500 dagen🙏🏼

Sinds mijn vorige reisblog hebben we weer de nodige kilometers afgelegd. Dit met een automaat die, heel kort samengevat, f*cked is (sorry voor dit taalgebruik, maar ik kan er geen andere woorden voor vinden💔). Tijdens de afgelopen weken zijn we meerdere keren naar verschillende garages geweest met een paar VERSCHRIKKELIJK incapable, niet goed naar vrouwen luisterende wanneer het op auto’s aankomt (maar waarschijnlijk in het algemeen niet goed naar vrouwen luisterende) flapdrollen die tot twee keer toe de verkeerde diagnose geven (WAT WIJ AL DE HELE TIJD DOOR HADDEN WANT ER KLOPT GEWOON GEEN HOND VAN) waardoor wij voor niets een weekend zijn thuisgebleven en 200!! dollar lichter zijn voor helemaal niets. Goed, naar die garage gaan we dus nooit weer. Oke, iets meer achtergrond informatie (maar niet te veel, want dat heb ik vijf jaar geleden ook al moeten doen voor Tieto (onze auto destijds) en het is allemaal helemaal niet leuk). Maar, ik denk dat we Tori ongeveer twee weken hadden toen we een soort van lichte schokjes begonnen te voelen tijdens het rijden. Dit werd steeds erger en dus besloten we om er naar te laten kijken. We kregen toen een diagnose met een prijsopgave van 800 dollar. Aangezien dit niet niks is zijn we daarop naar een andere garage gegaan voor een second opinion. Natuurlijk zeiden die compleet iets anders (ze wisten het eigenlijk niet zo goed en waren ook niet bijzonder goed in luisteren🙄). We zijn daarom teruggegaan naar de eerste garage, hebben daar de second opinion voorgelegd en de monteur op het hart gedrukt de auto eerst voor een testrit mee te nemen en 100.000% zeker te zijn dat ze de juiste diagnose hadden gesteld voordat ze de bestelde onderdelen zouden bestellen. Wat bleek, ze hadden inderdaad de verkeerde diagnose gesteld🤦🏼‍♀️. Hun conclusie: ‘het is de automaat, is het niet waard om te vervangen met jullie auto, advies: rijden tot ‘ie het niet meer doet, succes, hier is de rekening voor de tijd die we er vandaag mee bezig zijn geweest’ (MAAR DIE NIET NODIG WAS GEWEEST ALS JULLIE DE EERSTE KEER DE TIJD HADDEN GENOMEN OM GOED NAAR ONS VERHAAL TE LUISTEREN). Goed, bij die garage zijn we dus inderdaad nooit weer geweest.

Ondanks dat de automaat niet al te lekker loopt en het een soort tikkende tijdbom is, hebben we gelukkig wel heel veel kunnen zien en doen. Zo zijn we met Lisa naar Lake Tekapo geweest. Hier hebben we Mt. John beklommen voor een prachtig uitzicht over het meer, de vlakte, en de bergen. Ook zijn we hier op zoek gegaan naar een zekere steen waar we zo’n vijf jaar geleden hele vette foto’s op hadden gemaakt (zie foto’s voor het resultaat van dit jaar haha). Daarna zijn we lekker wezen afkoelen in Lake Tekapo en hebben we de bekende Church of the Good Shepherd bezocht.

Verder hebben we de Greta Track gedaan, dit is een hike vlakbij Twizel die een berg beklimt die vanuit bijna de hele stad zichtbaar is. De hike was 17 kilometer lang en ging ruim 900 meter omhoog. Nou, dat hebben we geweten😂. Om half tien ‘s ochtends begonnen we aan de hike. We hadden expres gekozen voor een bewolkte dag omdat er op de kale berg helemaal niets aan schaduw is. Toen we begonnen met de hike zat de top dan ook in de wolken, maar hoe hoger wij kwamen, hoe hoger de bewolking ging hangen. Na twee uur lang zigzaggend omhoog ploeteren kwamen we eindelijk bij de top. Onderweg hadden we al super mooie uitzichten over Lake Ohau gehad en inmiddels liepen we letterlijk met ons hoofd in de wolken😇. Denkende dat we het zwaarste gehad hadden - we hadden de top immers bereikt - begonnen we aan de afdaling. Na nog een uur wandelen besloten we om lunchpauze te houden. We waren al aardig wat afgedaald en hadden het gevoel dat we alweer bijna bij de auto zouden zijn. Het wandelpad liep inmiddels door een vallei en had heel erg weinig hoogteverschil (dit had al een alarmbel moeten laten rinkelen). We volgden de hele tijd een stroompje en moesten deze meerdere keren doorkruisen (één keer was het stroompje zo diep dat we onze schoenen uit hebben gedaan en er op blote voeten doorheen zijn gewaad, heerlijk, één met de natuur haha). Uiteindelijk kwam Lake Ohau weer in zicht en schrokken we alledrie best wel een beetje van hoe laag deze nog lag (onze auto stond op dezelfde hoogte als het meer): we waren er nog laaaaanger niet. We verlieten de vallei en konden de auto uiteindelijk links van ons zien staan: nu moesten we er bijna zijn! Maar nee, het wandelpad ging super scherp naar rechts om daar vervolgens eindeloos zigzaggend naar beneden te lopen. Eenmaal terug bij de auto, het was inmiddels bijna half vier, werd de eindeloos lange terugweg verklaard: het was ‘maar’ vijf kilometer om naar de top te gaan wat betekende dat de rest van de wandeling nog twaalf kilometer was geweest… Oververhit zijn we naar een steiger in de buurt gereden om vanaf daar in Lake Ohau te springen en alle bloed, zweet, tranen en zonnebrand eraf te wassen: heeeerlijk.

Aan het eind van januari zijn we met z’n drieën naar Kaikoura geweest: een schattig stadje aan de kust dat bekend staat om al het sealife dat daar in de oceaan leeft. Kaikoura ligt bijna 500 kilometer bij Twizel vandaan dus dat betekende een flinke roadtrip. Zodra Iris en ik vrij van werk waren zijn we dan ook richting de kust gereden. We hebben genoten van heerlijke vegan burgers in Christchurch en zijn toen net voorbij Christchurch naar een camping gereden. Nadat we de tent opgezet en de auto omgebouwd hadden, hebben we hier nog een spelletje gedaan totdat we (of eigenlijk alleen ik) last kregen van onze ogen omdat het te donker werd: de aftakeling begint…😳.

De volgende dag zijn we door een super mooi, groen, bebost gedeelte van Nieuw-Zeeland gereden. Uiteindelijk verscheen de kust en was het laatste stukje naar Kaikoura puur genieten. Eenmaal in Kaikoura hebben we geluncht op een picknickbank bij de oceaan. Dit viel niet mee, want behalve de wind te moeten trotseren moesten we ons eten ook beschermen tegen hongerige meeuwen. Met een goedgevulde maag zijn we uiteindelijk de Kaikoura Peninsula (= een schiereiland) opgereden om hier een heerlijke wandeling langs de kust te maken. We hebben hier tientallen zeehonden gezien (te schattig😍) en genoten van de oceaan, de zon, de blauwe lucht, en de prachtige kust. Verder hebben we nog wat meer langs de kust gereden en hebben we een Lavender Farm bezocht💜. Aan het eind van de dag zijn we weer een paar honderd kilometer richting Twizel gereden en kwamen we spontaan een super mooie en groene camping tegen waar we de nacht hebben doorgebracht en kennis hebben gemaakt met een super schattig egeltje😍. De volgende dag zijn we een heel stuk het binnenland ingereden via de Arthur’s Pass. Hier hebben we Castle Hill - een heuvel met enorm grote stenen (klinkt heel stom, is heel vet, is niet voor niets een Narnia filmlocatie) - bewonderd en hebben we weer geluncht. Vervolgens zijn we weer terug naar Twizel gereden en hadden we ruim 1100 kilometer overleefd met een stervende automaat, lol. Diezelfde avond werden we getrakteerd op een super mooie zonsondergang en zo was weer een fijn weekend afgesloten🙏🏼.

Andere leuke dingen de we gedaan hebben zijn wandelen bij Lake Ohau, heel veel zwemmen in allemaal verschillende meren hier in de buurt, de Tasman Gletsjer bezoeken, en nog meer wandelen haha. Wat vooral een fijne wandeling was, was een wandeling hier vlakbij die door een dicht naaldbos gaat. Het is hier eigenlijk zo kaal overal, dat wanneer je dan eindelijk tussen de bomen loopt, je dit extra kan waarderen: de schaduw, de vogels, de geur, alles💚.

Iets wat minder leuk was, was het nieuws van Amy dat we ‘mogelijk’ over anderhalf week zouden moeten verhuizen naar een ander huis… Ze vertelde dit rond 20 januari en al heel snel bleek dat we niet ‘mogelijk’ maar ‘sowieso’ moesten verhuizen. We baalden hier best wel heel erg van want Iris en ik waren er van uitgegaan dat we zo lang we in Nieuw-Zeeland zouden zijn, we in ons eerste huisje zouden wonen. We waren er dan ook al helemaal gesetteld, hadden het ons echt eigen gemaakt, en hadden zelfs een kleine moestuin aangelegd… Ook het feit dat Amy dit zo last-minute zei (terwijl ze het al heel lang had geweten) vonden we lastig. Maargoed, uiteindelijk hebben we het kunnen verwerken en konden we ons mentaal voorbereiden op de verhuizing. We zouden 31 januari uit ons oude huisje moeten, want er zouden gasten op 1 februari in komen. Door de komst van twee nieuwe personeelsleden, Lucie en Florian uit Frankrijk, was er echter tijdelijk niet genoeg woonruimte voor al het personeel. Lucie en Florian waren namelijk in ons nieuwe huis gaan wonen, en zouden, als de gasten uit ons oude huis zouden vertrekken, tijdelijk in ons oude huis gaan wonen omdat Lucie en Florian maar voor een paar weken hier zouden zijn. Iris en ik, en ook onze huisgenoten Oli en Clair, zouden allemaal veel langer in Twizel zijn en daarom zouden wij naar het personeelshuis (dat van Amy is) verhuizen, omdat we zo meer zekerheid hadden dat we niet weer zouden moeten verhuizen in de toekomst. Is het nog een beetje te volgen? 😂 Ik heb er zelfs soms een beetje moeite mee namelijk… Het kwam in ieder geval uiteindelijk neer op het volgende: het nieuwe huis heeft drie slaapkamers, waarvan Lucie en Florian er dus één in gebruik zouden hebben tot 6 februari, de datum dat de gasten uit ons oude huis zouden uitchecken en Lucie en Florian voor nog een paar weken in ons oude huis zouden wonen. Wij moesten echter op 31 januari al met z’n allen uit ons oude huis omdat er dan gasten zouden inchecken. In het nieuwe huis waren echter maar twee tweepersoonsbedden… Dit kwam er dus op neer dat er zeven mensen (Lucie & Florian, Oli & Clair, Iris, ik en Lisa (die uiteindelijk vervangen werd door Marjell)) een week lang in een huis met maar drie slaapkamers en twee tweepersoonsbedden zouden moeten wonen… Nou scheelde het dat Iris, ik en Lisa van 30 januari tot 4 februari weg zouden gaan (om Marjell op te halen, leuke dingen te doen, en Lisa die weer naar huis ging weg te brengen). Hierdoor bleven er maar twee dagen over dat er teveel mensen en te weinig slaapruimte zou zijn. Bij gebrek aan alternatief, hebben Iris en ik daarom aangeboden om die twee dagen in de auto te slapen. Een tijdelijke noodoplossing dus. Amy zou in de tussentijd op zoek gaan naar twee eenpersoonsbedden zodat, hopelijk wanneer we met Marjell zouden terugkomen, die in ieder geval in het huis zouden staan (lol). Dit, zeker al niet ideale plan werd op 28 januari compleet in de war gegooid. Aan het begin van de avond, iedereen had gegeten en na een lange werkdag was iedereen een beetje aan het ontspannen, werd er namelijk plotseling op onze deur geklopt. Met tegenzin deden we open om een echtpaar van middelbare leeftijd op onze stoep te zien staan. We werden begroet met de woorden: ‘Hallo, wij hebben deze accommodatie voor de komende anderhalf week geboekt.’ … Ietwat verbaast antwoordden wij hierop: ‘Nee, sorry, dat klopt niet, het huisje is pas vanaf 1 februari geboekt.’ Maar de meneer had een uitgeprinte e-mail bij zich (die in oktober!) al verzonden was, met daarin een bevestigde boeking op ons adres vanaf 28 januari… Hoe dan!? Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee. Compleet overvallen moesten wij vervolgens dealen met een niet al te blije meneer en een woedende vrouw die uiteindelijk als een boze peuter stampvoetend bij ons vandaan liep ‘omdat ze zo één dag van hun vakantie zouden missen doordat ze nu zouden moeten uitpakken, morgen weer inpakken en dan weer moeten uitpakken’ (mens, tandenborstel en pyjama zijn meer dan genoeg voor één nacht, stel je aan. Also, jij hebt tenminste een dak boven je hoofd, wij zijn vanaf morgen letterlijk dakloos door dit gezeik🥲). We hadden Amy namelijk gebeld en die had gezegd dat de gasten voor één nacht in een ander (overigens veel beter en groter) vakantiehuisje konden verblijven, en dat wij de volgende dag moesten verhuizen. Daar gaat je geplande filmavondje… Nadat de boze mensen eindelijk weg waren, wij een beetje bekomen waren van de schrik dat we per direct moesten verhuizen (waarheen wisten Iris, Lisa en ik overigens niet want er was letterlijk gewoon nergens plek voor ons), zijn we eerst verwoed gaan inpakken, hebben we al onze spullen in de lege slaapkamer van het nieuwe huis gekwakt, om vervolgens rechtstreeks naar de liquor store te rijden voor een afscheidsborrel in ons huisje op - wat heel plotseling - ineens de laatste avond zou zijn💔. Toen we, met de muziek keihard aan (lange leve Mötley Crüe🤘🏼) en de ramen van de auto wagenwijd open (iets met een copingsmechanisme I guess) - terugkwamen van de liquor store om het beste van onze laatste avond in ons geliefde huisje te maken, zagen we tot onze verbazing (en de nodige afgunst ook wel) dat de meneer en zijn volwassen zoon een tent!! in ONZE tuin aan het opzetten waren en om half tien ‘s avonds keihard mega haringen in ONS gazon aan het slaan waren. WTF. Geïrriteerd door deze inbreuk op onze privacy heb ik vervolgens demonstratief alle ramen en gordijnen van het huis dicht geknald🙈😂: onze avond kon beginnen. We hebben er gelukkig een gezellige avond van gemaakt en de volgende dag mochten we zowaar tijdens werktijd onze laatste spullen verhuizen en het huisje schoonmaken 💔. Die avond heeft Lisa op een luchtbed in de lege slaapkamer in het nieuwe huis geslapen, en Iris en ik in de auto op de oprit. De volgende ochtend moest iedereen werken en kon ik ‘s ochtends wel gillen toen er zeven mensen in de keuken krioelden. Gelukkig zouden we die middag weggaan voor een extra lange roadtrip met z’n allen en konden we alle drama in Twizel even achter ons laten.

We zijn die middag namelijk naar Wanaka gereden: iets wat altijd goed is✨. We hebben daar de tent opgezet bij een camping aan de rivier. Hier hebben we een duik genomen en ‘s avonds zijn we nog wat wezen drinken in één van de vele leuke barretjes die Wanaka rijk is. De volgende dag hebben we wat boodschappen gedaan in Wanaka en zijn we vervolgens via The Cardrona naar Queenstown gereden. The Cardrona is een bergpas en gaat langs één van de oudste (1863, lol) hotels in Nieuw-Zeeland. Eenmaal in Queenstown hebben we nog weer wat boodschappen gedaan om vervolgens Marjell op te halen van het vliegveld🤩🤩. Het was natuurlijk helemaal fantastisch om mijn zusje weer te zien en dan ook nog eens in Nieuw-Zeeland🥰. Na Marjell’s tassen en Marjell zelf in onze niet al te grote auto gepropt te hebben, hebben we Queenstown vrijwel direct weer achter ons gelaten om langs het Wakatipu Meer richting Fiordland National Park te rijden. Onderweg is Marjell officieel ingewijd door een duik te nemen in dit mooie meer. We hebben in de buurt van Te Anau aan een ander heel mooi (maar ook super winderig) meer gekampeerd. Ook hebben we hier in de buurt nog een beetje gewandeld en genoten van een mooie zonsondergang met de bergen op de achtergrond🌄.

De volgende dag waren we van plan om nog verder het nationale park in te rijden met als eindbestemming Milford Sound. We kwamen er echter achter dat we niet super veel drinkwater meer bij ons hadden en we wisten niet zeker of we dit nog weer zouden kunnen bijvullen (er is zegmaar vrijwel niks tussen Te Anau en Milford Sound). We besloten dus om Te Anau in te rijden om even wat water bij te vullen en ook voor de zekerheid nog te tanken. We waren echter amper op weg of onze lieve Tori begon heel erg te schokken. Ze doet dit altijd maar nu was het onophoudelijk. Net toen we ons echt zorgen begonnen te maken ging het motorlampje branden en niet lang daarna verloor ze kracht, gingen alle lampjes branden, en stonden we stil langs de kant van de weg. Ai, ai, ai… We deden de motorkap open - dat doe je namelijk in zo’n situatie, ook als je verder geen idee hebt waarom - en zagen of roken niets vreemds. We besloten de auto weer te starten - wat moet je anders? - en tot onze opluchting lukte dit en konden we naar Te Anau rijden. Alleen het motorlampje brandde oranje, de rest was weer uitgegaan. De eerste twee garages waar we naar binnen liepen hadden pas over 1 á 2 weken plek… De monteur van de tweede garage was wel zo aardig om even een stukje in de auto te rijden - tijdens dit ritje ging het motorlampje op magische wijze ineens weer uit - en om de versnellingsbakolie te checken. Heel veel meer dan: ‘dat voelt niet al te best’ en ‘dat ruikt ook niet top’ en ‘de CVT automaat in deze auto staat er om bekend dat het een kreng is’ kregen we echter niet. Wel wees hij ons op een andere garage die misschien nog wel plek had en wenste hij ons veel succes aangezien er een enorm tekort aan automonteurs in Te Anau was. Thanks. Gelukkig had de monteur bij de derde garage wel tijd (of hij had gewoon met ons te doen, geen idee). Hij heeft in ieder geval goed de tijd genomen om naar ons verhaal te luisteren en vervolgens direct de auto uitgelezen. Er kwam één foutmelding naar boven: een relatief goedkoop onderdeel dat aardig makkelijk te vervangen was. Hij vertelde ons dat dit defecte onderdeel overeenkwam met de problemen die we hebben tijdens het rijden, maar hij was bang dat dit niet het enige probleem van de auto zou zijn… Het onderdeel kon besteld worden en de volgende dag in huis zijn, wat betekende dat we de auto maar één dag zouden missen. Verder drukte de monteur ons op het hart om alsjeblieft niet helemaal naar Milford Sound te rijden met de auto in haar huidige staat. Hier hebben we maar naar geluisterd en dus zijn we naar een bar in Te Anau gereden om een nieuw plan te maken. We hebben uiteindelijk een camping in Te Anau geboekt en een auto gehuurd voor de volgende dag om alsnog naar Milford Sound te kunnen terwijl Tori bij de garage stond.

Na de dag ongepland doorgebracht te hebben in Te Anau - wat even schakelen was, want we hadden gehoopt al lang en breed ergens tussen de fjorden te wandelen - konden we aan het eind van de dag wel genieten van de luxes die een camping met zich meebrengt: een keuken, onbeperkte hoeveelheden aan drinkwater, doorspoelbare toiletten, warme douches en stopcontacten. Helemaal verzadigd, voorzien van drinkwater, schoon, fris en opgeladen konden we dus de volgende dag, met de huurauto, naar Fiordland met als eindbestemming Milford Sound. De afstand die we moesten overbruggen was ruim honderd kilometer waarvan elke kilometer prachtig was. Zo zijn we onderweg gestopt bij de Mirror Lakes, bij een korte wandeling die naar een waterval ging, en bij een langere wandeling (6 kilometer, 412 meter hoogteverschil) die naar Lake Marian leidde. Fiordland zou Fiordland niet zijn als het niet kei -en keihard regende op het moment dat wij aan onze wandeling wilde beginnen. Wetende dat het zo’n 200 dagen per jaar regent en dat er zo’n 7 meter aan neerslag per jaar valt in dit deel van Nieuw-Zeeland lieten wij ons niet tegenhouden door een beetje regen. Vol goede moed begonnen we dan ook aan de wandeling die dwars door het regenwoud ging tot we aankwamen bij Lake Marian, een meer dat net boven de boomgrens tussen de bergen ligt. Ondanks de regen en bewolking was het super mooi en hebben Iris en ik zelfs een duik in het ijskoude meer genomen (nat werden we toch wel haha). Op de terugweg begon het echter veeeeeel harder te regenen en het hele pad dat we weer naar beneden moesten volgen was veranderd in een heuse waterval. Het water viel uiteindelijk met bakken uit de lucht en, ondanks onze regenjassen, waren we tot op het bot doorweekt toen we terugkwamen bij de auto. Veel tijd om hier bij stil te staan was er echter niet, want we moesten om half vier in Milford Sound zijn voor een boottocht. Door de vele regenval waren er honderden watervallen ontstaan die via de steile rotswanden om ons heen naar beneden stroomden, suuuuuper mooi. Zowel vanuit de auto onderweg naar Milford Sound, als tijdens de boottocht hebben we hier van kunnen genieten: echt prachtig! Na een prachtige boottocht die van de fjorden helemaal naar de Tasmanzee ging, gingen we weer terug naar de haven. Onderweg zijn we nog zo goed als onder een mega waterval doorgevaren (één van de drie permanente watervallen in Milford Sound, alle andere watervallen die we gezien hadden komen alleen tevoorschijn met regen), en hebben we wat zeehonden gezien😍.

In verband met het ophalen van onze eigen auto en het terugbrengen van de huurauto, moesten er onderweg naar Te Anau wat telefoontjes gepleegd worden (we zouden namelijk overal ietwat laat komen😅). Nou is er vrijwel geen bereik tussen Milford Sound en Te Anau, maar zodra er één streepje tevoorschijn kwam op m’n telefoon ging ik ervoor. Behalve de uitdaging van slecht bereik, is ook het Nieuw-Zeelandse accent via de telefoon verstaan zeker niet niks. Uiteindelijk was het me echter gelukt om de autoverhuurder te laten weten dat we iets later zouden zijn (wat geen probleem was) en de garage te laten weten dat we pas na sluitingstijd de auto op konden halen. De beste automonteur vroeg wie we gesproken hadden, wat voor auto we hadden, en leek ietwat in de war. Ik zei echter dat onze auto al klaar zou moeten zijn en dat we deze alleen op wilden halen, waarop de man iets mompelde van: ‘oke, dan ben ik over een half uur bij de garage’. Ergens had ik het gevoel dat er iets niet klopte en terwijl ik nog een keer keek welk telefoonnummer ik had gebeld, kwam ik erachter dat deze bij de verkeerde garage hoorde😂😂. Nadat ik hier keihard om uit ben gelachen door Lisa, Marjell en Iris, wilde ik proberen om deze random garage weer op te bellen en dit uit te leggen, maar door het slechte bereik lukte dat niet. Oepssss. Deze arme man is dus uiteindelijk helemaal voor niets naar één of andere garage gegaan, sorry!!! 🙈. Inmiddels had ik het voor elkaar gekregen om met de juiste garage te sms-en (ging veel beter dan bellen in het afgelegen Fiordland) en werd ons verteld dat we de auto gewoon op konden halen (sleutel zat erin) en dat ons een factuur opgestuurd zou worden. Helemaal prima dus. Helaas is het automaat-probleem van onze auto niet opgelost maar juist bevestigd😞, maar het vervangen van het onderdeel is wel goed gegaan en de foutmelding is weer weg. Na het ophalen van Tori en het wegbrengen van de huurauto was het al best wel laat geworden en zijn we snel naar een picknickbankje aan het meer gereden om wat te eten (in Te Anau was het gelukkig weer droog). Na het eten zijn we naar een camping aan het Wakatipu meer gereden waar we in het donker aankwamen en dus direct zijn gaan slapen.

De volgende dag zijn we naar Queenstown gereden. Hier hebben we genoten van ‘s werelds beste (vegan) burgers met uitzicht op het meer. Ook zijn er de nodige souvenirs gekocht. We zijn aan het eind van de middag naar een camping in de buurt gereden om daar de tent vast op te zetten en te eten. Na het eten zijn we Queenstown weer ingegaan en hebben we niet alleen genoten van heerlijk sorbetijs, maar ook van de gezelligheid en live muziek in een Ierse pub💚. Het was alweer de laatste avond van Lisa in Nieuw-Zeeland, wat waren de afgelopen vijf weken voorbij gevlogen! Tegelijkertijd hebben we echt suuuuper veel kunnen zien en doen en hebben we een geweldige tijd gehad❤️. De volgende dag hebben we Lisa afgezet bij het vliegveld💔 en zijn we vervolgens weer terug naar Twizel gereden. Helaas kwamen we hier niet lekker in ons eigen huisje thuis en konden we ook niet lekker in ons eigen bedje slapen: die hadden we namelijk niet😭😂. In plaats daarvan kwamen we terecht in een huis dat we met vier anderen moesten delen en moesten Iris en ik nog steeds in de auto slapen, terwijl Marjell nu in de ‘lege’ (het stond vol met al onze spullen) kamer op een luchtbedje moest slapen. Gelukkig duurde dit maar twee nachten, want op 6 februari gingen Lucie en Florian naar het andere huis waardoor er een bed en een kamer vrijkwamen. Amy had nog één eenpersoonsbed staan waar ik in kon slapen, en Marjell heeft voor een week in ons oude huis met Lucie en Florian gewoond (totdat Amy nog een eenpersoonsbed had kunnen vinden). Allemaal niet helemaal ideaal, maar het leven is niet alleen maar rozengeur en manenschijn😝. Na de nodige hectische en toch ook wel stressvolle weken (behalve Marjell zijn we geen twintig meer natuurlijk😜), konden we eindelijk gaan settelen in wat ons nieuwe thuis zou worden. We wonen hier nu ongeveer twee weken en het voelt steeds fijner. Alles heeft z’n eigen plekje, de moestuin planten zijn getransplanteerd vanuit onze oude tuin (vonden ze niet zo leuk💀), en we hebben ons best gedaan het er gezellig uit te laten zien door middel een plant (genaamd Freek) te kopen, bloemen te plukken, de garage door te spitten voor leuke spullen en deze te claimen, en wat meubels te verplaatsen. Na twee weken moet ik zeggen dat ik wel echt tevreden ben met hoe alles eruitziet. Ook zijn de houtkachel, de enorme hoekbank in de woonkamer, de veranda en afgeschermde tuin, en het zitje aan de voorkant van het huis waar je heerlijk van het zonnetje kan genieten grote voordelen van dit huisje ten opzichte van het vorige huis. Het feit dat het een super oud en enigszins afgeschreven huisje is laten we hier even achterwege😂.

Sinds onze verhuizing hebben we hier al een super leuk logeetje gehad: Tiggy🐶 heeft namelijk een paar dagen bij ons gelogeerd terwijl Amy in Queenstown was. Super gezellig natuurlijk❤️. Ook zijn we een dagje naar Timaru (een stad aan de kust) geweest en hebben we wat gedronken in Twizel met Gerben, iemand die ik ken van mijn studentenvereniging in Wageningen en die voor een paar maanden in Nieuw-Zeeland gaat studeren, super toevallig natuurlijk! Verder hebben we een super gezellige spelletjesavond gehad met Lucie en Florian wat echt heel erg leuk was (enige gekke was dat het dus in ons oude huisje was haha). Ook hebben we Marjell voor het eerst meegenomen naar Mt. Cook💛💙. Daarnaast hebben we echt weer heel veel gewerkt. Tijdens onze vrije dagen hebben we het dan ook wat rustiger aangedaan dan de afgelopen weken: natuurlijk is het super leuk om heel veel leuke dingen te doen en er veel op uit te gaan, maar dat wordt uiteindelijk ook best wel vermoeiend (zal wel met de leeftijd te maken hebben, geen idee). Daarom hebben we genoten van heel veel chillen bij ons huisje: uitslapen, een boekje lezen, oliebollen en koekjes bakken, sims spelen, films kijken, een puzzel maken, zo af en toe een duik nemen in één van de vele meren hier, Netflixen, of een stukje in de buurt wandelen. Nu ik het allemaal opsom begin ik me echt af te vragen of we oud worden (arme Marjell haha). Nee, ik denk dat dit reuze meevalt haha. Ik denk zelfs dat het super logisch is dat je, na, jawel hoor 500!! dagen reizen, soms gewoon even niks wil doen en ook gewoon even wil genieten van een soort van burgerleven. Haha, nee grapje, f*ck society roepen we dan hier (heb het al eerder gezegd, if you know you know, maar anders echt Into The Wild gaan lezen of kijken!). Want ondanks alle chaos, onzekerheid, stress en hectiek die de afgelopen periode met zich mee heeft gebracht, zou ik m’n leven op dit moment met die van niemand willen ruilen. Ja, het was vervelend dat we plotseling moesten verhuizen want we hadden ons erop ingesteld dat dat ene huisje ons huis voor langere tijd zou zijn, en ja, het is verschrikkelijk vervelend dat we zoveel gedoe met onze auto hebben, en ja, we merken dat we soms meer behoefte hebben aan vastigheid (vooral wat betreft waar we wonen), maar op het moment dat ik dan het volgende flauwe maar oh zo rake berichtje van onze vriend Dave uit Canada krijg over onze levensstijl voel ik me alleen maar heel gelukkig en zelfs een beetje trots. Ik vroeg namelijk of hij onze slaapzakken die we destijds van Haley en Lukas hadden geleend nog had liggen in zijn huis waarop hij het volgende antwoordde: ‘I donated your sleeping bags to the homeless shelter because they seemed more homeless than you’ 😂. En dat geluk wordt dan alleen maar groter wanneer hij verder gaat met de woorden: ‘Just kidding silly, they will still be here when you get back’.

En dat is dan direct misschien wel de hoofdreden dat ik mijn leven op dit moment op geen enkele andere manier zou willen inrichten. Door deze soms gestoorde en onzekere levensstijl hebben we de afgelopen 500 dagen namelijk vrienden gemaakt zoals Dave, maar ook Haley (die blijft zeggen dat we snel weer ‘thuis’ moeten komen 🇨🇦), en de Browns (die mijn blog blijven ‘lezen’ terwijl ze er geen woord van snappen, love you guyss!!❤️❤️). Of, dit gebeurde afgelopen week, dat we ineens met onze huisgenoten de meeste moeilijke Wasgij puzzel ooit aan het maken zijn met One Direction muziek op de achtergrond. Of dat Iris even snel een duik in de oceaan neemt terwijl Marjell en ik verderop met Tiggy wandelen en er ineens een mega grote zeehond een paar meter bij Iris vandaan aan land komt. Of dat we in een Ierse pub in Queenstown moeten en zullen dansen op het super random nummer April Sun in Cuba (wat kennelijk van een Nieuw-Zeelandse band is) omdat dit hèt nummer is van onze Duitse vriend Till, onze Canadese vriend Kiaran, en ons toen we in Canada waren en waar we sindsdien op hebben gedanst bij onder andere Lake Louise, in de Walmart, in Phoenix, bij de Grand Canyon, overal door Costa Rica, op het mooiste strand in Panama, in Londen met onze moeders, en in Ierland op de fancy trouwlocatie waar we woonden en werkten. Of, en dan spoelen we ruim een jaar terug, dat we ineens met twee mensen die binnen een paar weken onze beste vrienden waren geworden, onze outhouse moesten verplaatsen 💩🤢. Of, dat we bijna een mental breakdown kregen en keihard uitgelachen werden door een stel Canadezen tijdens het bakken en in elkaar zetten (ik snap nog steeds niet hoe) van gingerbread houses. Of dat we gillend als drie kleine meisjes een verlaten spookhuis uitrenden met Dave. Of dat we ineens een huiskamerconcert van de Sister Sledge in Phoenix bij zaten te wonen. Of dat we in de stromende regen op Abba aan het dansen waren tijdens  strandfeest met allemaal random lieve mensen. Of dat we een prachtig groene heuvel met allemaal guave bomen op zijn geklommen en Iris hier met een wandelstok in haar handen de opmerking maakte van: ‘ik heb het gevoel dat ik Jezus hier elk moment tegen kan komen’ (ja, zo mooi was het!). Of dat we als een stel echte Ieren elke week naar onze local Ierse pub gingen om guinness te drinken. Of dat we ineens met onze vrienden en familie over een formule 1 track liepen en met z’n allen stonden te genieten van het feit dat we op een F1 grid stonden. Of dat we vier of vijf dagen onderweg waren naar Canada (nee, grapje, dat noooooit weer #trauma’s). Of dat we met open armen ontvangen werden door een skydive familie. Of dat we ontelbare adelaars hebben zien vliegen vanaf een paddleboard waar we (was Iris’ schuld) later vanaf zijn gedonderd in een ijskoude rivier, dit nadat we al honderden meters met onze teenslippers hadden moeten peddelen door gebrek aan daadwerkelijke peddels. En zo kan ik nog wel even doorgaan haha, dat ga ik niet doen want dit verhaal is al weer veeeeel langer geworden dan ik had gewild🙈 sorry not sorry. Moraal van het koraal verhaal is dat het niet altijd makkelijk is geweest, maar dat ik al 500 dagen heel erg aan het genieten ben van m’n (enigszins dakloze) leven 🙏🏼✨.