Twee maanden later...

Ja, het is alweer twee maanden later, maar eindelijk heb ik m'n blog weer af😂. Dus, even terugspoelen...

Op dinsdagochtend 15 november heeft Ana, een skydive vriendin van Dave die voor een paar dagen in Calgary bij Dave was geweest en die dag weer terug naar Edmonton zou rijden, ons afgezet op het vliegveld. Ik zal niet ingaan op het afscheid van Dave (en zelfs niet op het afscheid van zijn oude, blinde en dove hond Spikey die om niets anders dan eten geeft) want dat was allemaal gewoon heel sad 💔. Wel zei Ana iets heel moois toen ze ons een knuffel gaf op het vliegveld. Deze best wel gekke en bijzondere meid die we eigenlijk amper kennen en waarvan ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet echt weet wat ik nou van haar vindt, zei namelijk, terwijl grote krokodillentranen over haar wangen rolden: 'Wij zijn een paar van de weinige mensen die het geluk hebben dat ze meer en meer vrienden maken naarmate ze ouder worden. Waar vriendengroepen vaak uit elkaar vallen na afloop van de middelbare school, hoger onderwijs, studententijd etc., maken wij juist meer en meer vrienden naarmate ons leven vordert.' Nou weet ik niet of het inderdaad waar is dat mensen zoveel vrienden verliezen na afloop van onderwijs etc. aangezien ik dit nooit echt heb ervaren doordat ik direct na de uni naar het buitenland ben gegaan. Wel weet ik dat ik het afgelopen jaar enorm veel vrienden (voor het leven) heb gemaakt waar ik altijd bij terecht zou kunnen. Een mooi realisatie momentje dus! Het nadeel van al deze, grotendeels internationale, vrienden is echter dat het elke keer als je afscheid van ze moet nemen het voelt alsof je hart eruit wordt gerukt😭😂. Je weet niet wanneer je ze weer ziet, of je ze überhaupt ooit weer terugziet, en je zal nooit altijd al je vrienden tegelijkertijd dichtbij je kunnen hebben. Maargoed, dat even terzijde haha

We konden ons gelukkig troosten met het feit dat we weer oude vrienden zouden gaan zien in Nieuw-Zeeland. Helaas moesten we hiervoor wel met onze aartsvijand WestJet naar LA vliegen. Behalve een bijna-woede aanval van Iris toen de hummus werd afgepakt bij de beveiliging, ging het vliegen deze keer gelukkig erg soepel. Het uitzicht bij het opstijgen vanuit Calgary was gigantisch mooi: aan de ene kant van het vliegtuig strekten de besneeuwde Rockies zich zover we konden zien uit. Aan de andere kant van het vliegtuig hadden we zicht op de prairies, en konden we zelfs Dave's huis bij de rivier zien💔. 

Na drie uurtjes vliegen kwamen we aan in LA: vanuit de lucht heb ik direct bepaald dat ik daar nooit heen hoef😂. Wat een enorme stad. We konden het Hollywood Sign zien vanuit de lucht. Deze afgestreept te hebben dus des te meer reden om hier nooit terug te komen haha. Gewoon omdat het kon zijn we wel heel even naar buiten gelopen in de warme avondlucht: wat een verschil met de vrieskou in Calgary. Na een overstap van zes uur vertrok het vliegtuig dat ons naar Auckland zou brengen. Na zo'n acht uur vliegen stopte deze op Tahiti, een tropisch eiland in de Pacifische Oceaan, om te tanken. Kennelijk mochten we hier ook even uit het vliegtuig: waar LA al een grote overgang was geweest, was Tahiti al helemaal een klap in ons gezicht😂. Gekleed in winterkleding stapten we het vliegtuig uit en werden we direct omgeven door de warme en super vochtige lucht van dit mooie eiland. We liepen het vliegveld op en werden niet alleen welkom geheten door vier meneertjes die traditionele muziek aan het maken waren in de 'aankomsthal', maar ook door een dikke krab die door de hal liep😂. Met het zweet op ons voorhoofd (de krab verklapte het al, maar het vliegveld was zegmaar geen afgesloten ruimte met airconditioning) kregen we een nieuwe boarding pass - voor hetzelfde vliegtuig - en hadden we uiteindelijk zo'n twee uur overstaptijd. Het tweede deel van de vlucht duurde nog zo'n vijf uur, en om 12 uur lokale tijd landden we eindelijk op Auckland. We hadden hier niet veel overstaptijd, maar we hadden bij zowel de douane als bij de biosecurity het 'geluk' dat we steeds net niet in de enorm lange rijen hoefden aan te sluiten. Kennelijk moesten we naar een andere terminal met de bus, dus alle extra tijd was meer dan welkom. Ietwat achter adem zaten we uiteindelijk een kwartier voor we gingen boarden bij de gate voor onze laatste vlucht naar Dunedin. Zo'n 1,5 uur later waren we naar het Zuidereiland gevlogen en stond Amy ons met open armen op te wachten❤️. Na een stop bij de supermarkt (wat is het eten hier veel goedkoper dan in Canada!!😱), en een korte stop bij de oceaan😍, kwamen we, na een reis van in totaal zo'n 40 uur, eindelijk aan in Twizel. Het was al geen mooi weer, en tegen de tijd dat we Twizel naderden regende het keihard. De originele naam die de Maori aan Nieuw-Zeeland hebben gegeven, Aotearoa, betekent niet voor niets 'Land of the Long White Cloud'😂. In Twizel stond ons een prachtig klein huisje te wachten dat Amy voor ons geregeld had. Na een snelle maaltijd - we hadden beeeest wel trek na al het vliegtuigeten🤢 - konden we eindelijk in onze heerlijke eigen tweepersoonsbedden vallen: we waren 'thuis'. 

Goed, het is inmiddels ruim anderhalf maand later en eindelijk heb ik de motivatie (lees: heb ik niets beters te doen want we staan op een camping in the middle of nowhere zonder afleidingen als internet, elektriciteit, of een huishouden) gevonden om verder te gaan met m'n blog. Hoewel het anderhalf maand verder is, ben ik niet de gehele anderhalf maand in Nieuw-Zeeland geweest, maar daarover later meer. Ik zal eerst proberen terug te spoelen naar onze eerste week in Twizel. Amy had ons de eerste paar dagen vrij gegeven om bij te komen van de lange reis (en dat viel niet mee #jetlag). Tijdens deze dagen hebben we op haar verschrikkelijk lieve en mooie hond Tiggy💕 gepast en heel erg heimwee naar Canada gehad (dat is overigens nog steeds niet helemaal weg💔). De dag voordat we aan het werk moesten, begon Iris zich ziek te voelen en bleek ze corona te hebben 🙄. Dit betekende dat ik de volgende dag samen met nieuwe collega's Kushla, Nina en Kylie tig vakanthuisjes zou schoonmaken. Een week met lange werkdagen, veel toch nog wel nieuwe indrukken, leuke collega's, vreselijk slecht en somber weer, en gigantische vermoeidheid van de jetlag stond ons te wachten. Het kleine blauwe huisje waar we in wonen voelde wel al super snel als thuis en is echt een hele fijne plek. En toen we voor Amy naar Oamaru, een stad aan de kust op zo'n twee uur rijden van Twizel, moesten rijden hebben we de nodige plantjes gekocht om een moestuintje aan te leggen in onze tuin🌱. Ook hebben we hier een bankrekening geopend, een simkaart gekocht, en grote boodschappen gedaan (Ja, als je in Twizel woont moet je daar inderdaad twee uur voor rijden, zo weinig stelt Twizel voor namelijk 😂).

Na drie dagen werken hadden we een dag vrij en mochten we één van de auto's van werk gebruiken om wat leuks te doen. We zijn naar Lake Pukaki gereden - het meest blauwe meer ooit - en hebben hier gewandeld en genoten van het lekkere weer. Hoewel de zon eindelijk tevoorschijn was gekomen, hield Mt. Cook, Nieuw Zeelands hoogste berg, zich echter nog steeds schuil in de wolken. Het duurde een hele week voordat deze uitslover zich eindelijk liet zien en wauw, wat super indrukwekkend. Hij maakte er een dramatische show van aan het eind van de dag terwijl de wolken om hem heen langzaam maar zeker roze kleurden en hij zelf eindelijk tevoorschijn kwam. Er is oprecht iets magisch aan die berg (en dat weet ie zelf ook donders goed😂). Klinkt allemaal misschien een beetje vaag en zweverig, maar ik weet zeker dat iedereen die het geluk heeft de berg te zien precies weet wat ik zou bedoelen. 

Voor mij was het zien van Mount Cook op de valreep want hoewel ik het op dat moment nog niet 100% zeker wist, zou ik twee dagen later naar Nederland vliegen. Mijn opa die Alzheimer had ging namelijk heel erg hard achteruit en toen ik op 26 november ‘s ochtends op het vliegveld in Queenstown zat kreeg ik het bericht dat hij inderdaad was overleden. De twee weken die volgden bestonden uit een eindeloze jetlag (mijn jetlag van Canada was nog niet echt voorbij), een super fijn weerzien van mijn familie, een begrafenis, enorm grijs en grauw weer, weerzien van vrienden, en de nodige quality time met mijn zusjes, ouders en hond❤️. 

Na twee weken Nederland ging ik weer terug naar Nieuw-Zeeland. Queenstown verwelkomde me met een prachtige regenboog die ik vanuit het vliegtuig tussen/boven de bergen kon zien. De Nederlandse winter maakte weer plaats voor zomers weer en de kerstboom die in ons huisje in Twizel stond leek dan ook ietwat misplaatst in dit klimaat 😂. Naast de kerstboom had er nog een verandering plaatsgevonden in ons huisje in Twizel terwijl ik weg was: we hadden namelijk twee huisgenoten, Oli en Claire, een stel uit het Verenigd Koninkrijk, gekregen. Hoewel het een beetje gek was om thuis te komen in een huis met twee wildvreemden, klikte het gelukkig goed en is het erg fijn en gezellig om met deze twee mensen een huis te delen!

Na één dag vrij om bij te kunnen komen ging ik weer aan het werk maar na een paar dagen werd ik ziek en lag ik met koorts in bed. Ergens niet heel gek na alles wat ik m'n arme lichaam de afgelopen weken had aangedaan… Na een paar dagen knapte ik weer op en vlak voor de kerst verhuisden Iris en ik voor vier dagen naar Amy's huis om daar op te passen op Maple, de hond van collega Megan (die zelf in Ierland is op dit moment). Maple was echter niet alleen maar was een paar weken daarvoor bevallen van zes puppy's: TE SCHATTIG 😍. De dagen die volgden waren daarom niet alleen gevuld met werk, maar ook met puppy’s knuffelen en Maple heel veel uitlaten bij de rivier: heeeerlijk. Op kerstavond waren we nog steeds in Amy’s huis en hebben we, met allebei een puppy op schoot, een kerstfilm gekeken. De volgende dag, op eerste kerstdag, zijn we ‘s ochtends naar de kerk in Twizel gegaan. Na afloop van de dienst zijn we weer naar Amy’s huis gegaan, hebben we onze spullen ingepakt en zijn we weer terugverhuisd naar ons eigen huisje. Hier hebben we, onder het genot van kerstliedjes en met de deur wagenwijd open om het heerlijke zomersbriesje binnen te laten, een driegangen diner gemaakt: een uiensoep als voorgerecht, lasagne als hoofdgerecht, en sticky toffee pudding als nagerecht😋. Toen we dit alles gemaakt hadden zijn we met de auto van werk richting Mt. Cook gereden. Het heerlijke weer, de warme zon, en de blauwe lucht waren een kerstcadeautje op zich. Hoewel Mt. Cook zich, zoals hij vaak doet, tussen de wolken verhulde, lagen de omliggende bergen en het knalblauwe meer Pukaki er prachtig bij. Na een kort wandelingetje gemaakt te hebben naar de Tasman Gletsjer, zijn we weer terug naar Twizel gegaan, hebben we ons driegangen diner uit de koelkast gehaald, zijn we snel wat bloemetjes gaan plukken om ons eten er nog mooier uit te laten zien (met dank aan Ashley Park House haha), en zijn we vervolgens weer naar Amy’s huis gegaan. Amy was namelijk die middag teruggekomen en we hebben met z’n drietjes (nouja, eigenlijk met z’n elven, inclusief honden), buiten lekker kunnen genieten van een heerlijk kerstdiner ✨. 

Onze tweede kerstdag hebben we grotendeels op de weg doorgebracht. We waren al weken op zoek naar een auto en elke keer werden de auto’s waar we serieus geïnteresseerd in waren vlak voor onze neus verkocht aan anderen. Deze keer was het echter gelukt om als eerste op een Honda Fit uit 2005 te reageren. Het enige was dat deze in Christchurch (zo’n 3,5 uur rijden) stond en dus zat er niets anders op dan de wekker op tijd te zetten om vervolgens de rest van de dag in de auto door te brengen. Het was gelukkig een prachtige dag en Mt Cook, die tot dan toe erg verlegen of chagrijnig was geweest, torende vol glorie en trots boven de andere bergen uit. Dit zorgde ervoor dat het eerste deel van de autorit totaal geen straf werd, maar tegen de tijd dat we de bergen achter ons lieten en we alleen nog maar tussen de platte weilanden doorreden ging de tijd al een stuk minder snel. Eenmaal in Christchurch aangekomen hebben we direct een proefrit gemaakt in de lichtblauwe Honda Fit (wat dus eigenlijk het zusje van Jessie is (de rode auto die we in Canada hadden mogen gebruiken)). De auto zag er super goed uit en reed dikke prima. Daarnaast had ze net een onderhoudsbeurt, een nieuwe APK, en twee nieuwe achterbanden gekregen. Dit alles bij elkaar - en ook het feit dat dit soort auto’s dus als warme broodjes over de toonbank vliegen - zorgde ervoor dat we even later met een nieuwe auto wegreden! Waar Iris de werkauto terugreed, heb ik Tori (zo hebben we haar genoemd) direct goed kunnen uitproberen tijdens de lange terugreis. Wederom was er niets op aan te merken en ook de bergen kon ze makkelijk aan. Het was nog steeds prachtig weer en ik heb nog een stop gemaakt bij een enorm veld dat vol met paarse en roze lupines stond: suuuper mooi. Helemaal blij met onze nieuwe auto die ons in één klap zo enorm veel vrijheid geeft zijn we die avond richting Mt. Cook gereden (alsof we na zo’n 7 á 8 uur autorijden nog niet genoeg in de auto hadden gezeten😅). Ook dit was absoluut magisch want terwijl het steeds donkerder werd leek de sneeuw op de hoogste berg van Nieuw-Zeeland op te lichten in het maanlicht 😍. 

Op een vrije dag hebben we een hele vette hike gedaan naar Lindis Peak. Op de één of andere manier dachten we dat dit een redelijk korte hike was met 400-500 meter hoogteverschil. Tijdens de klim naar boven en ook eenmaal aangekomen op de top wisten we echter vrij zeker dat we veeeeel hoger waren geklommen dan dat (vooral mijn longen waren hier voor 100% van overtuigd😰😂). Toen we weer thuis waren bleek dat we ruim 840 meter omhoog waren gewandeld, oepsss hahaha. Wel was het het helemaal waard want het uitzicht was prachtig: overal om ons heen waren bergen en we konden tientallen kilometers ver weg kijken. Waar de dag bewolkt was begonnen, begon de bewolking op te klaren toen we de top naderden wat zorgde voor een nog mooier uitzicht. Wel resulteerde dit ook in de nodige verbrande huid, de kracht van de zon hier blijft gestoord! Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een veld vol met prachtige lupines. 

Sinds kerst is het hier echt zomer geworden: de zon schijnt veel en de temperaturen lopen op. We zijn dan ook al wezen zwemmen met wat collega’s, en hebben een werkgerelateerd tripje naar Oamaru gecombineerd met een bezoek aan het strand☀️. Hier hebben we genoten van de zon, de zee, en de aanwezigheid van zeehonden! Verder hebben we ook nog, denken we in ieder geval, een pinguïnkolonie gezien. We weten het niet zeker omdat ze suuuuper ver weg waren, maar het strand waar we waren staat er bekend om dat er pinguïns wonen dus wij doen gewoon dat we ze gezien hebben haha. Ook hebben we in Oamaru matrassen kunnen scoren bij een tweedehandswinkel. De volgende dag hebben we deze op maat gesneden voor onze nieuwe auto zodat we daar comfortabel in kunnen slapen tijdens wat langere roadtripjes😇. 

Op 30 december hebben we de auto helemaal ‘slaapklaar’ kunnen maken en zijn we naar een camping net iets voorbij Queenstown gereden. De camping lag prachtig tussen de bergen en aan een meer. Na gegeten te hebben in het zonnetje hebben we een wandeling om het meer gemaakt: super mooi. De volgende dag, op oudjaarsdag, hebben we Lisa (een hele goede vriendin van mij uit Nederland) opgehaald van het vliegveld in Queenstown🎉. Zij zal tot begin februari bij ons in Nieuw-Zeeland zijn, SUUUUPER leuk natuurlijk🤩! We hebben wat boodschappen gedaan en Lisa kon direct kennis maken met de Warehouse (Nieuw-Zeelandse Walmart) want haar tas was niet met haar meegekomen😥. Na de nodige essentials gekocht te hebben, zijn we naar Arrowtown gereden: een super schattig westers stadje in de bergen. Hier hebben we even rondgelopen om vervolgens door te rijden naar Cromwell. In Cromwell hebben we via Facebook een tweedehands tent en slaapzak kunnen kopen: we zijn druk bezig om volledig uitgerust te zijn voor de nodige kampeertripjes haha. Onderweg naar Twizel hebben we nog weer een korte stop gemaakt bij de lupine’s en eenmaal aangekomen in Twizel hebben we avond gegeten en wat gechilld. ‘s Avonds zijn we, inclusief jetlagged Lisa, naar een nieuwjaarsfeestje in, jawel hoor, Twizel of all places, geweest💃🏼. We hebben hier als één van de eersten ter wereld afgeteld naar het nieuwe jaar wat erg leuk en gezellig was✨. 

Nieuwjaarsdag bestond, ondanks dat we in het warme Nieuw-Zeeland waren, uit de nodige Nederlandse tradities: naast dat we ‘s ochtends uitgebreid onze families thuis hebben gesproken (inclusief oma💕), hebben we oliebollen gebakken en zijn we naar Lake Ohau gereden voor een nieuwjaarsduik. Deze werd ietwat verpest door Tiggy, de hond van Amy die we mee hadden genomen, want Tiggy vond het kennelijk nodig om het nieuwe jaar in te luiden door uitgebreid in de koeienstront te gaan liggen rollen… De autorit naar huis voelde hierdoor eindeloos lang 🤢.

Verder zijn we met z’n drieën naar Mount Cook geweest. Hier hebben we de bekende - en verschrikkelijk drukke - Hooker Valley Track gelopen. Deze wandeling van ruim tien kilometer gaat naar Hooker Lake, een meer dat aan de voet van Mount Cook ligt en waarin een grote gletsjer uitmondt. Terwijl we, met uitzicht op Mount Cook, het meer, de gletsjer, en de omringende bergen die zich met hun toppen in wolken hulden, zaten te lunchen, vroegen we ons af hoe je Mount Cook zelf zou kunnen beklimmen. Terwijl we steeds meer mogelijke routes naar de berg begonnen te zien, werd mijn oog plotseling getrokken door een lawine net onder de top van Mount Cook! Super vet en indrukwekkend om te zien, maar misschien ook een waarschuwing van de berg om hem toch maar niet te proberen te beklimmen😅? Omdat wij niet helemaal goed zijn in ons hoofd, hebben we ook nog een duik genomen in het ijskoude gletsjermeer (sorry pap). Dit leidde tot een hoop gegil, geschreeuw, en Iris die zich als een soort aangespoelde walrus of zeemeermin op een warme steen liet vallen toen ze het water weer uitkwam😂. 

Andere uitstapjes die we gemaakt hebben waren naar de Twizel River, Lake Ruataniwha, de Benmore Peninsula Walk, de Clay Cliffs en het altijd mooie en knalblauwe Lake Pukaki. Het is steeds super lekker weer en we genieten dan ook volop van de zomer en de verfrissende duiken in de prachtige meren hier in de buurt. Het feit dat Lisa hier nu is maakt het natuurlijk allemaal nog leuker en gezelliger allemaal❤️. 

Op zondag 8 januari zijn we ‘s ochtends naar de kerk in Twizel gegaan, om ons de rest van de middag voor te bereiden op een roadtripje naar Wanaka🤩. Na een autorit van zo’n twee uur door de prachtige Lindis Pass kwamen we aan in Wanaka. Hier zijn we direct naar ‘that Wanaka Tree’ gereden (is een hele bekende boom in een meer die de meeste mensen zullen herkennen van goedkope canvas schilderijen, windows achtergronden, etc.). We hebben een duik in het meer genomen en zijn toen naar het gezellige centrum van Wanaka gereden om pizza op te halen en deze vervolgens in de schaduw van een kersenboom (direct een lekker toetje😋) bij Lake Wanaka op te eten. Vervolgens zijn we naar een camping in de buurt gereden om daar een plekje te claimen en de tent op te zetten (wat trouwens niet helemaal soepel ging😂, leuk hoor kamperen😜). Daarna zijn we Mount Iron opgelopen: een ‘berg’ die 250 meter boven z’n omgeving uittorent en daarmee zorgt voor een prachtig panorama uitzicht over Wanaka en omgeving. Na afloop van deze work-out hebben we de dag afgesloten met een welverdiend drankje in Wanaka🙆🏼‍♀️. 

De volgende ochtend hebben we eerst wat boodschappen gedaan in Wanaka. Daarna zijn we naar Mount Aspiring National Park gereden. Dit betekende een autorit van 50 kilometer waarvan 30 kilometer uit de meest verschrikkelijk grindweg OOIT bestond. Volgens mij hebben we wel een uur over deze 30 kilometer gedaan met onze arme auto. We moesten meerdere voorden door (plekken waar bergstroompjes de weg doorkruisen), maar onze geweldige Tori heeft het allemaal met geen centje pijn gedaan💪🏼. De grindweg had ons een vallei ingeleid die werd omgeven door prachtige bergen en een kristalheldere rivier. Eenmaal bij het beginpunt van onze hike aangekomen, was het behoorlijk warm. Gelukkig stak onze wandeling na zo'n 1,5 kilometer de rivier over om vervolgens verder te gaan in het bos zodat we niet helemaal weg brandden in de genadeloze Nieuw-Zeelandse zon. Het bos was super mooi en zo anders dan het relatief kale landschap bij Twizel, dus dat alleen al was geweldig. De hike ging wel best wel pittig omhoog en het duurde niet lang of we waren kletsnat van het zweet in het toch best wel vochtige woud waarin we ons bevonden. Na drie kilometer kwamen we bij het eerste uitzichtpunt: tussen de bomen door hadden we zicht op de Rob Roy Gletsjer en een waterval die tientallen meters van een enorme steile rotswand naar beneden viel. We gingen nog 1,5 kilometer verder door en met een hoogteverschil van bijna 500 meter ten opzichte van de parkeerplaats kwamen we uiteindelijk aan in iets wat - denk ik in ieder geval - bijzonder dicht bij het paradijs in de buurt kwam😍. Tijdens het laatste stukje van de hike waren we boven de boomgrens uitgekomen en was de begroeiing behoorlijk open geworden. We waren ineens heel dicht bij de enorm hoge waterval en de gletsjer, en hoe verder we liepen, hoe meer andere watervallen zich onthulden. Het was gestoord mooi en super indrukwekkend. Met een beetje moeite hebben we uiteindelijk een plekje gevonden in de schaduw van een struikje om te genieten van het overweldigende uitzicht. We hadden alledrie geen idee dat we op zo’n mooie plek terecht zouden komen en waren dan ook behoorlijk onder de indruk. Het feit dat de wandeling best wel uitdagend was met de warmte, zorgde er natuurlijk voor dat het uitzicht extra belonend was. Terwijl we probeerden om de natuurschoonheid in ons op te nemen hebben we meerdere lawines hoog in de bergen voor ons gezien: ook weer erg indrukwekkend. Met moeite zijn we na iets van een uur weer opgestaan om te beginnen aan de afdaling. Met onze zielen weer helemaal vol, een super voldaan en tevreden gevoel, en een verschrikkelijk oververhit lichaam stapten we in de auto om niet veel later de auto te parkeren bij de rivier om hier avond te eten en een super verfrissende duik te nemen: heeeeerlijk. Wat wil een mens nog meer? Aan het eind van de dag zijn we naar een camping aan Lake Hawea gereden. Ook dit was prachtig en het kraakheldere weer zorgde die avond voor een prachtige sterrenhemel: een top afsluiting  van een super fijne roadtrip😍.