Van de Ierse regen naar de Griekse zon

21 november 2023 - Serres, Griekenland

Goed, deze keer weer terug met een ‘echte’ blogpost🙂.
In het holst van de nacht van 13 op 14 september was ik na een busreis van zo’n drie uur weer aangekomen in Nenagh. Opgepikt door Iris en manager Jaka (die als een soort vleermuis leeft en nog klaarwakker was om drie uur ‘s nachts), kwam ik na toch wel weer een hele dag reizen vanuit Noorwegen aan op het oude vertrouwde Ashley Park House💚. Ik ben daar uiteindelijk zeven weken geweest. Het was erg fijn om naar een plek terug te kunnen keren die vertrouwd is en waar mensen me begroetten met: ‘wat leuk je weer te zien’ in plaats van ‘wat leuk om je te ontmoeten’. Het voelde een beetje als thuiskomen. Het was niet super druk meer wat betreft bruiloften, wat betekende dat er genoeg vrije tijd was om te chillen in en rondom het mooie landhuis. Denk aan kampvuren maken, bloemen plukken, sterren kijken, Netflix & chill, schilderen en zelfs kleien, lezen, schrijven, naar de pub voor een drankje, wandelen door de tuinen, liften of op de fiets naar Nenagh etc. Niet heel veel bijzonders, maar eigenlijk ook wel suuuper chill en heel erg fijn.

En dat was ook wel nodig want de bruiloft gasten konden nog steeds suuuuper vervelend zijn: één keer was het zo erg dat ik een heel fort om een tafel heb moeten bouwen omdat de gasten de ontbijttafels niet konden onderscheiden van de dinertafels voor de volgende bruiloft, die altijd al achterin de feestzaal worden gedekt tijdens het ontbijt.
Voor de duidelijkheid: het verschil is SUPER duidelijk. Naast dat je bij het ontbijt geen wijnglazen en zeven verschillende soorten bestek hebt, zijn de tafelkleden een andere kleur en laten we de stoelen bewust weg bij de dinertafels zodat de mensen van het ontbijt er niet aan gaan zitten. HET IS DAN DUS NIET DE BEDOELING DAT JE EEN STOEL VAN EEN ONTBIJTTAFEL PAKT EN DEZE VERVOLGENS AAN DE DINERTAFEL ZET! En al helemaal niet als daar extra speciale fancy tafelkleden op liggen die de bruid en bruidegom zelf hebben meegenomen en waar er dus precies genoeg van zijn dus ga weg met je vieze vette ontbijt tengels bij deze spierwitte satijnen of wat voor duur materiaal dan ook tafelkleden, PLEASE. En NEE, het is dan ook niet de bedoeling om bestek of WIJNglazen van deze perfect gedekte tafels te pakken, dat ligt allemaal gewoon op de ONTBIJTtafels! Thank you very much! (Verder heb ik helemaal geen last van onverwerkte woede of frustratie of wat dan ook: ik heb juist een prachtig fort van stoelen en trolleys met bestekbakken (als afleidingsmanoeuvre of val) inclusief een soort van niemandsland zone om een dinertafel gebouwd: hoe.enig.)

Wat wel erg leuk was in Ierland, was mijn verjaardag. Hoewel Iris helaas alweer weg was toen ik jarig was, kwamen papa, Marjell, Ruth en Esther me voor een paar dagen bezoeken in Ierland rond m’n verjaardag!

Ik was nog aan het werk op een bruiloft toen ze ‘s avonds aankwamen bij Ashley Park House. Gelukkig nam Margaret, de baas, mijn familie helemaal onder haar hoede. Nadat ik m’n familie begroet had en hun (lees: mijn) kamer had laten zien, was ik weer aan het werk gegaan. Het duurde niet lang of ik kreeg een update van manager Jaka: ‘your family is being fed and they are drinking wine’. Nou, wat wil je nog meer. Bedankt Margaret!❤️ Ik mocht uiteindelijk eerder weg van werk waardoor we met z’n allen super fancy in de ‘chateau-waardige’ eetkamer van het huis hebben gezeten.

De volgende dag was mijn verjaardag. Ik werd wakker met allemaal ballonnen in m’n bed en zingende zusjes om me heen😄. Na het ontbijt hebben we een wandeling gemaakt door de tuinen, om vervolgens met de huurauto naar de Cliffs of Moher te rijden. Na een week regen was het een stralende en zonnige dag, wat betekende dat we super mooie uitzichten hadden over de kliffen die 120 meter boven de oceaan uitsteken. Toen we de kliffen van alle kanten goed bekeken hadden, zijn we richting onze airbnb gereden. Onderweg zijn we in een stadje gestopt om uit eten te gaan.

Omdat het al laat en donker was toen we bij onze airbnb aangekomen waren, zagen we de volgende ochtend pas op wat voor mooie plek onze accommodatie lag. Vanuit het huis hadden we uitzicht op de Atlantische Oceaan, die nog geen 100 meter bij ons vandaan lag. Er is hier zelfs een zeehondje gespot!

We zijn die middag met de auto via de Conor’s Pass naar de Dingle Peninsula gereden. In de pass zijn we twee keer gestopt: één keer bij een meer, en één keer op het hoogste punt vanaf waar we aan beide kanten de oceaan konden zien. Vervolgens zijn we naar Dingle gereden, een super leuk Iers stadje. Hier zijn we naar een echte Ierse pub gegaan voor een ‘pint of Guinness’. Daarna zijn we naar het uiterste puntje van het schiereiland gereden, waarmee we (als we IJsland niet meerekenen) op één van de meest westelijke puntjes van Europa terechtkwamen. Uiteraard heb ik hier even naar Canada aan de andere kant van de oceaan gezwaaid. De route was super mooi en de kust was heel erg indrukwekkend. De dag was overgoten met regenbogen, wat het allemaal nog magischer maakte 🌈.

Toen mijn familie de volgende dag weer vertrokken was naar Nederland, ben ik nog een week in Ierland gebleven. Daarna ben ik ook naar Nederland gegaan: surprise! Na twee weken Nederland ben ik op 14 november naar Thessaloniki in Griekenland gevlogen. Vanuit daar ben ik met de bus naar Serres gereisd (de stad waar ik vrijwilligerswerk met vluchtelingen doe). Onderweg naar Serres maakte de drukke stad Thessaloniki even plaats voor uitgestrekte beboste heuvels, maar (helaas voor mij) veranderde de omgeving al snel weer in beton, mensen en uitlaatgassen (ik ben niet zo’n fan van steden haha).

Na zo’n twee uur reizen stapte ik de bus uit met mijn backpack en liep naar het appartement waar ik de komende tijd ga verblijven. Mijn eerste indruk van Serres: een typische stinkende stadsgeur, veel (zwerf?)katten, en allemaal gebouwen van zo’n vier tot zes verdiepingen hoog. Eenmaal bij mijn appartementencomplex aangekomen, maakte ik de ‘fout’ om in de lift te stappen (dat stond namelijk in de routebeschrijving en uitleg die ik had gekregen + ik moest naar de vijfde verdieping en met de trap is dat niet bepaald grappig met al m’n bagage). Wat echter nog minder grappig was, was dat dit een éénpersoons lift was (dat is kennelijk exclusief een grote backpack op m’n rug en kleine rugtas op m’n buik). Ik stond dus super klem en kon geen kant op in een veel te kleine ruimte die zich ook nog eens veel te langzaam omhoog bewoog. Net voordat ik begon te hyperventileren was de lift gelukkig op de vijfde verdieping waar ik dan ook zo ongeveer uitgesprongen ben: één keer en nooit weer😂.

In het appartement, ook wel A1 genoemd, waren twee van mijn in totaal negen huisgenoten aanwezig. Na een korte rondleiding/uitleg ben ik naar de supermarkt om de hoek gegaan want ik viel bijna om van de honger (en ik ben echt geen leuk persoon als ik trek krijg…).
Toen ik weer terug was en aan het koken was, kwam de rest van mijn huisgenoten terug van een dagje weg: zeven super aardige meiden, wat betekent dat hier in totaal negen vrouwen en één man wonen. ‘s Avonds hebben we met z’n allen Mama Mia gekeken: helemaal leuk om te kijken als je in Griekenland bent natuurlijk!

De volgende dag was de wekelijkse Team Meeting met alle vrijwilligers: zo’n 20-25 ‘vrouw’ (het slaat natuurlijk sowieso nergens op dat we altijd ‘man’ zeggen als we in aantallen spreken, maar in dit geval al helemaal niet aangezien er in totaal maar twee mannelijke vrijwilligers zijn). Na de meeting had ik een gesprek met team manager Harvey over wat ik hier precies ga doen: helpen met het ‘Arts & Recreation’ programma. Ik ben erg benieuwd! Na afloop van het gesprek ben ik teruggelopen naar het appartement om m’n tas verder uit te pakken en vervolgens een wandeling ‘in de natuur’ te maken. Want na nog geen 24 uur omringd te zijn door beton en mensen, snakte ik al naar rust, ruimte en groen. Gelukkig zag ik op Google Maps een stuk groen vlakbij het appartement en na een heuvel op gelopen te zijn had ik dan ook een fijn en rustig plekje gevonden met uitzicht over de stad en in de verte de bergen. Ik heb hier wat gelezen en ben blijven zitten tot zonsondergang.

De dag daarna was mijn eerste echte dag in ‘the Field’, zoals het community center wordt genoemd door de vrijwilligers. The Field is letterlijk een groot grasveld waar vijf grote tenten staan. Daarnaast zijn er twee sportvelden en is er meer dan genoeg plek om buiten te zitten of spelen. De vijf tenten horen bij verschillende programma’s. Zo is er een tent speciaal voor kinderen, vrouwen, educatie (waar Engels en Duits wordt gegeven), Arts & Recreation (waar verschillende soorten workshops worden gegeven), en nog een tent waar lessen over onder andere computers, solliciteren, en andere praktische dingen gegeven worden.

Ik ben ingedeeld bij het programma ‘Arts & Recreation’. Omdat er een speciaal programma voor kinderen (inclusief tent) en een speciaal programma voor vrouwen (inclusief tent) is, zijn het vooral mannen die naar Arts & Recreation komen. Arts & Recreation heeft een eigen tent, maar ook een grote pergola en een grasveld. In de tent worden van tijd tot tijd workshops gegeven, denk aan creatieve dingen zoals schilderen of sportieve dingen zoals yogalessen. Onder de pergola staan allemaal tafels met stoelen waar spelletjes gespeeld kunnen worden. Daarnaast is er een tafeltennistafel en dus een volleybal/tennis/badminton en voetbalveld.

Op dag één ben ik er al achter gekomen dat het spel Domino absoluut favoriet is. Ook weet ik nu dat als je vier uur achter elkaar Domino speelt je brein enigszins afsterft haha. Wel is het me super duidelijk geworden dat het hele community center een enorm fijne plek is met heel veel goede en positieve energie. Iedereen, zowel de vrijwilligers als de vluchtelingen, is enorm aardig en open en er hangt een hele fijne sfeer (op een in je gezicht spugend vijfjarig jongetje na dan…).

Ondanks de taalbarrière is het altijd erg gezellig om spelletjes te spelen, ook al verbaas ik me wel elke keer weer over de onvermoeibaarheid van de mannen als het aankomt op het spelen van Domino: dat gaat uren en uren achter elkaar door haha

Van de ongeveer 500 kinderen die op dit moment in het vluchtelingenkamp in Serres zitten, komen er zo’n 100 naar het community center. Hoewel er de nodige donderstenen tussen zitten (bijvoorbeeld de zogenoemde ‘ali baba’s’: de kinderen die speelgoed mee proberen te nemen), lopen er ook enorm schattige kinderen rond. Van één heb ik op m’n eerste dag een tekening gekregen, een ander kind geeft me elke dag een hele dikke knuffel, en van dat kind dat mensen in het gezicht spuugt (hij kan echt bizar goed mikken!) kreeg ik op dag 2 (illegaal, maar toch) geplukte bloemetjes.

Naast dat er ruimte is voor ontspannen spelletjes doen, sporten, en creatief bezig zijn, wordt er dus ook Engelse en Duitse les gegeven. Verder hebben veel workshops een diepere sociaal psychologische laag: zo gaan de yogalessen onder andere in op traumaverwerking, en wordt er bij de creatieve workshops aandacht besteed aan het uiten van emoties via kunst. Daarnaast is het doel van het community center dat er een ‘safe space’ is waar alle vluchtelingen heen kunnen gaan en zich veilig voelen.

Waar ik op dag één het Koerdische (om precies te zijn Kurmanji) woord ‘nena’ heb geleerd (wat je zegt als je niet kan met domino) heb ik op dag drie een woord geleerd waarvan ik eigenlijk hoopte het niet te hoeven leren tijdens mijn verblijf in Griekenland: namelijk het woord ‘sara’ wat koud betekent. Het was namelijk echt niet normaal koud. De spelletjes worden allemaal buiten gespeeld, en na vier uur domino spelen (en zowaar twee potjes Jenga!) kon ik niet meer stoppen met bibberen van de kou en voelde ik m’n voeten niet meer. Het had de avond daarvoor geregend en gesneeuwd in de bergen, en dat voelde je door de harde stormachtige wind die door de stad en het community center waaide. Ondanks de kou blijven er mensen komen en wordt de sfeer er niet minder op :). 

Naast het vrijwilligerswerk op the Field, doen we ook één keer per week distributie, waarbij we eten, hygiëneproducten, kleding of luiers uitdelen aan de vluchtelingen die het nodig hebben.

Elke maandag en dinsdag is het community center dicht, wat betekent dat we als vrijwilligers dan weekend hebben. Op maandag ben ik samen met wat huisgenoten naar de rivier gelopen om daar een kleine hike te doen. Aan het eind van de middag zijn we een heuvel vlakbij ons appartement opgelopen om de zonsondergang te kijken. Op de heuvel staan ruïnes en is een heel leuk restaurant waar we wat hebben gegeten en gedronken. Vandaag, op dinsdag, zijn al mijn huisgenoten weg (één is voor een week naar huis, twee zijn een roadtrip door Griekenland aan het maken, en de rest is de hele middag naar yoga) en heb ik het appartement eindelijk helemaal voor mezelf: heerlijk haha

Het is niet toegestaan om foto’s te maken op the Field, waardoor ik helaas geen foto’s heb van hoe de plek eruit ziet. Wel is er een Instagram pagina waar regelmatig foto’s op gezet worden, mochten jullie een beetje een indruk willen krijgen van wat voor soort plek het precies (https://www.instagram.com/lhi.greece/). 

Bij deze ook nogmaals de vraag of jullie willen doneren voor de vluchtelingen in Serres: https://gofund.me/3d29baa1 


Alvast heel erg bedankt namens de vluchtelingen!

En heel heel erg bedankt richting iedereen die al gedoneerd heeft natuurlijk! 

Foto’s

5 Reacties

  1. Paps:
    22 november 2023
    Heel erg trots op je 🥰❤️💪
  2. Dineke:
    23 november 2023
    Mooi wat je aan het doen bent Marleen.🙏❤
  3. Petra:
    26 november 2023
    Hallo lieve nicht, wat mooi dat je deze ervaringen met ons deelt. Vooral het 2de gedeelte ( in Griekenland ) komt binnen. Je staat er zo weinig bij stil hoe sommige kinderen zo anders hun leven beginnen dan hier in Nederland. Prachtig wat hier word neergezet en waar jij nu inderdeel van mag zijn. Mooi om te lezen hoe aardig en warm de mensen om je heen zijn. De warmte heb je ook wel nodig aangezien het daar dus ook koud kan zijn🥶.
    En jij dacht dus mooi de kou te ontlopen in Griekenland 😀😉...
    Lieve Marleen hoop dat je naast de drukte van mensen en gebouwen ook de rust en de natuur mag ervaren en vooral mooie verbindingen en contacten met mensen mag krijgen.
    Veel liefs van peer
  4. Petra:
    26 november 2023
    Prachtig mooie foto's ook weer!
  5. Henny:
    1 december 2023
    Hallo Meid
    Wat weer mooi geschreven,
    Ben trots op je wat je nu gaat doen🙏 zet hem op daar💪💪
    Pas goed op je zelf
    Dikke knuffel 😘