Noorwegen

Ik heb deze blog ruim een maand geleden al grotendeels getypt, maar nooit op internet gezet omdat ik geen zin had om het af te schrijven en foto’s uit te zoeken om op m’n blog te zetten…🙈. Maar goed, beter laat dan nooit #uitstelgedrag lol.

12 september 
Het is een hele tijd geleden, maar ik vond het weer tijd voor een nieuwe blog. Na zo’n drie maanden in Nederland en tussendoor een ruime week naar Tsjechië op vakantie geweest te zijn, ben ik op zaterdag 26 augustus vertrokken uit Nederland om naar Noorwegen te gaan. Ik ben daar nu ruim twee weken en zit deze blog nu (op 12 september) te schrijven vanuit de kelder van een oude vrouw die ik nog niet heb ontmoet... Maar laat ik bij het begin beginnen haha

Op 26 augustus ben ik naar Stavanger gevlogen vanuit waar Inger Anita, een Noorse vrouw met wie ik via workaway in contact was gekomen, mij heeft opgehaald en naar haar huis in Forsand heeft gebracht. Aangezien zij in de maand september veel van huis zou zijn in verband met werk en vakantie, zou ik op haar huis en kat gaan passen.

De cityhopper - ik werd lichtelijk claustrofobisch - was amper opgestegen vanaf Schiphol, of het landde al in Stavanger - ook wel een keer fijn haha. Binnen no-time had ik mijn backpack geclaimd op het ieniemienie vliegveld, en ook de bus naar het centrale busstation in het stadscentrum van Stavanger was niet te missen. Na ruim een half uur stapte ik uit bij het busstation, waar Inger Anita me stond op te wachten. Via de langste onderwater autotunnel ter wereld reden we richting Forsand, een klein dorpje aan de Lysefjord. Naast dat deze onderwater autotunnel met een lengte van 14,3 kilometer de langste ter wereld is, is het blijkbaar ook de diepste, met een maximum diepte van 292 meter. Ik ben blij dat ik deze laatste funfact pas achteraf las op wikipedia, want ik vond die hele tunnel niet bepaald een pretje en 14,3 kilometer te lang, ook al bleef Inger Anita me vertellen hoe geweldig, veilig, efficient, fijn en weet ik veel wat de tunnel wel niet was😅.

Eenmaal weer in het daglicht reden we al snel door Jorpeland, een stadje aan het water omgeven door bergen met alle voorzieningen die Forsand niet heeft. Ondertussen kreeg ik allemaal leuke feitjes en verhalen van de dingen die we onderweg zagen te horen van Inger Anita. We stopten even bij de supermarkt waar ik geen enkel idee had hoeveel geld ik precies aan het uitgeven was omdat ik geen idee had - en nog steeds niet heb om heel eerlijk te zijn - van de wisselkoers van de Noorse kroon (want wat maakt het uiteindelijk uit hoe verschrikkelijk veel geld ik uit moet geven aan boodschappen in Noorwegen: ik zal toch moeten eten…).

De laatste twintig minuten met de auto werd de omgeving alleen maar mooier met steeds indrukwekkender wordende bergen en fjorden, tot we bij een enorme brug kwamen die de Lysefjord oversteekt en bij Forsand uitkomt. Het huis waar ik de komende weken op zou gaan passen ligt net buiten dit slaperige dorpje met houten huisjes. Ik had al foto’s van het huis en de tuin op internet gezien, maar het was nog veel mooier en indrukwekkender in het echt. Het rode houten huis, door Inger Anita zelf en haar ex-man ontworpen en gebouwd, staat op een perfecte plek tegen een rotsachtige bergwand aan en is omringd door weilanden en een tuin vol bloemen, fruitbomen, en zelfs een kabbelend beekje: een klein paradijsje dus.

Inger Anita’s partner Stig, jongste dochter Sofie, en workawayer Martina waren ook in het huis. We hebben ‘s avonds samen gegeten wat erg gezellig was. De Poolse Martina ging dat weekend weer naar huis, en zowel Stig als Sofie gingen na het weekend naar Stavanger. Sofie voor school (zij woont doordeweeks bij haar oma in Stavanger), en Stig naar zijn eigen huis. Deze drie mensen werden afgewisseld door Inger Anita’s zoon, Tomas, die in het noorden van Noorwegen woont en afspraken in Stavanger had aan het begin van de week. Ik had geen idee dat er zoveel mensen zouden zijn, maar ik vond het allemaal wel prima. Inger Anita zou op dinsdag weggaan en ik was bewust wat dagen daarvoor gekomen zodat ze me alles in en rond het huis kon laten zien en kon uitleggen hoe alles werkte. Daarnaast was het ook gewoon leuk en gezellig natuurlijk😄. Zo heeft ze me bijvoorbeeld meegenomen op een hele vette hike, die vlak achter haar huis begint. Dit was niet alleen heel gezellig, maar ook super interessant omdat ze heel veel te vertellen had over de omgeving. Zo vertelde ze over de gletsjers die ooit enorme stenen naar beneden hadden geduwd. Deze stenen en rotsen lagen nu op een nette rij en waren helemaal begroeid met mos: volgens Noorse legenden zijn het slapende trollen (Frozen vibes haha). Ook vertelde ze over een enorme witte vlek die in een steen zat en vanaf haar huis, honderden meters lager, te zien was. Deze witte vlek werd ‘the white man’ genoemd en was vernoemd naar een man die ooit op die specifieke berg had gewoond. Echt heel erg leuk zo’n local guide!

Wel begon Inger Anita’s zoon, Tomas, me uiteindelijk nogal op m’n zenuwen te werken😅. Ik had geen idee dat hij überhaupt zou komen, en toen hij op donderdag nog niet weg was, begon ik me een beetje af te vragen waarom ik precies op het huis moest passen, aangezien er bijna een week voorbij was en er constant andere mensen aanwezig waren geweest… Gelukkig vertrok hij die middag. Ik maakte ongeveer een vreugdedansje en kon eindelijk echt genieten van het huis en de tuin. Terwijl ik heerlijk languit een boek zat te lezen in de ‘upstairs living room’ (want waarom genoegen nemen met één woonkamer?) zag ik tot mijn afgrijzen het blauwe busje van Tomas de oprijlaan oprijden. Wat in de vreeede deed hij hier? Ik kreeg bijna een zenuwinzinking, maar gelukkig was hij alleen iets vergeten. Zo beleefd mogelijk heb ik me er van laten verzekeren dat hij weer weg zou gaan en dan echt niet weer terug zou komen...

Het was echt genieten om op dit mooie huis te passen. Ik had een super fijne slaapkamer, en de omgeving en tuin waren prachtig. Er waren een paar kleine klusjes die ik kon doen, zoals de keuken schoonmaken, onkruid wieden, gras maaien, appels oogsten (+ zelfgemaakte appelcider drinken😋) en uien oogsten: lekker bezig in de tuin dus. Met een heerlijke nazomer was dit absoluut geen straf!

Verder heb ik de weken opgevuld met het verkennen van de omgeving. Ik had helaas geen auto tot m’n beschikking dus heb alles te voet, op de fiets, en met de bus gedaan. Zo ben ik naar een super mooi meer gefietst waar ik heb gezwommen (ijskoud!!), en ben ik op de fiets naar een hike gegaan. Ik had een hike op de planning staan die niet al te lang en zwaar was, maar wel voldoende voor een beetje uitdaging: precies waar ik die dag behoefte aan had. Wat ik echter niet wist was dat van de 3,5 kilometer die ik daar heen moest fietsen, de weg ook al een meter of 100 omhoog ging🥵. De hike ging echter verrassend soepel, maar de lol was er voor mij heel snel af toen ik bij de top op zoek was naar een lunchplekje en ik op hét perfecte plekje bijna op een opgerolde slang ging staan. Ben maar weer naar beneden gelopen haha, joejoeee

Ook heb ik veel rondjes vanuit huis gelopen waarbij elke wandeling weer een heel nieuw uitzicht bood: fjorden, bergen, weilanden, bossen, houten huisjes, bootjes. Super leuk allemaal!

Daarnaast ben ik twee keer met de bus naar Jorpeland geweest voor wat praktische dingen en om de omgeving daar een beetje te verkennen. Het kleine maar levendige stadje was een erg leuke afwisseling vergeleken met het slaperige Forsand: toen ik daar op m’n eerste dag een rondje heb gewandeld, begon ik me af te vragen of mensen op zondag niet uit hun huis mochten komen of dat het luchtalarm was afgegaan ofzo: het was zoooo stil en uitgestorven.

Ik ben nog twee keer vaker de berg achter het huis opgelopen: één keer om te ontsnappen aan Tomas die maar niet wegging en om bessen te plukken, en één keer om de wandeling helemaal af te maken. Toen ik met Inger Anita de berg op ging, sloeg het weer namelijk helemaal om en was er van het ene op het andere moment niets meer te zien door de wolken en begon het te regenen. Daarom heb ik op een hele mooie dag gewacht om wel helemaal naar de top te lopen. Dit was namelijk ook niet gelukt tijdens mijn ‘ontsnapping’ omdat ik toen ik het huis verliet nog niet wist wat ik ging doen, waardoor ik veel te warm gekleed was, geen eten of drinken mee had, en op sneakers liep: niet heel ideaal tijdens een hike waarbij het pad uit alleen maar stenen en rotsen (of trollen😍💚) bestaat. Hoewel ik onderweg kon drinken uit een stroompje en er heel veel bosbessen waren, merkte ik al snel dat dat niet genoeg zou zijn, dus ben ik tot de ‘white man’ gelopen vanaf waar ik een heel mooi uitzicht had (helemaal tot Stavanger en de Noordzee).

Na twee generale repetities was ik echter helemaal klaar voor de finale: ik had besloten om niet alleen naar de top van de betreffende berg te lopen, maar ook nog naar een andere top, die achter ‘mijn’ berg lag. Tijdens mijn ontsnappingshike was ik namelijk een Nederlands gezin tegengekomen die vertelde dat je helemaal rond kon lopen: naar de top van de 1e berg, dan naar een top van een andere berg, en dan via een autoweg weer terug. Ik loop altijd liever een rondje dan dezelfde weg heen en terug, en ik was super benieuwd naar de tweede top, dus de keuze was snel gemaakt. Op een stralend blauwe dag ben ik met voldoende eten, het juiste schoeisel, en in een korte broek voor de derde keer aan deze wandeling begonnen. Eenmaal bij de eerste top realiseerde ik me dat het stuk dat ik al twee keer had gelopen, veruit het zwaarste deel van de wandeling was. Tijdens de gehele hike, die zo’n 20 kilometer lang was, ben ik welgeteld één andere persoon tegengekomen, wat betekende dat ik op beide bergtoppen in alle rust heb kunnen genieten van twee lunches en super mooie uitzichten. Vanaf de Bergefjellet (631 meter hoog) keek ik uit over Forsand, Jorpeland, en zelfs Stavanger en de Noordzee in de verte. Vanaf deze eerste top moest ik eerst weer een stukje dalen, ben ik vervolgens langs twee meren gelopen (en heb ik in eentje daarvan gezwommen, wederom IJSKOUD), om uiteindelijk weer een stukje omhoog te klimmen. De Vikastakken (645 meter) bood 360 graden uitzicht over de bergen en de Lysefjord: suuuuper mooi. Voor de terugweg had ik de keuze om dezelfde weg terug te lopen, of om het rondje af te maken en via de weg weer terug te lopen. Dezelfde weg terug was veel korter qua kilometers maar bestond wel weer uit een stukje klimmen, terwijl het rondje afmaken alleen maar bestond uit dalen en over gemakkelijker terrein ging. Vraag me niet waarom, maar ik heb voor de tweede optie gekozen. Het eerste deel, de afdaling door het bos, was heel erg mooi en leuk, totdat ik om de paar meter uitgleed over de gladde dennennaalden waarbij ik één keer keihard op een boomwortel ben beland en ik het echt niet meer leuk vond. Opgelucht dat ik eindelijk uit het bos was en asfalt onder m’n voeten had, realiseerde ik me pas waar ik aan begonnen was: ik moest nog kilometers en kilometers lopen… ai ai ai… Ik heb het echter gehaald en met een super voldaan gevoel stond ‘mijn’ mooie rode huis trouw op mij te wachten.

Hoewel het huis super geïsoleerd is en de inwoners van Forsand niet al te gastvrij en behoorlijk conservatief zijn, heb ik kennisgemaakt met twee zussen die tegenover mij wonen. Ze waren hierheen verhuisd om paarden te fokken. Ruim een maand geleden was één van hun merries bevallen van niet één maar twee veulens! Ik heb een paar keer geholpen met de paarden en de veulens, wat erg leuk en gezellig was. Naast de twee veulens hadden ze ook een hond met puppies, dus mijn geluk kon niet meer op haha
 

18 oktober 
Toen ik aankwam in Noorwegen wist ik nog niet hoe lang ik zou blijven. Ik vond het moeilijk om in te schatten hoe de tijd zou verstrijken als ik helemaal alleen zou zijn. Ik had vier weken op het huis kunnen passen, maar ik ben uiteindelijk na 2,5 week weer vertrokken. Naast dat ik de boel wel een beetje gezien had en eenzaamheid langzaam maar zeker om de hoek kwam kijken, kon ik vooral niet meer wachten om naar mijn volgende bestemming, Ierland, te gaan en Iris weer te zien. Ik boekte een vlucht voor 13 september. Inger Anita was een paar dagen daarvoor voor een paar dagen thuis en moest op 11 september naar Stavanger. Ze zei dat ik met haar mee kon rijden op de 11e en de laatste twee dagen bij haar moeder (en Sofie) in Stavanger kon verblijven. Zo had ik een gratis lift naar Stavanger, en kon ik deze stad ook nog eens bekijken: ideaal!

Het enige, zei Inger Anita, was dat de slaapkamer in de kelder was en geen ramen had. Hoewel ik een beetje de kriebels kreeg toen ze dit vertelde, viel het allemaal reuze mee. Ik voelde me een beetje als Harry Potter in de bezemkast, maar dan heb ik dat ook een keer meegemaakt haha. De moeder van Inger Anita sprak helaas geen Engels en Sofie was veel op school, dus heb ik het centrum van Stavanger in m’n eentje verkend, me rustig ‘voorbereid’ op m’n reis, en verder lekker veel Netflix gekeken. Stavanger was wel echt super cute: er was één straat met allemaal gekleurde houten huisjes, en één wijkje met allemaal witte houten huisjes. Heel anders dan de meeste Europese stadscentra: een leuke afwisseling!

Hoewel ik zeker nog een keer terug wil naar Noorwegen om de rest van het land te zien, had ik aan het eind van deze 2,5 week van voornamelijk alleen zijn ook heel erg veel zin om Iris weer te zien, weer wat meer onder de mensen te zijn, en om naar mijn oude vertrouwde volgende bestemming te gaan: Ashley Park House, Nenagh, Ierland! ☘️