaal niets meer doet. Toen we aan de beurt waren kregen we te horen dat onze vlucht naar Calgary de volgende dag om 22:15 zou vertrekken. Daarnaast kregen we vier voedselbonnen en een hotelvoucher in onze handen gedrukt. Eindelijk iets wat goed geregeld was. Dachten we. Vervolgens vroegen we naar onze bagage, waarop de grondstewardess het geweldige nieuws voor ons had dat er helemaal geen bagage op onze namen stond. !?!?!? Ze ging checken hoe dit zat bij een collega en kwam terug met de de mededeling dat onze tassen 'als het goed is gewoon werden doorgelabeld naar Calgary'. Jaaja.

Helemaal moe en hongerig gingen we op zoek naar wat eten om vervolgens in te checken bij het hotel dat -gelukkig- op het vliegveld zelf zat. Voor de receptie van het hotel kwamen we wederom terecht in een lange rij mensen. Een personeelslid van het hotel begon mensen te vragen of ze al een reservering hadden, aangezien het hotel helemaal volgeboekt was. Wij wapperden vragend met onze voucher of deze wel nog beschikbaarheid garandeerde, waarop de man z'n hoofd schudde. Helemaal gefrustreerd en wanhopig over waar we dan moesten slapen - het was al laat in de avond - liepen we snel terug naar de WestJet balie. Hier werd een vrouw voor ons verteld dat ze dicht waren en dat ze maar moest bellen als ze hulp nodig had. De vrouw werd helemaal boos - en terecht - terwijl Iris en ik een ware zenuwinzinking kregen. Hoe konden deze mensen zo zielloos reageren en wanhopige reizigers die genaaid zijn door deze maatschappij niet helpen? En hoe hadden ze ons een voucher kunnen geven voor een hotel die al vol was? Zo kun je toch niet zijn? 

Omdat er nog aardig wat reizigers rond de balie cirkelden, allemaal wanhopig op zoek naar hulp, kwam de manager eraan om te zeggen dat ze echt dicht waren, we maar moesten bellen met WestJet (wat overigens uren en uren duurt), of dat we morgen terug moesten komen. Iris greep dit moment om de manager te vertellen dat we met hun hotelvoucher waren weggestuurd bij het hotel omdat deze vol zat, waarop de manager verontwaardigd reageerde en zei dat ze het verkeerd hadden bij het hotel, er zeker nog wel plek was, en het hotel vol was door door WestJet gereserveerde kamers. Ze belde het hotel op om ze dit mede te delen, en stuurde ons terug naar het hotel. 

Hier aangekomen kwamen we in net zo'n lange rij terecht en keken we het meneertje die ons weggestuurd had boos aan, waarop deze zei: 'Ja ik vroeg toch of jullie een reservering hadden?'. Echt, ga heen. 

Eenmaal bij de receptie werden we ingecheckt in een ruime en luxe kamer en zorgde de receptie meneer ervoor dat we de volgende dag pas super laat hoefden uit te checken. Eindelijk een aardige ziel die het beste met ons voort had🙏🏼. 

We hebben de volgende dag echter redelijk op tijd uitgecheckt voor een super geweldig leuke reden, misschien zelfs wel dè reden van al onze vertraging. Terwijl we die vorige avond in de rij hadden staan wachten, hadden we namelijk onze vriend Kiaran, met wie we ruim een half jaar geleden op de ranch in Alberta gewerkt hadden, een appje gestuurd met de vraag hoe ver hij van Toronto vandaan woonde. We wisten namelijk dat hij in de provincie Ontario woonde, maar hadden geen idee waar. Hij antwoordde dat hij 'maar' drie uurtjes van Toronto vandaan woonde met de vraag waarom we dat vroegen. Toen we zeiden dat we daar de komende 24 uur zouden zijn was het enige wat hij zei: laat me weten waar jullie zijn en ik haal jullie direct op😢❤️. We zeiden dat dat niet nodig was, maar dat we dolgraag de volgende dag met hem wilden afspreken, waarop zijn antwoord was dat hij ons om 12 uur zou ophalen💕.  Omdat we er die vorige avond achter waren gekomen dat we 'maar' 1,5 uur bij de Niagara watervallen vandaan zaten, besloten we om hier met z'n drieën heen te rijden🤩. 

Ons stond een heeeerlijke dag te wachten, bestaande uit een roadtrip, heel veel goede muziek, gezelligheid, lol, en een indrukwekkend bezoek aan de enorm grote Niagara watervallen. Het voelde direct weer als vanouds en helemaal vertrouwd aan en het was even weer net zoals 'vroeger' (behalve dat we ons vierde maatje Till nog misten). Veel te snel was deze fijne dag alweer voorbij en moesten we weer afscheid nemen van Kiaran💔. Wel moeten we zeggen dat alle vertraging in één klap was vergeten na deze geweldige dag en dat we Kiaran maar 'de schuld' hebben gegeven van alle ellende van de afgelopen dagen. Kennelijk moest het gewoon even zo zijn dat we hem weer zagen❤️. 

Eenmaal weer op het vliegveld zijn we direct op zoek gegaan naar iemand die hopelijk de status van onze backpacks kon checken. Helaas kregen we hier geen goed nieuws over: onze tassen waren niet in Toronto gescand en volgens het systeem hadden we helemaal geen bagage. We moesten in Calgary maar hopen dat de tassen daar waren en anders maar weer een soortgelijke infobalie opzoeken… 

Vol vertrouwen gingen we deze keer op weg naar Calgary: het was immers ook helemaal goed gekomen met al onze vertraging en het had ook nog tot zoiets geweldigs geleid wat we zelf nooit hadden kunnen bedenken. Onder het motto van 'wij kleingelovigen moeten gewoon een beetje vertrouwen hebben, uiteindelijk komt alles goed' stapten we daarom een paar uur later (met 40 minuten vertraging, maar hé wat zijn 40 minuten op ruim 100 uur reizen nou) in het vliegtuig naar Calgary. 

Helaas waren onze backpacks in geen velden en wegen te bekennen toen we ruim vier uur later landden in Calgary. We liepen voor de laatste keer naar de WestJet balie, waar ze onze deze keer te melden hadden dat onze backpacks én niet in Toronto én niet in Calgary gescand waren. Dit betekende dat ze zeer waarschijnlijk nog in Barcelona waren… maar 100% duidelijkheid was er niet🥺. Toen ik de man vroeg hoe groot de kans was dat we de backpacks ooit nog terug zouden zien, had deze er alle vertrouwen in. Toch moet ik eerlijk zeggen dat bij ons, of in ieder geval bij mij, het vertrouwen langzaam maar zeker aan het verdwijnen was. Iets met kleingelovigen… 

Nadat we onze gegevens hadden achtergelaten bij de WestJet meneer, liepen we ietwat terneergeslagen naar buiten waar onze vriend Dave ons (al een paar uur, oepss) op stond te wachten. Dave is de goede vriend van Haley waar Iris en ik in januari onze laatste dagen in Canada hebben doorgebracht. Naast dat hij een huis net buiten Calgary heeft, heeft hij ook een camping in Golden (waar Haley en Lukas wonen). Het is de bedoeling dat Iris en ik de komende maanden voor Dave gaan werken op deze camping en hem gaan helpen met andere projecten. Voor nu kwam hij ons dus ophalen van het vliegveld en konden we een paar nachten in zijn huis net buiten Calgary slapen, voordat we richting Golden zouden gaan.

Het was inmiddels al lang na middernacht (zeker in de tijdzone van Toronto waar we net vandaan kwamen) en Iris en ik waren er behoorlijk klaar mee. Nou, dan moet je net Dave hebben. We begroetten Dave, stapten in, en we waren de aankomsthal nog niet voorbij gereden, of hij draaide het raampje van zijn campervan open om keihard 'SOCIETY, MAN! SOCIETY!' naar buiten te schreeuwen (if you know, you know, if you don't know dan moet je heeeeeeel snel de film Into the Wild gaan kijken). Nu denk je misschien: wat is dit nou weer voor rare man? Nou dat klopt helemaal. Naast dat Dave een super toffe kerel is, is hij ook echt gewoon super raar. Toch was dit soort raarheid meer dan welkom op dat moment haha. 

De volgende dag heb ik tot een uur of twee uitgeslapen. Daarna zijn we naar de Walmart gegaan om eten en de nodige essentials te kopen voor Iris en mij aangezien onze backpacks nog steeds in geen velden of wegen te bekennen waren😢. Omdat er, behalve broccoli en bruine rijst, geen eten in huis was (because Dave), moesten we niet alleen op een lege maag shoppen voor spullen, maar ook boodschappen doen voor het avondeten en het ontbijt de volgende dag. Nou, dat werkt dus niet haha: ik ben nog nooit zoveel simpele 'basis'-boodschappen vergeten te kopen volgens mij😂. Na nog wat korte stops bij andere winkels, gingen we terug naar Dave's huis om voor het eerst in 4 dagen fatsoenlijk en warm avond te eten. We hadden de afgelopen dagen op wraps en broodjes van de Subway geleefd en dat kwam me inmiddels allemaal driedubbel m'n neus uit. Na het eten ben ik nog even met Iris naar de rivier die aan Dave's property grenst gelopen, maar dat was eigenlijk gewoon verschrikkelijk aangezien we aangevallen werden door de muggen😂. Uiteindelijk zijn we snel terug naar het huis gegaan om op tijd te gaan slapen. 

De volgende dag begonnen we met een super vet project dat Dave voor ons had: het opknappen van een typisch Amerikaanse schoolbus zodat hij deze uiteindelijk als accommodatie kan verhuren op zijn camping. Eerst hebben we de buitenkant van de bus helemaal geschuurd. Vervolgens wilden we de reflector strepen 'even snel' van de bus afhalen, maar dat bleek echt een rotklusje. Kennelijk zijn die stickers echt ontworpen om er onder geen enkele omstandigheid af te kunnen… Een combinatie van een hittepistool, alcohol, stickerverwijderaar, doekjes, en schuursponsjes heeft het uiteindelijk mogelijk gemaakt, maar makkelijk is wat anders. 

Aangezien onze backpacks op dag drie in Calgary nog steeds zoek waren, zijn we naar de tweedehands winkel gegaan om kleding te kopen. Terwijl we onderweg waren naar de Value Village, ging Dave's telefoon plotseling. Met grote ogen liet hij het schermpje zien waar de code YCC op stond. Veel te langzaam drong tot me door dat die code voor het vliegveld van Calgary staat: het was WestJet! Onze bagage was veilig en wel aangekomen in Calgary! Nu moet ik zeggen dat nu ik alles zo opschrijf het lijkt alsof we onze backpacks maar heel even kwijt zijn geweest, eigenlijk is dat ook zo, maar voor ons heeft het echt eindeloos lang gevoeld. Het was echt best wel heel naar, er was totaal geen informatie of duidelijkheid over waar onze tassen waren en we waren de hoop echt aan het verliezen. Ik was zelfs al op weg naar de fase van acceptatie dat ik m'n geliefde backpack nooit meer terug zou zijn. Nou is het nooit leuk om je bagage kwijt te raken, maar onze backpacks zijn, qua materie in ieder geval, onze alles. Natuurlijk zijn het 'maar spullen', maar het blijven wel míj́n spullen en kennelijk zit dat toch wel heel diep. Terwijl Iris en ik de mevrouw aan de telefoon 1000000x bedankten zei Dave verontwaardigd, terwijl we nog aan de telefoon waren: 'je moet ze niet bedanken, ze hebben je leven de afgelopen dagen verschrikkelijk gemaakt'. Vond de WestJet mevrouw aan de andere kant van de lijn niet zo leuk😂. Later die dag zei hij dat hij het eigenlijk helemaal niet leuk vond dat onze tassen terug waren omdat we nu zo vrolijk waren en hij energie had gekregen van onze wanhoop. Toen ik zei dat WestJet ons nog honderden euro's schuldig is en we betwijfelden of we ons geld ooit terug zouden zien, haalde hij opgelucht weer adem. Tot zover Dave😂. 

Later die middag kwam een meneertje het erf oprijden met onze geliefde backpacks en was het gelukkig helemaal goedgekomen met onze bagage. Ons gebrek aan vertrouwen wat betreft onze backpacks was compleet onterecht geweest😳. Dan denk je dat je iets geleerd hebt over vertrouwen hebben van het feit dat we Kiaran hadden kunnen zien 'dankzij' al onze vertraging - iets wat zo geweldig was dat we het niet eens zelf hadden kunnen bedenken - maar nee hoor, dat vertrouwen heeft amper een etmaal geduurd voordat het weer helemaal verdwenen was… 🙈

Toen ik aan deze blog begon, waren onze backpacks nog niet terug en had ik er een positieve draai aan willen geven door te zeggen dat het uiteindelijk hoe dan ook wel weer goed zou komen. En hoewel ik me er bewust van was dat ik gewoon vertrouwen moest hebben, had ik dat toch niet helemaal. Ik weet niet of dat ook echt 'kleingelovigheid' is, of gewoon realisme en zelfbescherming tegen valse hoop en teleurstellingen. Wel weet ik dat uiteindelijk echt alles goedkomt op dusdanige geweldige manieren dat je ze zelf niet eens kan bedenken❤️. 

Inmiddels zijn Iris en ik al weer een paar dagen in Golden💛✨. Na drie dagen in Calgary zijn we samen met Dave begonnen aan de zo'n vier uur durende roadtrip van het relatief platte Calgary naar ons tweede thuis midden in de Rockies. Hoewel het niet de eerste keer was dat we deze route reden, was het weer prachtig. De laatste keer dat we deze weg gereden hadden, was alles wit van de sneeuw. Nu was bijna alle sneeuw weg en konden we genieten van groene bomen, blauwe rivieren, en kleurrijke bloemen. 

Eenmaal in Golden zijn we direct naar de airbnb en campground van Dave gegaan om hier een paar uurtjes te werken. Wetende dat onze tweede familie op nog maar een paar kilometer afstand bij ons vandaan was, was dit niet heel makkelijk. De hete zon en overvloed aan muggen hielpen ook niet mee. Uiteindelijk begon Dave gelijk door te krijgen hoe verschrikkelijk graag we Haley en Lukas, en hun kinderen Cohen, Simon en Joni wilden zien. 

Toen we de oprijlaan van Haley en Lukas even later op reden zagen we Lukas op de veranda staan en Joni in het gras spelen. Ietwat verlegen lachte de driejarige Joni naar ons terwijl we een dikke knuffel van Lukas kregen. Het volgende moment werden we echter bekogeld met waterballonnen door de achtjarige Simon en een vriendje. Ze waren absoluut genadeloos en binnen no time waren Iris en ik helemaal doorweekt😂. Lukas zei dat Haley net de honden aan het uitlaten was en dus stapten Iris en ik, deze keer samen met Joni, weer in de campervan van Dave om Haley op te zoeken. Het duurde niet lang of we hadden haar gevonden om ook haar een hele dikke knuffel te geven💕. Eenmaal terug bij het huis kregen we weer de volle laag van Simon en zijn vriendje totdat alle waterballonnen op waren. We konden nu rustig alle honden - Cosmo, Molly, Harry en nieuwe aanwinst Georgia (een mega hond uit de buurt die Iris in de winter omver had gerend) - begroetten. We ploften allemaal buiten in het gras neer om lekker bij te kletsen. Uiteindelijk moest ik naar de wc, dus liep ik het huis in. Het was zo bizar hoe vertrouwd en bekend dat allemaal aanvoelde en zelfs rook en klonk. Echt alsof je een beetje thuis komt❤️. 

We kregen die avond een heerlijke maaltijd voorgeschoteld van Haley. Na het eten hebben Haley en Lukas ons meegenomen voor een wandelingetje over hun terrein. We hadden dit nog nooit zonder sneeuw gezien en het was bijna bizar hoe groen alles was. We kregen een rondleiding over het gehele terrein en we kwamen op plekken waar we nog niet eerder waren geweest omdat het onbegaanbaar was geweest door de sneeuw toen we hier in de winter waren. Tijdens het lopen kwamen er allemaal fijne herinneringen naar boven: van het dak van de schuur in de sneeuw springen, van de enorme bult sneeuw op de oprit sleeën, en het op maat zagen van de kerstboom. Een minder fijne herinnering was de eindeloze struggle van de tuinslang die altijd bevroor terwijl we deze nodig hadden voor de ijsbaan, of de moeite die het kostte om je voort te bewegen door de soms kniehoge sneeuw. Dit waren echter allemaal dingen die nu met bijna 30 graden boven nul amper nog denkbaar waren. 

Na een lange avond met veel gezelligheid en geklets, was het tijd om naar 'onze' caravan te gaan. Hoewel we hier in de winter amper twee weken hadden geslapen (uiteindelijk kreeg Haley medelijden met ons aangezien het -30 graden was en de dekens letterlijk aan elkaar en aan de muur gevroren waren, en had ze ons haar en Lukas' kamer gegeven terwijl zij zelf bij de kinderen gingen slapen) voelde het wel echt als ons kleine huisje en was het eigenlijk gewoon heel fijn om ook hier weer terug te zijn. 

De volgende dag zijn we weer wezen werken op de camping van Dave. In verband met de muggen was dit best wel heftig: ik overdrijf niet als ik zeg dat het lijkt alsof ik weer waterpokken heb. Die krengen van muggen prikken hier met gemak door meerdere lagen kleding heen en de jeuk is verschrikkelijk. Helaas is er vrij weinig aan te doen en mij is verteld dat het over een paar weken al een stuk minder zou moeten zijn. Fingers crossed. 

Aan het eind van de dag kwam Lukas ons ophalen en zijn we boodschappen wezen doen. En alle mensen wat zijn de boodschappen hier ook duur geworden. Het was hier al veel duurder dan in Nederland, maar nu betaal je dus gewoon acht dollar voor één bloemkool. Ook de koers is veel minder gunstig geworden want acht dollar komt neer op maar liefst zes euro. Aiiiiii… Helaas ook niets aan te doen haha 

Die dag zagen we Cohen ook weer voor het eerst: puber die hij is op dertienjarige leeftijd was hij totaal niet onder de indruk van onze komst en had hij ons niet afstandelijker kunnen begroeten😂. 

's Avonds zijn we naar Tenice en Colin Brown en hun kinderen Kaela, Sienna en Michael geweest. Dit gezin is goed bevriend met Lukas en Haley en ook wij begonnen net een beetje bevriend met ze te raken toen we in januari weer vertrokken uit Canada. Nu was het geweldig om ons te realiseren dat we hier gewoon super toffe vrienden hebben en mijn hart smolt elke keer wanneer de tienjarige Kaela naar me toe kwam voor een knuffel omdat ze ons zo gemist had❤️. 

De volgende ochtend hebben Iris en ik weer op de camping gewerkt, maar de middag hadden we lekker vrij. We hoopten eindelijk een beetje te kunnen settelen en bij te kunnen komen van eigenlijk alles want sinds we in Canada waren hadden we die kans nog niet echt gehad. Lukas dacht daar echter anders over want hij en Colin zouden gaan kanoën op de rivier en dus had hij een lift nodig van ons zodat we ze stroomafwaarts konden oppikken met de truck van Colin. We namen Joni mee en konden, terwijl Lukas en Colin de rivier afgingen, even afkoelen en spelen in het ijskoude smeltwater dat de Blaeberry River momenteel doorkolkt. Vervolgens mocht ik in de grote truck van Colin rijden en dat was stiekem ook wel super vet haha

Vandaag was eerst Haley aan de beurt om met Lukas mee te gaan in de kano, en dus gingen Iris, Joni, Simon en ik naar de speeltuin. Ook hier waren we in de winter geweest: toen gingen we bijna dood van de kou, nu waren Joni en Simon het super snel zat omdat het zo verschrikkelijk warm was😂. Toen Haley en Lukas samen met Colin terugkwamen mochten Iris en ik mee in de kano. Dit was echt suuuuper vet en verschrikkelijk mooi. Het enige wat we zagen waren bomen, bergen, de rivier en haar rivierbeddingen, en af en toe een knusse cabin aan de oever van de rivier. Op de één of andere manier is de wereld weer heel anders wanneer je deze vanaf het water bekijkt. We kwamen uiteindelijk langs een plek waar we in de winter gewandeld hadden en het verschil in landschap kon wederom niet groter zijn. De enige overeenkomst was dat het allemaal super mooi was haha. 

Uiteindelijk maakte de best wel brede rivier plaats voor een smallere en super indrukwekkende canyon waar het water een tandje heftiger stroomde dan voorheen waardoor we bijna omvielen. Gelukkig ging het net goed en stapten we even later veilig uit de boot op de plek waar Colin en Joni ons opwachtten. Volgens Lukas en Colin moesten we per se een duik in de rivier nemen wat zacht uitgedrukt enorm verfrissend was😂. Iets met ijskoud smeltwater…

Goed, even een moment van evaluatie: het was een verschrikkelijk lange reis die het stiekem uiteindelijk helemaal waard was want we hebben Kiaran weer kunnen zien🥰. Ondanks alle tegenslagen zijn we uiteindelijk veilig aangekomen in Calgary en toen onze bagage er eenmaal was ook in Golden💛. Het blijkt dus wel weer dat uiteindelijk alles goed komt. Zo niet, dan toch. Het is echt geweldig om hier weer terug te zijn en het hebben van een tweede thuis en familie is echt iets waar ik enorm dankbaar voor ben🙏🏼. Het is bizar hoe vertrouwd alles hier aanvoelt, of zoals Lukas al zei: het is alsof we niet weg zijn geweest. 

Ik zal heel binnenkort ook een blog schrijven over mijn drie weken thuis want die waren ook absoluut geweldig en meer dan noemenswaardig. Daarover dus later zeker meer! 

Groetjesss