Surprise, surprise!

Op dinsdag 14 juni liepen Iris en ik ons laatste rondje met Bella over het landgoed en door de tuinen, liepen we voor de laatste keer de super fancy trap in het huis af, en genoten we voor de laatste keer van een uitgebreid ontbijt vol met vers fruit zoals we die hier elke dag gegeten hadden. We zouden namelijk die ochtend opgepikt worden door Abbie, een hele lieve collega die had aangeboden ons naar het busstation in Nenagh te brengen, om na drie dagen Dublin ons Ierland avontuur af te sluiten💚💔. Onze laatste werkdag zat er al op, en we hadden de afgelopen dagen afscheid genomen van alle geweldige collega's die we hier ontmoet hadden (behalve van Gabi en Salami trouwens, die hebben we niet weer gezien joejoe). Ook al kon ik niet wachten op wat er de aankomende dagen allemaal aan zat te komen, het was toch wel heel sad om Ashley Park House te verlaten: net op het moment dat we er echt helemaal bij hoorden, lieten we deze prachtige plek met nog mooiere mensen achter ons💔. Iets met stoppen op je hoogtepunt, laten we het daar maar op houden... 

Nadat we de lange oprijlaan voor de laatste keer afreden en toch wel ietwat emotioneel achterom keken naar het huis dat steeds kleiner werd, reden we ook voor de laatste keer naar Nenagh, vanwaar de bus naar Dublin zou vertrekken. We zouden namelijk twee nachtjes in Dublin verblijven samen met Vera, een vriendin van mij uit Nederland die ik bijna acht jaar geleden heb leren kennen via The Script. Nog voordat Iris en ik in oktober naar Canada vertrokken, hadden we namelijk drie concert kaartjes gekocht voor een concert van deze fantastische Ierse band in hun hometown Dublin (ik kan je vertellen dat dit voor een fan van The Script wel echt het ultieme doel in je fan-zijn is haha: helemaal geweldig dus☺️).  

We hadden afgesproken om die middag bij de airbnb die we geboekt hadden te meeten, aangezien het vliegveld waar Vera zou landen nogal uit de richting lag ten opzichte van waar Iris en ik vandaan kwamen en de airbnb. Daarom stapten Iris en ik in het centrum van Dublin uit de bus. We waren nog niet uitgestapt of Iris begon verwoed in haar tas te zoeken. Zonder er te veel aandacht aan te besteden (because Iris) wilde ik een Uber bestellen die ons naar de airbnb zou brengen. Iris begon echter ietwat in paniek te raken en ik zag de bui al hangen: ze kon haar telefoon niet vinden. Na alle tassen uitgebreid doorzocht te hebben kwamen we tot de conclusie dat haar telefoon echt nog in de bus lag. Here we go again. 

Het eerste wat we deden was de busmaatschappij bellen: we moesten maar een mail sturen met de details van de busreis en het verloren voorwerp. Nou, ik kan je vertellen dat wanneer je je telefoon in een stad (en land) hebt verloren die je na paar dagen alweer gaat verlaten, je niet even rustig je mail af gaat zitten wachten. Na wel een mail gestuurd te hebben (je weet maar nooit), besloten we om de telefoon achterna te reizen in de hoop de telefoon te kunnen onderscheppen. We wisten dat de bus als eindbestemming het vliegveld had en we hadden het geluk dat we bij een groot station waren uitgestapt en dus hebben we snel een andere bus naar het vliegveld genomen. Ook wisten we dat de bus met de telefoon om half vier weer zou vertrekken richting Nenagh, precies het tijdstip dat de bus waar wij toen in zaten aan zou komen #stress. We belden de busmaatschappij nog een keer, maar die deden enorm moeilijk omdat ze zagen dat we al eerder gebeld hadden: 'Ja, wie hebben jullie eerder gesproken? Ik kan jullie niet verder helpen omdat iemand anders al op jullie 'zaak' zit.'

NIEMAND heeft ons eerder GEHOLPEN, we werden afgewimpeld met dat we maar een MAIL moesten sturen, dat hebben we gedaan maar we krijgen geen antwoord, we hebben NU hulp nodig want we zijn NU onderweg naar het vliegveld om de telefoon te onderscheppen dus kunnen jullie ALSJEBLIEFT contact opnemen met de buschauffeur zodat hij niet WEGRIJDT met de telefoon want we weten niet of we op tijd komen en over een paar dagen verlaten we het LAND dus we moeten DOOR. 

Heel duidelijk, helemaal niet ingewikkeld, maar kennelijk een ONMOGELIJK verzoek voor de chagrijnige en verschrikkelijk onbehulpzame telefoniste aan de andere kant van de lijn. Omdat het duidelijk werd dat onze bus waarschijnlijk net te laat aan zou komen op het vliegveld en we dus de telefoon zouden mislopen, nam onze stress en wanhoop toe. Dit is kennelijk niet de beste toestand om in te bellen, want terwijl Iris steeds wanhopiger aan de telefoon ons verzoek herhaalde maar er gewoon geen begrip voor was, pakte ik de telefoon van haar over, herhaalde ik het verzoek nog een keer met een heleboel 'please please please' maar kennelijk ook met toenemende woede en frustratie, want het stuk chagrijn aan de andere kant van de lijn gooide halverwege mijn betoog domweg de telefoon op. En bedankt. 

Ik denk dat onze bus uiteindelijk precies om half vier aankwam. Omdat ik de bus waar de telefoon in lag twee weken geleden nog had genomen met Lisa, Mirthe en Anniek wist ik nog waar deze zou vertrekken. Zodra onze bus stilstond sprintte ik daarom helemaal naar de andere kant van het terrein -want natuurlijk moest ik net naar de halte die het verste weg was- om de bus met de telefoon zo'n dertig meter voor m'n neus de weg op te zien draaien en weg te zien rijden. Shit. 

Teleurgesteld liep ik terug naar Iris die onze backpacks uit de bus had gehaald en nu met een volgeladen karretje mijn kant op kwam lopen. Ik schudde mijn hoofd en we zijn naar de aankomsthal gelopen om Vera, die inmiddels elk moment aan kon komen, op te wachten. Iris besloot om weer naar de bushalte van de busmaatschappij te lopen en elke buschauffeur die ze tegenkwam te vragen of hij of zij een telefoon had gezien of ons misschien kon helpen. Ik bleef achter met al onze bagage, wachtende op Vera. Iris was amper weggelopen of ik kreeg een mail: ze hadden de telefoon gevonden en de buschauffeur zou hem om half zes af leveren op het vliegveld. YES! Met het volgeladen karretje ben ik zo snel mogelijk weer naar de bushalte gelopen om het goede nieuws aan Iris te vertellen. Helemaal blij zijn we daarna weer naar de aankomsthal gelopen om Vera even later door de schuifdeuren te zien verschijnen en welkom te heten met de boodschap dat we nog 1,5 uur op het vliegveld moeten wachten, oepsss hahaha. Gelukkig was het lekker weer en konden we buiten gezellig bijkletsen totdat daar inderdaad uiteindelijk de buschauffeur met Iris' telefoon aankwam. Omdat hij met ons te doen had, mochten we gratis bij hem instappen en konden we uiteindelijk met z'n drieën, uren later, een Uber naar de airbnb nemen. Daar gaat je middagje Dublin hahaha

Gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen en eenmaal bij de airbnb -met een ietwat eigenaardige eigenaar maar dat even terzijde- zijn we naar de supermarkt gelopen voor ons avondeten. Die avond kwamen Jan en Katerina, onze Tsjechische buren van Ashley Park House, nog even langs om afscheid te nemen. Zij waren net die dag teruggekomen uit Tsjechië waar ze naar een bruiloft van familie waren geweest (alsof we nog niet genoeg bruiloften meemaken, I know haha). Het kwam natuurlijk helemaal mooi uit dat we tegelijk in Dublin waren en daar hebben we gebruik van gemaakt door die avond samen naar het centrum te gaan om de sfeer te proeven en wat te drinken. De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen van onze lieve buren die, na twee maanden een zolder mee gedeeld te hebben, toch een beetje als familie voelden❤️. 

Wij zijn die dag met z'n drieën het centrum van Dublin in gegaan om wederom de toerist uit te hangen. Het was super lekker weer en we hebben heerlijk kunnen genieten van het zonnetje en de warmte (in Ierland is dit zo'n twintig graden). Aan het eind van de middag zijn we met een aardige voedselvoorraad naar de 3Arena gegaan, in de hoop een beetje vooraan te kunnen staan tijdens het concert. Toen we aankwamen zaten er tot onze verbazing amper 40 mensen voor de deur van de arena te wachten. Dat betekende een mooi plekje tijdens het concert! Hoewel Vera en ik het er de vorige dag nog uitgebreid over gehad hadden dat we echt niet meer zulke obsessieve fans waren als vroeger en we veel volwassener waren geworden, begon de spanning toch wel toe te nemen tot het punt waarop Iris zich afvroeg met wat voor twee mensen ze eigenlijk op stap was😂 oeps. Na zo'n 2,5 uur wachten buiten, gingen de deuren ein-de-lijk open. Vera en ik hadden Iris op het hart gedrukt dat, zodra haar ticket gescand was, ze moest rennen. Niet wachten op ons, niet denken dat wij op haar zouden wachten, gewoon rennen, ieder voor zich. Kennelijk dacht de 3Arena daar heel anders over want er stond enorm veel personeel in de zaal om keihard tegen je te schreeuwen en achter je aan te komen als je looptempo ook maar in de buurt kwam van snelwandelen. Dit leidde ertoe dat we ons op een gek drafje naar het podium bewogen en uiteindelijk op de tweede!! rij stonden. Onze dag kon niet meer stuk. Na een heel goed voorprogramma van Ella Henderson die super goed kon zingen, was het uiteindelijk eindelijk tijd voor The Script. Ondanks dat Vera en ik niet meer zo verschrikkelijk obsessed zijn als vroeger, was het wel echt een droom die uitkwam om The Script samen in Dublin te zien en hebben we een geweldige avond gehad. Toen het moment daar was dat het hele publiek met de zaklamp op hun telefoon ging schijnen, klom ik bij Iris op de nek en kon ik - voordat een security meneertje boos naar me begon te gebaren dat ik wel even heel snel weer naar beneden moest komen - even de arena in kijken en zien wat de band vanaf het podium altijd ziet wanneer een arena verandert in een zee van lichtjes: magisch. 

Om de avond helemaal Iers af te sluiten zijn we het centrum nog in geweest voor 'a pint of Guinness' om vervolgens moe maar super gelukkig naar de airbnb te lopen en te gaan slapen. De volgende ochtend zijn Iris en ik zogenaamd met de bus teruggegaan naar Ashley Park House en heb ik zogenaamd zelfs nog een blogpost in de bus geschreven. Realiteit is dat ik daar super misselijk van zou worden en dat dus nooit zou doen, en dat we in plaats van de bus naar Nenagh, een Uber samen met Vera naar het vliegveld hebben genomen en ik de blogpost tijdens het wachten bij onze gate heb geschreven: we zouden namelijk samen met Vera naar Amsterdam vliegen. 

In een poging familie te verrassen wist vrijwel niemand dit. Mijn lieve en geweldige tantes Erna en Petra waren onderdeel van het complot en hebben Iris en mij opgepikt van het vliegveld en hadden een complete picknick voor ons in de auto geregeld, suuuuper lief. Daarna hadden we zo'n twee uur de tijd om niet alleen bij te praten, maar vooral om te bedenken hoe we de verrassing het best vorm konden geven. Iris, door mijn ouders omgedoopt als hun 'bonusdochter' wilde super graag mee naar Hardenberg om de hele verrassing te filmen. Om ervoor te zorgen dat iedereen wel thuis zou zijn als we terugkwamen, belden mijn tantes mijn vader op of het oké was dat ze even langskwamen om hun verrassing te vertellen. Er was namelijk nog een complot gaande: Iris en ik wilden Marjell, Ruth en Esther een weekendje meenemen naar Texel in de periode dat we in Nederland waren, maar we konden ze moeilijk vragen of ze het weekend vrij wilden houden. Daarom hadden Erna en Petra tegen Marjell (en uiteindelijk ook tegen papa) gezegd dat ze als verrassing iets leuks gingen doen met het gezin/mijn zusjes, maar dat Ruth en Esther dat niet mochten weten. Uiteindelijk werd dit allemaal super ingewikkeld en snapte ik er helemaal niets meer van, maar het was wel gelukt dat iedereen vrij zou zijn dat weekend. Daarnaast zorgde het nu voor een goed excuus voor Erna en Petra om langs te komen en deze verrassing eindelijk met iedereen te delen. Super grappig natuurlijk, want zowel Marjell als papa dachten dat ze 'dingen wisten' terwijl ze natuurlijk geen flauw benul hadden haha

Hoe dichter we bij Hardenberg kwamen, hoe spannender het werd. Bij alles wat we communiceerden naar papa en Marjell waren we als de dood dat ze een vermoeden zouden krijgen van wat er echt aan de hand was (wat achteraf natuurlijk nergens op sloeg want het was super vergezocht en onverwachts, maargoed haha). Uiteindelijk waren we erover uit hoe we het zouden doen. Erna en Petra zouden de auto op de oprit parkeren, Iris en ik zouden bukken en ons in de auto verstoppen onder onze jassen, Erna en Petra zouden naar binnen gaan en iedereen bij elkaar in de keuken verzamelen, als dat gelukt was zou Erna zeggen dat ze een verrassing buiten hadden en Petra zou mij appen dat we ongezien de auto uit konden glippen, vervolgens zouden Erna en Petra iedereen naar buiten leiden en zou ik tevoorschijn springen en zou Iris alles filmen. Super goed plan natuurlijk, en overal aan gedacht. Op het moment dat we de oprit opreden en Iris en ik al verstopt zaten, stond papa natuurlijk net onder de carport en zag hij de auto aankomen. Terwijl Erna en Petra live verslag deden van wat papa deed, had ik het niet meer van de stress en angst dat hij ons zou zien. Erna en Petra gingen echter snel de auto uit en 'dreven' papa als het ware de achtertuin in. Er volgden voor mijn gevoel eindeloze benauwde minuten onder de jas waarin ik mijn ledematen langzaam uit voelde vallen door de benarde houding waarin ik zat. Het enige dat uiteindelijk 'mis ging' van ons doordachte plan was dat het uit de auto glippen niet super soepel ging: ik zat klem tussen de bestuurdersstoel en de achterbank (na bijna gestikt te zijn onder mijn jas), en Iris bleef met haar voet ergens achter haken waardoor ze de auto ook niet zo makkelijk en snel uit kon komen. Ik was amper de auto uit gekropen en zat net achter het wiel gehurkt, toen ik de garagedeur open hoorde gaan en mijn hele familie naar buiten liep. Ze keken even rond, en op het moment dat Ruth zei: Hé, er zit iemand gehurkt achter de auto... sprong ik tevoorschijn om keihard VERRASSING te schreeuwen. Ik stond met open armen op de oprit in de verwachting dat iedereen me om de hals zou vliegen, maar in plaats daarvan keek ik, wederom voor mijn gevoel eindeloze seconden lang, naar vijf versteende mensen die me stuk voor stuk ongelovig aan stonden te gapen. Één voor één kwamen ze echter in beweging - dit ging gepaard met een heleboel gegil en geschreeuw - en kreeg ik toch eindelijk een heleboel dikke knuffels van mijn lieve zusjes en ouders❤️. Hoewel ik mama en Marjell twee maanden geleden nog had gezien, was het geweldig om ze weer te zien en om papa, Ruth en Esther na acht maanden eindelijk weer te zien🥰.