Wildlife, waterfalls and winding roads

Donderdag
Op donderdag zijn we inderdaad weer een stuk de Icefields Parkway opgereden. Na ongeveer een uur rijden zijn we gestopt bij de Sunwapta Falls. Na een korte wandeling naar deze waterval die om een eilandje met bomen naar beneden valt, hebben we nog een stukje langs de rivier gelopen. Uiteindelijk zijn we in de auto gestapt om naar de volgende waterval op ons programma te rijden. Dit waren de Athabasca Falls, waarvan het al snel duidelijk werd dat ze zich al duizenden jaren lang door een kloof stortten die daardoor steeds dieper is geworden. Wat bijzonder was aan deze waterval was dat er naast de kloof waar het water nu doorheen stroomt, een drooggevallen kloof ligt waar de waterval in een ver verleden doorheen stroomde. Doordat de waterval een ander pad is gaan volgen, konden we nu door de drooggevallen kloof en tussen de steile rotswanden heen lopen. Na het geweld van het naar beneden stortende water bewonderd te hebben zijn we weer in de auto gestapt. Onderweg kwamen we een wandelroute naar een meer tegen en nadat een vrouw op de parkeerplaats ons ervan overtuigd had dat het de moeite waard was, zijn we hiernaar toe gelopen. Het meer grensde tegen een steile bergwand aan, wat betekende dat wij uiteraard even moesten checken of er een echo was. Dit leidde tot nog meer geschreeuw van ons, oeps🙈. In plaats van 'beren' te roepen, riep Iris deze keer keihard 'Harry', vond ik persoonlijk een beetje raar... 
Na dit korte uitstapje zijn we naar een laatste wandeling gereden. Deze wandeling liep door de Valley of the Five Lakes, maar aangezien we al de nodige kilometers hadden gelopen, zijn we alleen naar het eerste meer gelopen. Ook deze wandeling was erg mooi en na een uurtje stapten we moe maar voldaan weer in de auto om terug te rijden naar ons hostel. Tijdens het avondeten kregen we het idee om  's avonds wildlife te gaan spotten. Bij de receptie vroegen we of ze geschikte plekken in de buurt wisten. Ze gaven ons twee locaties waar we kans hadden om wat te zien.  Eenmaal op onze kamer zochten we deze plekken op en kwamen we erachter dat beide locaties een uur rijden waren... #canada😂. We vonden een uur wel een beetje veel van het goede en waren druk in overleg over wat we gingen doen toen ik plotseling een groot beest in de achtertuin van ons hostel zag! Ik sprong op om naar het raam te lopen en zag dat het twee herten (elks) waren waarvan één een enorm gewei op z'n kop had. Helemaal hyped begonnen we als twee stomme toeristen foto's te maken. Nu we iets gezien hadden, waren we helemaal enthousiast en vlogen we halsoverkop naar de auto om een stuk richting één van de locaties te rijden en te zien hoe ver we zouden komen. Na een kort stuk over de snelweg gereden te hebben, kwamen we op een weg die dwars door het bos liep. Zonder ook maar enige verlichting of fatsoenlijke strepen op de weg werd het al snel donker en extra spannend. Hyper alert reden we door het bos. Al snel zagen we in de verte twee puntjes oplichten in het licht van de koplampen: een groot hert (deer) stond ons schaapachtig en totaal niet onder de indruk aan te gapen vanuit de berm. We maakten wat foto's en reden verder. Omdat het steeds donkerder en later werd, zijn we op een parkeerplaats met uitzicht op een door de maan verlicht meer omgedraaid om terug te rijden. Op de terugweg kwamen we weer twee kleinere herten tegen. Het was heel erg vet om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien en we waren verbaasd dat onze aanwezigheid ze zo weinig kon schelen haha

Vrijdag
De volgende dag zijn we dezelfde weg weer gaan rijden, aangezien de weg eindigt bij het Maligne Lake dat we graag wilden bezoeken. We waren amper onderweg of we zagen een hele kudde elks in een groot grasveld langs de snelweg chillen. Toen we op de weg door het bos reden duurde het niet lang voordat ik 'een beest! ik zag een beest!' riep. We draaiden om en het bleek een vos te zijn die net op dat moment op z'n dooie gemak de weg overstak. Helemaal blij en op scherp gesteld reden we verder. We stopten weer op dezelfde parkeerplaats als de vorige nacht om het prachtige uitzicht op Medicine Lake en de achterliggende bergen te bewonderen. We waren amper verder gereden of we zagen dat het verkeer voor ons wel erg langzaam reed. Dichterbij gekomen zagen we dat dit kwam doordat een kudde berggeiten of schapen (we weten het niet zeker) op de weg aan het chillen was. Na wat foto's zijn we naar Maligne Lake gereden. Er waaide een ijzig koude wind over het meer waardoor we besloten om snel weer terug te gaan en te genieten van de omgeving vanuit de verwarmde auto. Op de terugweg kwamen we langs de Maligne Canyon, waar we nog een uur hebben gewandeld. We liepen grotendeels langs het stromende water van de canyon met het (letterlijke) hoogtepunt van een brug die 50 meter hoog boven de canyon hing. We kozen ervoor om terug te lopen via het bos waar we ineens oog in oog stonden met een klein hertje😍.
Omdat het nog relatief vroeg op de middag was, zijn we ook nog naar Pyramid Lake gereden: een meer met een eilandje dat door middel van een brug te bereiken is. Toen we naar het eind van het eiland waren gelopen hadden we uitzicht op Mount Pyramid. Aan de overkant van het meer aan de voet van deze gigantische berg zagen we een zwarte vlek bij de oever. We vroegen ons af of het een dier kon zijn en na onze camera's met zoomlenzen erbij gepakt te hebben bleek het een eland (moose) te zijn, super vet!

Zaterdag
Op zaterdag zijn we naar Kamloops gereden, wat betekende dat we maar liefst vier uur moesten rijden. We waren nog maar net op weg of we reden van de provincie Alberta naar British Colombia wat betekende dat we van de ene naar de andere tijdzone reden. Heel fijn als je net een beetje bent bijgekomen van je jetlag😂. Behalve de provincie en de tijd, leek het seizoen ook te veranderen: kale bomen maakten plaats voor herfstkleurige bomen en de droge koele winterlucht van de afgelopen dagen veranderde onderweg al snel in een lauwe regenachtige lucht. Kamloops daarentegen bleek een droge en dorre stad te zijn. We kwamen aan in een motel waar je niet dood gevonden wil worden, maar waar die kans wel ineens heel groot leek (misschien iets te veel Amerikaanse films gekeken🙈?). 

Zondag
De volgende ochtend zijn we daarom maar snel weer verder gegaan met onze reis richting Vancouver. Onze volgende stop was Kelowna, een aardig grote stad dat aan het Okanagan meer ligt. Het werd steeds warmer en zonniger en we kregen zowaar het gevoel dat het voorjaar was. In Kelowna zijn we een heuvel opgewandeld die ons uitzicht bood op de stad en het meer. Daarna hebben we nog een wandeling gemaakt langs een riviertje dat omringd werd door bomen met prachtige herfstkleuren.

Maandag
Op maandag hervatten we onze reis richting Vancouver met wederom een paar honderd kilometer op het programma. Omdat het nog steeds heerlijk weer was zijn we de dag begonnen met een ochtendwandeling. Daarna begon de reis pas echt. Al snel lieten we het droge landschap dat kenmerkend was voor Kamloops en Kelowna achter ons en reden we door uitgestrekte groene bossen zo ver we konden kijken. Langzaam maar zeker werd het bewolkter en vochtiger en verschenen er steeds meer herfstkleuren. Na ongeveer drie uur rijden hebben we onze benen gestrekt tijdens een korte wandeling naar een waterval. Hier zagen we ook voor het eerst het blad van de Canadese vlag: de esdoorn! 🍁

(mijn blog loopt een beetje achter want inmiddels zijn we al twee dagen op Vancouver Island, maar daar volgt later meer over☺️)