200 days and counting🗺️

Na een vlucht van zo'n twee uur kwamen we aan bij onze eerste tussenstop: Bogota, Colombia. Hier hadden we iets meer dan een uur overstaptijd naar onze volgende stop, Madrid, dus dat was best wel even spannend. Zodra de seat belt signs uitgingen stonden we op om als eerste het vliegtuig uit te kunnen. Maar natuurlijk moesten we uitgerekend bij dit vliegtuig per stoelrij wachten totdat we het vliegtuig uit mochten. Dit had ik nog nooit meegemaakt: de stewardess riep stoelrij voor stoelrij om om het vliegtuig te verlaten en natuurlijk zaten wij achterin🤦🏼‍♀️. Gefrustreerd zaten we toe te kijken hoe de mensen voor ons met al hun handbagage koffertjes op hun dode gemak de tijd namen om het vliegtuig te verlaten, terwijl wij met alleen onze rugtasjes op ons schoot klaar zaten om te vertrekken. Uiteindelijk hadden we er genoeg van en stonden we op om - ietwat voor onze beurt - weg te gaan waarop de stewardess passief-agressief de stoelrij herhaalde die wèl aan de beurt was. Heks🙄. Uiteindelijk zijn we toch voor gekropen en hebben we alle fossielen met hun irritante koffertjes ingehaald in de lange gang die we door moesten voordat we door de beveiliging konden. Gelukkig was onze ruimbagage doorgelabeld naar onze eindbestemming Londen dus daar hoefden we ons niet druk om te maken. We kwamen uiteindelijk precies op tijd aan bij onze gate waar ze al aan het boarden waren. Hier stond nog zo'n muts (sorry not sorry) die ons vroeg naar onze verblijfplaats (dat ik dacht: wat kan jou dat schelen we hebben alleen een overstap in Madrid). Toen ik haar het adres in Londen liet zien vroeg ze of we niet in Madrid bleven waarop ik haar m'n boardingpass onder de neus moest drukken als bewijs dat Londen onze eindbestemming was. Dit was allemaal nadat ze m'n paspoort had gescand waar dit ook allemaal te zien was🤦🏼‍♀️. Vervolgens vroeg ze of ik wel een visum had voor het Verenigd Koninkrijk waarop ik haar moest uitleggen dat ik die niet nodig had voor toeristisch bezoek en als Nederlander. Niet helemaal overtuigd haalde ze uiteindelijk onverschillig haar schouders op en mocht ik het vliegtuig in😂. Goed, tot zover het top personeel van Avianca. 

De vlucht van Bogota naar Madrid duurde zo'n negen uur en bestond uit karig eten en minuten die voorbij leken te kruipen. 's Ochtends vroeg lokale tijd kwamen we aan in Madrid. Na zes maanden hoefden we hier ineens geen prijzen meer om te rekenen, kon ik weer pinnen met mijn bankpas, zaten we weer in dezelfde tijdzone als Nederland, en kocht ik een heerlijk vers broodje. Ook zagen alle mensen er op de één of andere manier heel bekend uit en mochten we wc papier, na het ruim twee maanden weggegooid te hebben, gewoon weer door de wc doorspoelen😂. Ondanks dat we binnen op het vliegveld zaten voelden we bij het verlaten van het vliegtuig via de slurf wel direct dat het een stuk kouder was hier: een iets minder fijne omschakeling 😅.

Aangezien we een overstap van zes uur hadden, zochten we een rustig plekje op het vliegveld op om een beetje te slapen. Op dit 'stille' vliegveld waar de vluchten niet omgeroepen worden, zou je denken dat dit geen probleem was. Echter werd er om de vijf minuten omgeroepen dat je een mondkapje moest dragen en je handen moest wassen🤦🏼‍♀️. Tot zover een dutje doen haha

Zodra we echter in het vliegtuig naar Londen zaten, heb ik het tafeltje voor me opengeklapt, heb ik m'n jas erop bovenop gelegd en ben ik in slaap gevallen. Binnen no time vlogen we al boven Londen en landde het vliegtuig veilig op het enorme Heathrow. Na wat heen en weer gelopen en rondgevraagd te hebben (wat geweldig was aangezien iedereen Engels sprak) vonden we de bus die ons richting onze airbnb zou brengen. Ruim drie uur nadat we geland waren kwamen we moe en koud aan in onze airbnb. De eigenaresse, Adelaide, was heel vriendelijk maar ze praatte net iets te veel als je net een reis van 30 uur achter de rug hebt😂. Toen ze eindelijk klaar was met alles uitleggen hebben we gelukkig heerlijk kunnen slapen haha

De volgende dag hebben we eerst heel lang uitgeslapen. Daarna zijn we met de tram naar een park in de buurt geweest. Hier stonden allemaal bomen in bloei en kwamen de narcissen net de grond uit. Heel gek om van de hete zomer naar de koele lente te gaan haha. Gelukkig scheen het zonnetje heerlijk en konden we enigszins bijkomen van onze lange reis. Die avond kwam de moeder van Iris aan in Londen om het weekend met ons door te brengen. De volgende ochtend arriveerden mijn moeder en Marjell ook in Londen. Het was natuurlijk geweldig om hen na een half jaar weer te zien en een hele dikke knuffel te geven❤️. 

Diehards als mama en Marjell zijn, zijn we na hun aankomst snel langs onze airbnb gegaan zodat ze hun tassen daar neer konden zetten om vervolgens met de trein hartje Londen in te gaan. Op het station kwamen we een iets te behulpzame meneer tegen die ons zo lang uitleg gaf dat we de trein die we volgens hem moesten nemen misten😂. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten op de volgende trein en na een kwartiertje stapten we uit in het drukke centrum van Londen. We liepen een stukje langs de Thames naar de Tower Bridge voor de nodige toeristenfoto's. Daarna staken we de rivier over via deze beroemde brug en zijn we op een hop on hop off bus gestapt. Na een rondje op deze bus door het bruisende Londen zijn mama, Marjell en ik met de metro naar de Big Ben, Palace of Westminster, en de Westminster Abbey gegaan. Hier hebben we weer heerlijk toeristisch lopen doen door onder andere een fotoshoot te houden met de bekende rode telefooncellen op de achtergrond😇. Vervolgens zijn we via het St. James Park naar Buckingham Palace gelopen. Van te voren dachten we dat dit het hoogtepunt van de dag zou worden, maar we vonden het beroemde paleis alledrie ietwat grauw, grijs en saai😂. Een Engelse guard die op een koninklijk paard voorbij draafde was indrukwekkender zegmaar🤷🏼‍♀️. Vanaf het paleis zijn we weer op een hop on hop off bus gestapt om vervolgens bij de London Eye uit te stappen. Hier hebben we wat koffie en thee gedronken bij de Thames met aan de overkant uitzicht op de Big Ben en het Palace of Westminster. Daarna zijn we naar de Bansky Tunnel gelopen: een tunnel waar graffiti getolereerd wordt en waar meerdere artiesten bezig waren met hun kunstwerken. Na deze kunstwerken bewonderd te hebben, hebben we de trein richting onze accommodatie genomen. Iris en haar moeder waren daar in de buurt wat gaan drinken in een pub en dus zijn wij na een lange dag bij ze aangeschoven. Na de nodige drankjes zijn we heerlijk uit eten gegaan met z'n allen om vervolgens terug te lopen naar de airbnb en om helemaal kapot ons bed in te rollen😴. 

De volgende ochtend hebben we lekker uitgeslapen. Mama, Marjell en ik zijn daarna weer met de trein naar Londen gegaan om vervolgens de metro naar Kensington Palace te pakken. Wederom vonden we het paleis zelf ietwat simpel (nee het is niet gauw goed met ons😂), maar de tuinen rondom het paleis waren wel erg mooi: de princess Diana Memorial Garden, het Queen Victoria Statue, de Albert Memorial, en de Italian Gardens. Na wat gegeten en gedronken te hebben in het paleis als ware royals zijn we met de metro naar 221B Baker Street gegaan. Als echte Sherlock Holmes fans was dit natuurlijk super leuk🕵🏼‍♀️. Verder hebben we - eigenlijk alleen mama haha - de nodige souvenirs kunnen scoren. Samen met Iris en haar moeder zijn we de dag weer geëindigd in dezelfde pub als de dag daarvoor. Die avond hebben we makkelijk zelf gekookt en zijn we op tijd naar bed gegaan want de volgende ochtend moesten we op tijd opstaan om alweer naar het vliegveld te gaan. Iris en ik zouden namelijk al vroeg in de ochtend naar Dublin vliegen terwijl de rest later die middag naar huis zou vliegen. Een veel te energieke maar wel hele lieve Uber chauffeur bracht ons die ochtend naar het treinstation vanaf waar we de trein naar Gatwick Airport namen. En zo was het heerlijke weekend met onze moeders en Marjell veel te snel voorbij💔. Wel was het suuuuuper leuk en fijn om ze weer te zien en dan ook nog om zulke leuke dingen te doen samen! 

Voor we het wisten landden Iris en ik in de hoofdstad van Ierland: het land waar we de komende 2 à 3 maanden betaald zouden gaan werken in een guesthouse & trouwlocatie op het Ierse platteland. Na de nodige struggles met het vinden van de juiste bus, want waar in Londen iedereen je wilde helpen hadden de Ieren zoiets van: zoek het zelf maar uit, stapten we een paar uur na het landen in de bus naar Nenagh. Zeven kilometer buiten dit stadje in het midden van Ierland ligt Ashley Park House namelijk: ons werk en thuis voor de komende tijd. Toen we na zo'n drie uur de bus uitstapten in het schattige Nenagh zijn we naar een pub gelopen voor wifi om de mensen van ons nieuwe werk te laten weten dat we aangekomen waren. Even later kwam Sam, de zoon van de eigenaresse, ons ophalen met de auto. Met een geweldig Iers accent vertelde hij ons het één en ander over Ashley Park House. Na zo'n tien minuten reden we via een grote stenen poort de oprijlaan richting het huis op. Eerst kwamen we langs een kasteelachtige lodge die verscholen lag tussen de bomen, vervolgens maakten de bomen aan de ene kant van de oprijlaan plaats voor een groen weiland en aan de andere kant van de oprijlaan voor een prachtig meer met in de verte heuvels. Daarna zagen we het huis tussen de bomen en kleurige tulpen verschijnen: een prachtig wit landhuis met een donkergroene veranda rondom het huis en groene luiken bij de ramen. Met uitzicht op het meer was dit echt een plaatje. Sam gaf ons snel een rondleiding door het huis en liet ons onze kamer zien om vervolgens zelf snel weer aan het werk te gaan want er was een bruiloft gaande. We kregen een grote lichte slaapkamer op de zolder van het huis met een wc en badkamer (met warme douche, YES) die we met twee anderen deelden. De bedden waren opgemaakt en er waren zelfs planken waar we onze kleren kwijt konden. Verder stonden er twee nachtkastjes, een tafel met bureaustoel, een grote spiegel, en aan de muur hing een verwarming. Na de tenten en schimmelige kamers in Costa Rica was dit ge-wel-dig. Na maanden pakten we voor het eerst onze backpacks helemaal uit en konden we de kamer zelfs een beetje decoreren met de polaroidfoto's die we tijdens het reizen gemaakt hadden. Toen we helemaal gesetteld waren kwam manager Jaka ons ophalen voor een snelle rondleiding door het huis. Hij liet ons de fancy zit -en eetkamer voor de gasten zien (helemaal chateau-waardig), en de keuken voor het personeel met maar liefst drie koelkasten, een gasfornuis en een oven die we allemaal zoveel en zovaak mochten gebruiken als we zelf wilden. Vervolgens liepen we het huis uit naar de marquee waar de ontbijten en diners geserveerd worden voor de bruiloftsgasten. In de keuken maakten we kennis met de kok die direct aan kwam lopen met leftovers van de vorige bruiloft. Jaka moest er ook snel weer vandoor en dus zaten Iris en ik even later met z'n tweeën te genieten van een heerlijk bord pasta, salade en sla. Ons werd uitgelegd dat we zowel zelf mochten koken en daarbij al het eten dat er was mochten gebruiken, of dat we naar de keuken konden gaan om te vragen of er nog eten over was voor ons. Helemaal super dus. Verder mochten we ook altijd zelf producten bestellen als we iets misten of iets nodig hadden wat er niet was. Als kers op de taart kregen we te horen dat we onbeperkt bier, wijn en prosecco mochten pakken. Wat wil je nog meer? 

Na het eten zijn we het terrein gaan verkennen: we zijn naar de steiger bij het meer gelopen, door de ommuurde tuinen naast de gastenaccommodaties, naar de kasteelachtige lodge aan het begin van de ene oprijlaan, en naar een andere lodge aan het begin van de andere oprijlaan (want waarom genoegen nemen met één oprijlaan als je er twee kan hebben?). Tijdens het wandelen kwamen we eigenaresse Margaret tegen: een ietwat statige vrouw met een net kapsel, mantelpakje en van die gekke ouderwetse schoentjes, precies hoe je je de eigenaresse van zo'n landgoed voorstelt. Het enige wat niet klopte in het plaatje was dat ze haar hond Bella aan het uitlaten was op een knalgroene mountainbike😂. Hoe dan, zou je denken, met zo'n rokje. Eerlijk waar, ik weet het ook niet haha. Omdat we vlakbij één van de lodges, Lake View Lodge, waren, liet ze ons de lodge van binnen zien - errug mooi. Vervolgens vroeg ze of wij Bella misschien van haar over wilden nemen zodat zij weer aan het werk kon. En voor we het wisten fietste ze weg op de mountainbike en waren wij weer een hond aan het uitlaten😂❤️. 

De volgende dag hoefden we niet te werken maar konden we rustig bijkomen van de reis en de jetlag, iets waar we sinds onze aankomst in Londen nog niet echt tijd voor hadden gehad. Toen we die ochtend de deur uitliepen kreeg Iris de schrik van haar leven toen ze plotseling oog in oog stond met de pauw des huizes (ik heb hem Azul genoemd). Ze schrok zo erg dat ze, alsof ze spiderman zelf was, tegen de muur op wilde klimmen: hilarisch om te zien natuurlijk 😂. Achteraf zei ze dat ze in haar hoofd zo snel niet had kunnen plaatsen wat voor beest er ineens om de hoek aan kwam zetten en dat dat met de gevaarlijke wildlife van Costa Rica nog in haar achterhoofd best eng was. Nadat ik haar keihard heb staan uitlachen, hebben we Bella opgehaald voor een wandeling over het landgoed. Margaret was een stukje met ons meegelopen om ons haar favoriete plekje op het landgoed te laten zien: een fairy fort. Dit zijn de overblijfselen van door mensen gemaakte cirkels in het landschap. Fairy forts zijn vaak duizenden jaren oud en stammen grotendeels uit de ijzertijd. Het is volgens Ierse traditie tot op de dag van vandaag verboden om ook maar iets te veranderen binnen een fairy fort omdat dat ongeluk zou brengen. Margaret vertelde ons dat we een wens mochten doen omdat het onze allereerste keer in een fairy fort was, maar - tevreden mensen als wij zijn - op dat moment konden we geen enkele wens bedenken haha🙏🏼. Nadat we dit bijzondere stukje land, dat bestond uit weelderige planten en metershoge bomen, hadden bewonderd, liep Margaret terug naar het huis terwijl Iris, Bella en ik verder liepen naar een oud, verlaten, en half ingestort huis midden in een weiland. Dit huis moesten we natuurlijk even van binnen bekijken en dus klommen we door een gat in de muur dat ooit als raam had gediend naar binnen. Zodra ik binnen stond zag ik Bella niet meer. Ervan uitgaande dat ze ergens in het weiland rond rende riep ik haar naam keihard door de raamopening. Vanuit het niets sprong ze ineens vlak voor m'n neus door de raamopening naar binnen: deze keer was het Iris' beurt om keihard te lachen om mijn belachelijke schrikreactie die bestond uit een Martien-achtige kreet😂.

Wat betreft ons werk kregen we al snel te horen dat we pas na een week aan het werk konden omdat er per direct niet genoeg werk voor ons was. Dit betekende heel veel vrije tijd. Naast veel wandelingen zijn we op 12 april naar Nenagh gegaan. Hier hebben we eerst als twee toeristen het 'kasteel' (één toren) en de kerk bekeken. Vervolgens hebben we als twee Ieren 'a pint of Guinness' besteld in een pub (bahbah🤢). Ook zijn we twee keer met de andere internationale collega's die in Ashley Park wonen naar een pub in Nenagh geweest. Één avond was er zelfs Ierse live muziek, helemaal leuk☘️. Verder kwam de zon na een paar dagen tevoorschijn en hebben we een super fijn plekje in één van de weilanden gevonden om heerlijk te kunnen chillen, lezen, of muziek te luisteren.

Op 16 april had Jaka eindelijk werk voor ons: samen met onze twee tsjechische collega's, Jan en Katarina, kregen we de taak om een slaapkamer in de Castle Lodge te verven. Gewapend met de nodige verfbenodigdheden vertrokken we met z'n vieren op de trekker die hier op het landgoed als vervoersmiddel wordt gebruikt. De drie daarop volgende dagen waren we bezig met het verven van de muren, plinten en het plafond. Door niet al te beste communicatie vanuit Jaka en Margaret ging dit allemaal super inefficiënt (we weten inmiddels dat dat hier de normale gang van zaken is), maar het was wel heel gezellig haha

Het was inmiddels weekend en omdat er geen bruiloften waren, was er bijna niemand op het terrein: de andere collega's die in Ashley Park wonen waren een weekend weg of zaten met corona in quarantaine en Margaret en Sam waren een weekend naar Londen waar de man van Margaret en vader van Sam woont. Dit betekende dat we het huis bijna helemaal voor onszelf hadden: de perfecte tijd om alles even goed en ongestoord te verkennen. Zo hebben we de piano in de zitkamer even getest - was hartstikke vals - en hebben we die avond met Jaka en Jan de fancy open haard aangestoken. 

Toen we na drie dagen klaar waren met verven zijn Iris en ik een dagje naar Limerick gegaan. Hier hebben we het King John's Castle en de Saint Mary's Cathedral bewonderd (beide alleen van de buitenkant want alles moest natuurlijk weer geld kosten…🙄). We zijn ook nog naar een gratis tentoonstelling in een museum geweest maar het werd al snel duidelijk waarom deze gratis was😂🙈: laten we zeggen dat de street art indrukwekkender was… Verder zijn we denk ik in elke tweedehandswinkel in Limerick geweest op zoek naar zwarte broeken voor ons werk in de bediening. Een zwarte broek èn een nieuwe tweedehands jas rijker (want hé, als backpacker zijn twee jassen super handig natuurlijk🤦🏼‍♀️) stapte ik aan het eind van de dag super tevreden in de bus terug naar Nenagh. In plaats van over de snelweg te gaan ging de bus door allemaal kleine dorpjes en langs een prachtig meer waardoor we meer een beeld konden krijgen van hoe mooi Ierland eigenlijk is.

Op 21 april gingen we eindelijk 'echt' aan het werk: er was die dag een bruiloft met zo'n honderd mensen. Volgens Jaka perfect om ingewerkt te worden. Helaas had Sheila, een super lieve maar enorm chaotische en gestresste vrouw, die dag de leiding over ons als bediening. Dit betekende acht uur lang best veel chaos, stress, en onwetendheid aan onze kant omdat ons helemaal niets maar dan ook niets was uitgelegd over wat we moesten doen of hoe de dag eruit zou zien. Niet helemaal ideaal dus. Na een paar bruiloften gewerkt te hebben begonnen we gelukkig zelf de logica steeds meer in te zien en werd het werk steeds makkelijker: eerst is er een ceremonie in de kerk of op locatie, daarna komen de gasten naar het huis waar we prosecco en bier rondbrengen en hapjes serveren. Daarna ruimen we de glazen op die we dan allemaal afwassen en afdrogen. Vervolgens beginnen de voorbereidingen voor het diner in de marquee, denk hierbij aan het vullen van waterkannen en het op tafel zetten van boter, koffiemelk en vers brood. Als dit klaar is komen de gasten naar de marquee. Wat wij vervolgens doen komt neer op het volgende: wijn inschenken, eerste gang serveren, wijn bijvullen, opruimen, tweede gang serveren, wijn bijvullen, opruimen, derde gang serveren, wijn bijvullen, opruimen, vierde gang serveren, opruimen, koffie en thee inschenken, glazen en servies afwassen, afdrogen en opruimen. En dit dus voor bruiloften van zo'n 100 tot 250 mensen. Super ingewikkeld is het niet, maar je moet het allemaal wel weten haha. Verder loop je echt je benen onder je lijf weg en leer je om te gaan met dronken Ierse mensen, iets wat wel een vak apart genoemd kan worden... 

Omdat de bruiloften pas vanaf een uur of 14/15 beginnen hebben we elke dag de hele ochtend en het begin van de middag vrij. De afgelopen week was het steeds heeeerlijk weer en was ik elke dag te vinden in het weiland. Super chill☀️. Als er geen gasten zijn kunnen we daarnaast super fancy ontbijten en lunchen in de witte tuinsetjes voor het huis met uitzicht op het meer. Verder is het heerlijk om Bella, die elke keer dolblij is om je te zien, mee te nemen voor een wandeling door de weilanden. Ook hebben we een keer een kampvuur gemaakt - wat dus absoluut niet binnen de fairy fort mocht want je mag ook niet werken in of dingen zoals hout halen uit een fairy fort - met Jan en Katarina. We hadden allemaal groenten, aardappels, toastjes met guacamole, en bananen in chocola meegenomen voor een heerlijke barbecue. 

Na drie bruiloften werken, één vrije dag, en nog een bruiloft werken hadden we twee dagen vrij. Op de eerste dag zijn Iris en ik naar Nenagh gegaan. Op de heenweg besloten we te gaan liften en binnen no time stopte er een vriendelijke mevrouw die ons de 7 kilometer naar Nenagh wel mee wilde nemen. Na wat winkelen, wat drinken, en een bezoekje aan de grote supermarkt Tesco, vroegen we of iemand van Ashley Park ons op kon komen halen. Helaas kwam dit niet uit op dat moment en dus zat er niets anders op dan weer te gaan liften. Wederom duurde het amper tien minuten totdat er een auto stopte. Wel moet ik zeggen dat elke auto die door rijdt toch een beetje voelt als een persoonlijke afwijzing en dat ik de mensen die dom naar me zwaaien vanuit hun auto met lege achterbank wel wat kan doen😂. Gelukkig konden we meerijden met een meneer die, zoals hij vertelde, Ashley Park House nog nooit had gezien terwijl hij er al jarenlang langs reed. Eenmaal bij de oprijlaan aangekomen zeiden we dat we er waren en wilden we de meneer al bedanken voor de lift, maar hij bracht ons helemaal tot aan het huis omdat hij het leuk vond om het landgoed na al die jaren eens te bekijken. 

Op Koningsdag was het wederom heerlijk weer. We hebben lekker buiten in het weiland gechilld en gespeeld met Bella. Daarna hebben we bananencake gemaakt, deels ter ere van Koningsdag, deels ter ere van het feit dat we precies 200 dagen aan het reizen waren die dag, maar grotendeels omdat er gewoon heel veel bananen weg lagen te rotten in de keuken😂. Om dit alles te vieren zijn we die avond met wat collega's naar de pub gegaan. We hadden krijtjes gekocht in de supermarkt waarmee we Nederlandse vlaggetjes op onze wangen hadden gemaakt en onze collega Karlina uit Letland was zelfs helemaal in het oranje gekleed🧡.