Fall is here 🍂☀️🍁

De eerste anderhalf week van september hebben Iris en ik op het huis en bijbehorende hond en kat van twee vrienden van Haley en Lukas gepast. Het was heeeeeerlijk om een heel huis voor ons alleen te hebben. Het enige wat we hoefden te doen was de dieren voeren en gezelschap houden, en de moestuin elke dag water geven. In ruil daarvoor kregen we niet alleen geld, maar ook een fijn huis en een auto tot onze beschikking. Dikke prima dus. De hond, de meest grote berner serner ooit, was een schatje, en het huis was super en stond op een toplocatie. Het was amper tien minuten rijden naar Haley en Lukas, en ook ons werk was nog steeds in de buurt. In dezelfde straat als het huis zat een wolvenopvang dus 's nachts hoorden we vaak het gehuil van de wolven, zo vet🤩. Ook mochten we gebruik maken van de jacuzzi die bij de Airbnb van Crista en Wade stond (als je hier geen Airbnb hebt, hoor je er niet echt bij haha). Tijdens een heldere avond zijn we daarom met Tanis en haar workawayer Carlotta naar de jacuzzi midden in het bos gegaan: super gezellig en heel erg chill haha. Verder is Simon tijdens het housesitten voor een nachtje wezen logeren. We hadden pizza gemaakt en vervolgens een filmavond gehouden: naast The Prince of Egypt (evangeliseren kun je leren😉) hebben we de hilarische pixar film Turning Red gekeken. Super gezellig dus! Verder werd ik natuurlijk weer ziek terwijl we aan het housesitten waren (in de winter kregen we namelijk covid tijdens het housesitten) dus heb ik aardig wat tijd besteed aan lezen, netflixen en simsen: ook zeker niet verkeerd haha

Omdat het steeds rustiger wordt qua schoonmaken, hebben we ook aardig wat hikes kunnen doen: zo zijn we naar de Wapta Falls geweest, hebben we een rondje om Emerald Lake gewandeld en zijn we naar de Hamilton Falls gelopen (die overigens erg teleurstellend waren: zal wel in de naam zitten ofzo…), en hebben we een hele mooie hike langs de canyon hier in Golden gedaan. Hoewel de zomer voorbij is en het vooral 's nachts kouder begint te worden, hebben we nog super veel zon gehad en zijn de herfstkleuren van de bomen hier echt heel erg genieten🤩.

Ondanks de afnemende hitte, is het wel een paar dagen heel erg rokerig geweest, vaak door bosbranden tientallen of zelfs honderden kilometers verderop. Het is een erg apart fenomeen en hoewel het wel een soort van interessant is om mee te maken, ben ik blij dat het niet zo heftig was. Wat wel heel vet was om te zien is dat de maan en de zon (aan het eind van de dag althans) rood kleurden door de rook. Gelukkig is alle rook inmiddels weer weg en zijn de bergen om ons heen weer helemaal zichtbaar!

We zijn ook weer wezen paddle boarden (deze keer met genoeg peddels hihi) met Tanis, Carlotta, en Kaela (de tienjarige dochter van Tanis). Terwijl we al even over de rivier dreven, begon Iris plotseling 'BEER!!' te schreeuwen. Toen ik opkeek zag ik dat langs de oever van de rivier een grote zwarte beer ons nieuwsgierig stond aan te kijken. Waar Iris en ik behoorlijk onder de indruk waren van dit beest - dat super goed kan zwemmen terwijl wij open en bloot op een paddle boardje zaten - leken Tanis en Kaela, Canadees als ze zijn, totaal niet onder de indruk😂. Ik vond het echter een behoorlijk intense ervaring en was me er hyperbewust van dat ik in de leefomgeving van de beer was en dat er helemaal niks was wat ik zou kunnen doen, mocht het beest besluiten ons aan te vallen. Gelukkig gebeurde dit allemaal niet, en na eindeloos lang aangestaard te zijn door meneer Winnie the Pooh, verdween deze uiteindelijk weer in de bosjes😅.

Naast dit avontuur hebben we nog een aantal andere leuke dingen gedaan: zo zijn we wezen wandelen en taco's wezen eten met de tantes van Haley die op bezoek uit Ontario waren, hebben we een music night rond het kampvuur gehad met de ouders van Lukas voordat deze weer terug gingen naar Ontario (letterlijk iedereen komt hier uit Ontario of heeft er familie wonen), zijn we super vaak wezen wandelen met onze 'paw patrol' bij de rivier (hoogtepunt was toen we maar liefst zes honden mee hadden: het leek de dierenopvang in Costa Rica wel😂), en heeft Dave ons weer mee uit eten genomen voor pizza toen hij voor een paar dagen in Golden was. Deze keer had hij één van zijn skydive-vrienden meegenomen die een segway had dus die moest natuurlijk ook even uitgeprobeerd worden haha

Een minder geslaagd avontuur - maar wel zeer gezellig - was toen Iris, Carlotta en ik op een zaterdagavond uit wilden gaan in Golden: dat bestaat dus kennelijk niet😂. Het was super rustig en van dansen hebben ze hier nog nooit gehoord. Wel was het erg leuk om wat te doen met een leeftijdsgenoot en even lekker met de meiden wat te gaan drinken🙌🏼. 

Een andere nieuwe ervaring die ik op heb mogen doen was het gras van Lukas op een heuse zitmaaier maaien. Helemaal geweldig 😂. Na een lange lange uitleg van Lukas hoe dit gedaan moest worden en waarom een strak gazon zo belangrijk voor hem was (hij begon op een gegeven moment over z'n joegoslavische afkomst en dat recht gemaaid gras al generaties lang terug zou gaan…), mocht ik eindelijk beginnen. Ik mocht absoluut niet in cirkels maaien  want daar had meneer een hekel aan, en dus ben ik misschien wel twee uur bezig geweest met het heen en weer rijden in lijnen over het gras. Ondanks dat Lukas dit mij toevertrouwde, had hij er wel over nagedacht dat de maai richting die ik volgde, niet zichtbaar was vanaf de weg: dat zou hij namelijk zelf over een paar weken weer doen😂. 

Een wat minder leuke gebeurtenis was toen de auto van Crista en Wade kapot ging terwijl Iris en ik er in reden… Het is een lang verhaal, maar we kregen motorproblemen terwijl we Mount Seven, een berg in Golden, op wilden rijden. Nog niet eens halverwege dacht de auto daar helaas anders over en kwamen we stil te staan op de zogenoemde Forest Service Road (kort samengevat is dit een slecht onderhouden zandweg met veel bobbels en kuilen waar verder helemaal niemand langs woont) die de berg helemaal opgaat. Ik heb niet echt zin om dit drama her te beleven door alles tot in detail op te schrijven, maar wat ik wel heel graag wil noemen is dat er bijna geen enkele auto ons voorbij is gereden zonder te vragen of we oke waren en of we hulp nodig hadden. Niet dat ook maar iemand van deze medeweggebruikers echt verstand had van auto's😂, maar iedereen was wel echt super behulpzaam en betrokken. We hebben uiteindelijk wel de nodige hulp van verschillende mensen gekregen: sommigen wisten een klein beetje over auto's, van anderen mochten we hun telefoon gebruiken om Lukas te bellen (Iris en ik zijn nog steeds te beroerd en inmiddels misschien ook te trots om nu nog een Canadese simkaart aan te schaffen😂), en andere mensen hebben ons een lift naar de voet van de berg gegeven zodat Lukas ons daar kon ophalen. Toen we tegen Lukas zeiden dat iedereen zo verschrikkelijk behulpzaam was zonder dat we daar maar om hoefden te vragen, antwoordde hij bijna verontwaardigd: 'natuurlijk stop je als je mensen met autopech ziet op een forest service road, anders ben je geen fatsoenlijk mens of kom je uit Alberta'😂. 

En het laatste deel van deze opmerking is iets anders leuks en interessants wat ik wil noemen: hoe langer we hier zijn, hoe meer we de verschillen tussen de Canadese provincies zien, snappen en zelfs herkennen. Zowel het soort onderliggende 'vijandigheid' van Lukas richting mensen uit andere provincies, als trots op typische dingen van de eigen provincie. Waar Lukas als inwoner van British Columbia graag neer praat op Alberta, identificeren Iris en ik ons na ruim zes maanden in Canada geweest te zijn met zowel B.C. als Alberta. De western-vibes in combinatie met bepaalde aspecten van typische zogenoemde 'rednecks' uit Alberta spreken ons bijvoorbeeld heel erg aan: de vrijheid, de oprechte vriendelijkheid, het feit dat alles mag en kan en dat het helemaal niemand ook maar iets boeit hoe je erbij loopt (ook al geven de meeste mensen voorkeur aan kleren die een maatje te groot zijn, net niet helemaal meer schoon zijn, en zelfs het liefst flink versleten zijn), de grote trucks, de lagere belastingen, en het feit dat mensen uit Alberta helemaal niks met betutteling hebben. Aan de andere kant staat Alberta bekend om een paar dingen waar ik weer wat minder mee heb: olie, rundvlees, en hele conservatieve politici. British Columbia spreekt mij wat dat betreft weer meer aan: deze provincie bestaat meer uit hippie's die zich bezig houden met biologische landbouw en off-grid wonen, daarnaast bekommert B.C. zich meer om het milieu, is het veel vegan-vriendelijker, en komen mensen uit het 'gehaaste en op prestatie gerichte' oosten van het land naar B.C. om daar rust te vinden en te verbinden met de natuur. Maar ook qua natuur kan ik niet kiezen tussen de twee: de Rockies vormen een beetje de grens tussen de twee provincies. Ten westen van de Rockies, in B.C., heb je groene bergen, veel meren, regenwouden, verschillende grotere steden en uiteindelijk de oceaan. Ten oosten van de Rockies, in Alberta, heb je de kale en uitgestrekte prairies, met maar twee grote steden - Edmonton en Calgary - in de gehele provincie. Twee erg verschillende provincies dus, met zowel verschillende natuur als cultuur. Doordat we in beide provincies aardig wat tijd hebben doorgebracht en vrienden hebben gemaakt, is het denk ik logisch dat ik me in beide eigenlijk gewoon heel erg thuis voel. Het feit dat we ook nu nog tussen de twee kunnen reizen en zelfs plekken hebben die als thuis voelen, is alleen maar iets waar ik heel erg dankbaar voor ben🙏🏼. 

Op dinsdag 20 september zijn Iris en ik weer vertrokken voor een roadtrip om te flyeren voor Skydive Extreme Calgary. We hadden de auto weer helemaal ingepakt en deze keer ook kampeerspullen meegenomen voor het echte kampeer-gevoel. We zijn deze keer van Golden naar Lake Louise gereden, om vanaf daar via de Icefields Parkway naar Jasper te rijden. Deze 250 kilometer lange weg hebben we in de winter ook gereden en vind ik nog steeds één van de mooiste wegen ter wereld. De weg kronkelt dwars door de Rockies langs knalblauwe en super heldere meren, mega grote gletsjers, en volgt de adembenemende Athabastca River (allemaal in Alberta trouwens😉). Er zijn vrijwel geen voorzieningen langs deze weg en er woont dan ook eigenlijk niemand in dit deel van Canada. Wel zijn er tal van uitzichtpunten, wandelingen, en campings. Wat wil je nog meer🤩?

Nadat we zo'n anderhalf uur hadden moeten wachten voor de ingang van de Icefields Parkway omdat deze plotseling tijdelijk gesloten was, konden we rond half vier eindelijk beginnen aan wat weer een prachtige rit beloofde te worden. Onze eerste stop was bij Bow Lake vanaf waar we een wandeling naar de Bow Glacier Falls gemaakt hebben: een negen kilometer lange wandeling die eerst langs Bow Lake gaat, en vanaf daar een stroompje volgt totdat je uiteindelijk in een soort maanachtig landschap komt dat eindigt bij een enorme bergwand met een waterval: geweldig dus. Toen we terugliepen begon de zon langzaam te verdwijnen achter de bergen en ging de wind liggen. Dit zorgde voor absoluut gestoorde reflecties van de bergen in het meer🤩. Mischien had het zo moeten zijn dat we pas zo laat de Parkway op konden want dit was geweldig! We reden een stukje verder tot we bij een gratis camping aankwamen. Hier werden we helemaal gelukkig van het feit dat we weer lekker aan het kamperen waren. We maakten een vuur, aten ons avondeten, en kookten water voor onze kruiken: zodra de zon weg was werd het namelijk super koud na deze heldere dag hoog in de bergen en toen we 's ochtends wakker werden zat er dan ook ijs op de ramen🥶. Wel waren de sterren die nacht echt gestoord mooi geweest op deze extreem afgelegen plek in the middle of nowhere✨. 

Wederom stond ons een stralend blauwe dag te wachten en voor we het wisten hadden we alweer een uur gereden en waren we bij onze volgende stop: een hike die ons naar een uitzichtpunt zou brengen dat neerkeek op de grootste gletsjer die ik in m'n leven heb gezien. Omdat we al hoog in de bergen waren, waren we binnen no time boven de boomgrens en liepen we tussen resten sneeuw. Doordat we snel omhoog liepen hadden we super mooi uitzicht over het dal waar we vandaan kwamen en kwam de gletsjer ook al snel in beeld. Uiteindelijk kwamen we terecht in een soort toendra-achtig landschap (zeer woest en ledig zegmaar) en het laatste stuk moesten we klauteren over grote stenen en rotsen. En toen, na negen kilometer lopen en 522 meter stijgen waren we op het uitzichtpunt: voor ons de gletsjer, naast ons de vallei, achter ons de toendra: suuuuuuper mooi. We hebben hier in de zon genoten van onze lunch en de appel ciders die we meegenomen hadden (echt een aanrader om mee te nemen op zo'n hike!) en zijn daarna dezelfde weg teruggelopen. 

Aan het eind van de dag kwamen we aan in Jasper waar we niet alleen geflyerd hebben, maar ook onze waterflessen hebben bijgevuld en onze telefoons hebben opgeladen. Daarna zochten we een picknicktafel op bij een meer om te eten, om vervolgens naar een gratis camping (lees grasveld) te rijden die een stuk richting onze volgende bestemming, Edmonton, lag. De zon was inmiddels weg, maar de schemering maakte de laatste 40 kilometer van die dag magisch: wederom weerspiegelden de bergen in de meren waar we langs reden en ik weet niet waarom maar dat is wat mij betreft echt één van de mooiste dingen in de wereld😍. 

De volgende dag kwamen we erachter dat onze slaapplek nog nèt in de Rockies had gelegen, want toen we begonnen aan de lange autorit naar Edmonton maakten de bergen al snel plaats voor uitgestrekte heuvels vol met herfstgekleurde bossen. Uren en honderden kilometers later kwamen we aan in Spruce Grove waar we geflyerd hebben. Vanaf daar was het nog een klein stukje naar Edmonton waar we wederom geflyerd hebben. Nou was de overgang van de Icefields Parkway naar het toeristische stadje Jasper al heftig, maar om ineens in zo'n miljoenenstad te zijn was wel echt next level🤯. Uiteindelijk waren we er dan ook helemaal klaar mee en begon het donker te worden en dus werd het tijd om naar onze slaapplek voor die nacht te gaan: de parkeerplaats van de Walmart😂, lekker redneck-like haha

De volgende ochtend hebben we in de andere helft van de stad geflyerd om daarna weer bijna 300 kilometer te rijden naar Beiseker Airport. Onderweg hadden we verschillende stops om te flyeren en aan het eind van de dag waren we er helemaal zat van: de hele tijd navigeren, veel te veel verkeer en mensen, constant in en uit de auto, en steeds weer hetzelfde praatje maken. We waren dan ook blij dat we aan het eind van de dag eindelijk over de rustige prairies reden waar het vliegveld van Skydive Extreme Calgary ligt. We werden hier warm onthaald door de geweldige mensen die we de vorige keer ontmoet hadden, werden vervolgens direct ingepland voor een skydive de volgende dag😏, parkeerden de auto op hetzelfde plekje als de vorige keer, en renden toen bijna naar de douches want na dagen en dagen onderweg was dit het enige wat ik op dat moment wilde😂. 

Inmiddels was Dave, onze baas en goede vriend die dus ook skydiver is, ook aangekomen en hebben we met z'n drieën avond gegeten. De hele skydive 'familie' was weer aanwezig en iedereen was blij om ons te zien, super leuk dus! In complete ontkenning over wat er de volgende dag op het programma stond, zijn we uiteindelijk gaan slapen. 

Weer werden we wakker met een knalblauwe lucht en de zon in ons gezicht. Een perfecte dag om te skydiven dus😳. Iris en ik hadden de keuze gehad om betaald te krijgen in geld per uur of nog een skydive en kennelijk hadden we in een vlaag van verstandsverbijstering (zo voelde het die ochtend in ieder geval) gekozen voor een skydive… Deze keer zou Dave echter met ons mee springen en proberen om op dezelfde hoogte met ons mee te vallen en onze armen vast te pakken tijdens de vrije val, super vet dus🤩. Na een zenuwslopende maar wederom geweldige skydive zijn Iris en ik op pad gegaan om te flyeren. We zijn naar Drumheller, een stadje ín een canyon dat bekend staat om opgegraven dinosaurussen, gereden en hebben hier geflyerd. Daarna zijn we weer naar de dropzone (zo noemen ze de plek waar je skydived: letterlijk dus een gebied waar je valt😅) gereden om in twee luie stoelen de laatste zonsondergang-skydives te bekijken, te eten, te chillen met Dave en de rest van de skydive mensen, en te overnachten. De volgende ochtend zijn we via Strathmore naar Lethbridge gereden om nog meer te flyeren. Vervolgens zijn we net als tijdens onze eerste roadtrip naar Dana en Howard in Lundbreck gereden om te overnachten: deze keer was Dana er wel wat super leuk en gezellig was ❤️. De volgende dag zijn we al flyerend weer richting het noorden gereden om de dag te eindigen bij Dave, die net buiten Calgary woont. Aangezien de boekingen van de Airbnb's in Golden nu steeds meer teruglopen, Dave heel veel werk had bij z'n eigen huis in Calgary, we heel graag meer tijd met Dave wilden doorbrengen, en Golden ons nog niet zo terug riep in verband met een vervelende situatie die zich aan Iris en mij had opgedrongen tussen onze skydives door, hadden we besloten om onze (road)trip te verlengen en een paar dagen bij Dave te blijven en te werken. 

Zodra we de lange oprijlaan die omringd was met herfstgekleurde bomen opreden voelde dit al als een goed besluit. Hoewel we nog maar twee keer eerder - toen we in januari Canada verlieten en toen we in juli in Canada aankwamen - bij Dave waren geweest voelde deze mooie plek toch ook een beetje als thuiskomen. De vorige keer waren we jetlagged, was onze ziel gebroken door iets wat ze WestJet😡 noemen, waren we voor drie dagen bijna al ons bezit kwijt, en konden we niet wachten om naar Golden te gaan. Deze keer was Dave's huis in de heuvels, tussen de herfstgekleurde bomen, naast de rivier, en onder de blauwe lucht bijna een toevluchtsoord waar we - na een toch best wel vermoeiende roadtrip - lekker tot rust konden komen en zelfs weer in een echt bed konden slapen. Nou, dat bed lag verschrikkelijk - geloof het of niet maar je went heel snel aan het slapen in een auto en als je daar dan ineens mee stopt is het alsof je lichaam een echt bed afstoot ofzo - en van tot rust komen is natuurlijk helemaal niets terecht gekomen. Naast dat we heel wat uren gewerkt hebben - de buitenkant van het huis spinnenweb-vrij maken😳, de randen van het dak schuren en verven, en de raamkozijnen en deurposten schuren en verven - waren we erg druk met een geweldig leuke tijd hebben😄. Dit begon allemaal toen Dave op onze eerste werkdag rond een uur of vier terugkwam van de stad waar hij verf had gekocht. Hij was daar heengegaan met Tony, een goede vriend van hem, en was vervolgens Scott, een andere goede vriend van hem, tegengekomen. Deze waren allebei meegekomen en aangezien Iris en ik wel toe waren aan een pauze ploften we neer op de schommelbank in het zonnetje. We hadden een erg leuk gesprek met z'n allen totdat deze abrupt werd verbroken door misschien wel het meest hilarische moment in maanden. Er klonk namelijk een luide krak en ineens was het gesprek voorbij. Het duurde even voordat we doorhadden wat er gaande was, maar uiteindelijk drong het tot Iris en mij door dat we niet meer op de schommelbank zaten, maar dat we op onze rug in het gras lagen: de schommelbank was doorgekrakt😂. Dave, Tony en Scott waren zachtjes uitgedrukt verbluft en keken bezorgd op ons neer, maar Iris en ik deden het bijna in onze broek van het lachen. Zoals Iris altijd zegt: ik dacht dat ik erin bleef 😂😂. Niet lang na dit hilarische moment was besloten dat Iris en ik onze schuurblokken en verfkwasten neer zouden leggen en mee zouden gaan met Dave, Tony en Scott die een motortripje naar de rivier hadden gepland. Iris en ik vonden dit een super geschikt moment om Dave's verjaardag te vieren (die was een week geleden al geweest maar daar waren we pas op de dag zelf achter gekomen😳, en dus hadden we later een kaartje, zoetigheid, en een kleinigheidje voor hem in huis gehaald). Niet veel later stonden we dan ook met z'n allen bij de rivier 'Happy birthday to you' te zingen terwijl Dave de kaarsjes op z'n verjaardagsdonuts (je moet wat zonder hema-taarten) uitblies. Het was inmiddels golden hour en na een verfrissende duik in de rivier (de bomen zijn dan misschien al helemaal geel maar het was nog 28 graden!!) hebben we genoten van de zonsondergang om vervolgens weer terug te rijden naar Dave's huis. Hier werden we getrakteerd op een huiskamerconcert (of eigenlijk kelderconcert, want Dave heeft een zieke muziekstudio onder z'n huis🤩) van Dave en Scott. Tony was inmiddels al naar huis en ook Scott moest er vandoor om z'n zoontje van één of andere sport op te halen, maar Jimmy, een andere vriend van Dave, kwam even later langs. We hebben de avond afgesloten met een kampvuur 'the Canadian way' ( = SUPER groot) en Dave zei dankbaar dat dit de beste verjaardag in tijden was✨. Nou is Dave denk ik de enige Canadees die zo'n opmerking maakt en het ook daadwerkelijk 100% meent aangezien hij totaal niet aan sociale wenselijkheid doet wat super verfrissend is haha. Dave is trouwens sowieso een erg interessant en intrigerend figuur en zou makkelijk een personage kunnen zijn in de Ashley Park House thriller: hij zou misschien een goede hoofdverdachte kunnen zijn met zijn afgelegen en met spinnenwebben omringende huis, zijn tatoeages, zijn kledingstijl, zijn muzieksmaak, zijn motorrijdende vrienden, en weet ik veel waar mensen nog meer vooroordelen over zouden kunnen hebben🙄. Want uiterlijk zegt natuurlijk helemaal niks over iemands persoonlijkheid en Dave is dan ook echt één van de aardigste, oprechtste en behulpzaamste mensen die ik heb leren kennen het afgelopen jaar🙌🏼. 

De volgende ochtend zijn we weer verder gegaan met schuren en verven en realiseerden we ons tijdens het werken wat voor geweldig fijn leven we eigenlijk wel niet hadden en hoe dankbaar we daar wel niet voor waren🙏🏼. Na de lunch was het tijd om weer iets geweldigs gaafs te gaan doen, je raadt het misschien al: skydiven!! Na een uurtje rijden waren we weer op het vliegveld en had ik de tijd gehad om compleet hysterisch te worden door wat we nu voor de derde keer weer zouden gaan doen😂. Niet veel later bevonden we ons alledrie weer in een veel te klein vliegtuigje om daar vervolgens uit te springen: ik snap 100.000% dat het super verslavend is, want voordat je überhaupt weer veilig op de grond staat wil je alweer nog een keer. Het was echt super cool om vaker te springen want elke keer word je je meer bewust van wat er gaande is en wat je moet doen. De eerste keer was eigenlijk complete angst, maar de tweede keer moesten we ons bijvoorbeeld focussen op waar Dave om ons heen in de lucht was. Daarnaast betrapte ik mezelf erop dat ik meer op zoek was naar een kick: toen de tweede keer twee solo skydivers het vliegtuig eerder verlieten dan ik, keek ik ze bijvoorbeeld heel bewust na terwijl ze vielen: iets wat ik de eerste keer niet durfde. Ook durfde ik daadwerkelijk naar beneden te kijken vlak voordat we het vliegtuig uitsprongen. Helemaal leuk dus en echt een aanrader! 

Diezelfde avond zijn Iris en ik weer teruggereden naar Dave's huis om de volgende dag weer de hele dag te verven. Dave bleef helaas op de dropzone om daar wat klusjes te doen, en de volgende ochtend was het alweer tijd om terug te gaan naar Golden. Omdat de snelweg tussen Lake Louise en Golden afgesloten was, moesten we - net als ongeveer een jaar geleden - omrijden via Radium Hot Springs. Zes uur nadat we de auto in waren gestapt, kwamen we eindelijk aan in Golden. Toch was de rit totaal geen straf want we waren de bergen weer ingereden en die waren gestoord mooi nu veel bomen helemaal geel gekleurd zijn🤩. 

We zijn ondertussen ook bezig met de voorbereidingen van onze volgende bestemming: Nieuw-Zeeland. Nadat we eindelijk alle papieren voor elkaar hadden (vooral de Verklaring Omtrent Gedrag was even een gedoe om vanuit Canada te regelen), konden we eindelijk ons werkvisum voor Nieuw-Zeeland aanvragen. Een paar dagen nadat we dit gedaan hadden, kregen we het verzoek om meer informatie in te leveren: een medische keuring inclusief röntgenfoto's van onze longen om precies te zijn🙄. Naast dat we hiervoor helemaal naar Calgary moeten rijden én dat het een paar honderd dollar per persoon kost, betekent dit ook een vertraging in het hele proces wat best wel even balen is… Amy, de vrouw voor wie we hopelijk kunnen gaan werken in Nieuw-Zeeland heeft er gelukkig heel veel vertrouwen in en het was dan ook heel fijn om even met haar te videobellen. Het was jaren geleden dat we haar gesproken hadden en we werden nog enthousiaster over Nieuw-Zeeland dan we al waren na het gesprek🤩. Hoewel het allemaal ineens heel erg snel gaat hier in Canada en ik me daar super bewust van ben en ik het niet per se fijn vindt dat onze tijd hier 'bijna' voorbij is, kan ik tegelijkertijd niet wachten om weer terug naar Nieuw-Zeeland te gaan en Amy weer te zien💕.