Van de sneeuw naar de zon

Vlak voor Joni's 3e verjaardag (16 januari) ging Jordan met haar moeders terug naar Quebec en kwam Kiaran weer op bezoek bij ons in Golden. In het weekend van Joni's verjaardag zijn we samen met de Browns, een gezin waar Haley en Lukas goed mee bevriend zijn en waar we al vaker waren geweest, wezen bowlen in Golden🎳. Op Joni's verjaardag kwamen de Browns langs voor een etentje. Het was heel erg leuk om dit gezin te leren kennen en toen ze hoorden dat Iris en ik binnenkort zouden vertrekken nodigden ze ons uit voor een afscheidsetentje, super lief❤️. Wat heel mooi uitkwam was dat deze mensen meerdere keren naar Costa Rica zijn geweest dus ze konden ons de nodige reistips geven, helemaal fantastisch. Thank you Colin and Tenice, you're amazing! 

Tijdens onze laatste week in Canada hebben we verder nog wat typisch Canadese dingen gedaan: zo hebben we genoten van de sauna in de achtertuin van Lukas en Haley en zijn we wezen kijken bij een basketbal training van Simon. 

Verder kwam de zon na een paar weken bewolking weer tevoorschijn. Tijdens een wandeling op één van deze zonnige dagen werden Till, Iris en ik vergezeld door twee enorme fluffy honden die besloten om enthousiast met ons mee te lopen. Ze waren uiteindelijk zo enthousiast dat ze keihard tegen Iris aanrenden wat resulteerde in een prachtige uitglijder van Iris op de besneeuwde straat😂. Op een andere zonnige dag hebben Kiaran, Till, Iris en ik Joni meegenomen naar de 'fainting goats farm': op de boerderij waar Iris en ik op onze eerste dag in Golden kaarsen hadden gemaakt met Haley, hebben ze namelijk geiten die omvallen wanneer ze heel erg schrikken. Dit moesten we natuurlijk wel even zien. Helaas waren onze pogingen tevergeefs en is geen enkele geit omgevallen. Wel was het een leuk uitje met Joni. Naast de geiten waren er namelijk ook nog kippen, eenden, konijnen en varkentjes op de boerderij. Een heuze kinderboerderij dus.

De dag daarop zijn we met hetzelfde gezelschap de berg opgegaan met de gondola. Het was een stralende dag en het uitzicht was verbluffend. Naast besneeuwde bergtoppen zagen we eindeloze bossen en het stadje Golden. Op de top van de berg zijn we wat gaan drinken. Daarna heeft Joni nog een beetje gesnowboard, super schattig (en een beetje frustrerend dat een driejarige dat beter kan dan jijzelf haha). 

Op onze een na laatste dag in Golden hebben we al onze spullen ingepakt en de nodige voorbereidingen gedaan voor onze reis. Reizen is super leuk, maar ook een hoop geregel haha. Verder zijn we met Joni naar een speeltuin geweest en hebben we Simon weer naar basketbal gebracht. 's Avonds hebben we gechilld met Till en Kiaran: het was super leuk dat we na de ranch nog weer een keer met z'n vieren waren☺️. 

De volgende dag was een emotionele rollercoaster en best wel heel erg zwaar. Eerst vertrok Kiaran met zijn Volkswagen Kever naar Vancouver voor zijn volgende avontuur. Daarna zouden Lukas en Joni boodschappen gaan doen, met het idee dat Iris en ik weg zouden zijn als zij terugkwamen. Vlak voordat Lukas en Joni vertrokken kwam Kiaran echter weer binnenlopen: hij was een tas vergeten. Nu moesten we nog een keer afscheid van hem nemen😂. Toen we er zeker van waren dat hij echt weg was, vertrokken Lukas en Joni ook💔. Na de middag was het tijd om afscheid te nemen van Till, die nog een paar dagen langer in Golden zou blijven. Na twee maanden samen gereisd te hebben was ook dit zeker niet makkelijk. Gelukkig konden we het afscheid van Haley nog even uitstellen, aangezien zij ons naar Calgary zou brengen voor nog wat leuke avonturen bij haar vriend Dave. 

Onderweg naar Calgary stopten we bij Lake Louise waar we hebben geschaatst en waar we de ijssculpturen bewonderd hebben. Eenmaal in Calgary aangekomen hebben we wat gegeten waarna we een tweedehands winkel leeggeroofd hebben voor zomerkleding😎. Daarna zijn we naar een bar gegaan waar we Dave ontmoetten: een goede vriend van Haley met een huis net buiten Calgary waar we onze laatste drie dagen in Canada door zouden brengen💔. 

De volgende dag begon zonnig en warm (rond de 10!! graden). We gingen naar buiten om het terrein van Dave te verkennen en kwamen zijn vader met zijn neefje en nichtje tegen op een golfkarretje met daarachter twee sleeën gespannen. Natuurlijk moesten Iris en ik daar ook even een ritje op maken. Na twee keer van de slee gevallen te zijn vond ik het wel mooi geweest😂 en zijn we gaan wandelen over het enorme terrein waar Dave's en zijn ouders' huis op staan. 's Avonds vroeg Dave of we zin hadden om een verlaten huis te bezoeken. Enthousiast zei ik ja, waarop Iris me vol afschuw aanstaarde, en Dave ook een beetje geschokt leek (achteraf bleek dat hij hoopte dat we nee zouden zeggen haha). In het donker reden we naar een verlaten huis in the middle of nowhere. Toen we de auto bij het hek voor de oprijlaan parkeerden, maakte Dave de opmerking dat het raar was dat er buiten bij het huis licht brandde, dat was namelijk nooit zo, zei hij. Toen we de lange oprijlaan aftuurden zagen we dat er een auto met de motorkap open in het licht stond. Waren er mensen bij het huis? Dave verzekerde ons ervan dat het al jaren leeg stond, maar echt overtuigend kwam hij niet over😂. We begonnen te twijfelen of we het huis wel echt in wilden, maar met het idee van: we zijn er nu toch al, klommen we tussen het hek door em begonnen we over de eindeloos lijkende oprijlaan omringd door hoge bomen aan de wandeling richting het huis. Nadat Dave plotseling stilstond en deed alsof hij wat hoorde en ons daarmee de stuipen op het lijf joeg, hebben we hem even later teruggepakt door hem keihard te laten schrikken van achter 💁🏼‍♀️😂. Uiteindelijk kwamen we bij het huis en liepen we naar binnen. Het was duidelijk dat er jarenlang niemand had gewoond: het huis stond leeg, de ramen lagen in scherven op de grond en alles was enorm smoezelig en vies. Hand in hand liepen we het huis in om de verschillende ruimtes te verkennen. Dave schrok zich uiteindelijk helemaal te pletter omdat er iets uit een gat in het doorgezakte plafond hing: dit bleek gelukkig alleen maar hout te zijn. Wel gaf het gapende gat boven ons hoofd ons flink de kriebels. In de keuken lagen twee schoenen waar ik op de één of andere manier helemaal naar van werd. Verder kwamen we nog een luier!? tegen. Heel creepy allemaal. De volgende ruimte bleek een hal te zijn. Plotseling schrok Iris zich kapot, gaf een gil, en rende ze keihard naar buiten met Dave en mij op haar hielen. Vol met adrenaline renden we terug naar de oprijlaan waar Iris vertelde dat ze dacht dat ze wat zag bewegen. We hebben geen idee of dit echt zo was of dat ze het zich verbeelde want er was no way dat we weer terug het huis in zouden gaan😂. 

De volgende ochtend was het tijd voor Haley om terug te gaan naar Golden. Na afscheid genomen te hebben van deze fantastische vrouw, nam Dave ons mee op zijn sneeuw scooter: helemaal geweldig en nog meer adrenaline haha. Verder zijn Iris en ik nog gaan wandelen langs de rivier die aan het terrein grenst. Aan het eind van de dag had Dave nog een verrassing voor ons: hij nam ons mee in een hoogwerker die ons een heel mooi panorama uitzicht bood over de omgeving tijdens de zonsondergang. 

De dag daarna was het tijd voor Iris en mij om niet alleen afscheid te nemen van Dave (die we bedankten met stroopwafels, speculaas en een knalroze knuffeltje, want wat moet je anders geven aan een kerel met baard, lang haar, overal tattoos en een extreme angst voor verlaten huizen?), maar ook van heel Canada💔. De realisatie dat ons geweldige Canada avontuur erop zat deed best wel even pijn. We hebben een geweldige tijd gehad de afgelopen drie maanden en we zijn super dankbaar voor alle mooie natuur die we gezien hebben, de ervaringen die we opgedaan hebben, de dingen die we geleerd hebben, en de fantastische mensen die we ontmoet hebben🙏🏼. 

Gelukkig betekende het eind van ons Canada avontuur het begin van een nieuw avontuur. We zouden de kou en de sneeuw achter ons laten en voor een week naar het warme Phoenix gaan waar een vriend van Iris woont. De vlucht naar Phoenix was super mooi: we vlogen over de bergen, zagen de zonsondergang en we konden net voordat het donker werd zelfs de Grand Canyon nog zien vanuit het vliegtuig. Eenmaal aangekomen bij Phoenix werd het duidelijk wat een enorme stad dit is: zover we konden kijken zagen we lichtjes. 

Toen we het vliegtuig uitstapten vielen twee dingen ons direct op: ten eerste was er geen verschil in temperatuur tussen het vliegtuig en de buitenlucht. Ten tweede rook het raar haha. Eenmaal in de aankomsthal werden we welkom geheten door Jeroen, een vriend van Iris. Tijdens de autorit werd al snel duidelijk dat we in een compleet ander klimaat terecht waren gekomen. Zo hadden de naaldbomen plaatsgemaakt voor cactussen en palmbomen, de sneeuw had plaatsgemaakt voor droogte, en onze winterjassen waren compleet overbodig geworden. Toen we even later een afhaalmaaltijd ophaalden kwam de volgende schok: mondkapjes zijn niet verplicht in Arizona. Zoveel verschillen met wat we de afgelopen maanden gewend waren haha. We reden door naar het huis van Jeroen waar we zijn vrouw Debbie ontmoetten. Verder maakten we kennis met Carl, een zoon van Debbie, en met Maria, de schoondochter van Debbie en Jeroen, die samen met Dave, een zoon van Debbie, en haar drie dochters bij Debbie en Jeroen woont. Toen we ons eten op hadden bracht Jeroen ons naar het hotel dat Debbie voor ons geregeld had. 

Op de eerste dag nam Jeroen ons mee naar een interview en repetitie van Debbie. Zij is namelijk één van de bandleden van Sister Sledge en ze gaan binnenkort een single uitbrengen (die geweldig is!) en op tour. Nadat Iris - die de grote camera's niet gezien had - midden in het interview binnen was gelopen😂, maakten we kennis met Camille, een dochter van Debbie en ook zangeres, Tanja, schoondochter van Debbie, Dave, zoon van Debbie, en nog wat mensen waarvan ik de naam en functie niet meer weet haha. Ze konden in ieder geval allemaal heel erg mooi zingen haha. Na het interview gingen ze namelijk repeteren in de woonkamer en konden Jeroen, Iris en ik allemaal genieten van een heus woonkamerconcert🎶. 

Verder hebben we tijdens onze tijd in Phoenix van alles gedaan: zo zijn we naar een shopping mall geweest voor nog meer zomerkleding, heeft Jeroen ons meegenomen naar een uitzichtpunt over de hele stad (en die is echt enorm), hebben we Jeroen een ochtend geholpen op de boerderij waar hij werkt, zijn we een avondje uit geweest naar een bar met live muziek samen met Camille, en hebben Iris en ik meerdere wandelingen gemaakt. Één wandeling ging een heuvel op en bood wederom uitzicht over de stad aan de ene kant en een enorm uitgestrekt landschap met bergen aan de andere kant. De andere wandeling nam ons mee naar grote roodkleurige rotsen midden in de stad die wij natuurlijk even moesten beklimmen. Het was steeds heeeerlijk weer en we hebben volop genoten van het zonnetje en de warmte ☀️.  

Na drie nachten in het hotel geslapen te hebben, werden we verwelkomd in het huis van Debbie en Jeroen die 'zich heel schuldig voelden dat ze ons niet direct in hun huis hadden uitgenodigd omdat ze het zo druk hadden en ons dus in een hotel hadden gepropt'. Nou, goedkope backpackers zullen het nooit iemand kwalijk nemen als ze in 'een hotel worden gepropt' haha. Wel was het erg leuk om bij Jeroen en Debbie in huis te verblijven omdat we zo de familie beter leerden kenden. Zo zijn we wezen wandelen met Everly, de jongste dochter van Maria, en hebben we buitenspelletjes gedaan en een zandkasteel gebouwd met Mila en Lexi, de twee oudste dochters van Maria. En toen Maria hoorde dat Iris en ik van plan waren om naar de Grand Canyon te gaan, besloot ze spontaan om mee te gaan. We boekten twee overnachtingen in de buurt van de Grand Canyon (vanaf Phoenix is het namelijk nog 3,5 uur rijden) en keken een heerlijke roadtrip met z'n drieën tegemoet. 

Op vrijdag vertrokken we naar de Grand Canyon en zijn we onderweg gestopt in Sedona: een super leuk stadje dat omringd is door rode rotsen en bergen die in allerlei gekke vormen de grond uitkomen. Het was een landschap zoals ik het nog nooit eerder had gezien, super indrukwekkend! Rond acht uur kwamen we aan in Williams, waar we zouden overnachten. We gingen op zoek naar een restaurant en toen we na een iets te zoute maaltijd (echt dat eten in de VS🤢) weer terugliepen naar onze accommodatie hoorden we karaoke uit een bar komen en liepen we spontaan naar binnen. Nou, ik heb nog nooit zoveel 'Amerika' in zo'n kleine ruimte gezien😂. Overal hingen vlaggen die het Amerikaanse leger dankten, daarnaast hingen er overal waar je keek gewone Amerikaanse vlaggen, verder stond er een heuze cowboy karaoke te zingen, was American Football op tv, en de mensen in de bar konden zich niet Amerikaanser gedragen (lees: overdreven, uitbundig, en een tikkeltje nep). Ook het stadje zelf voldeed aan alle Amerikaanse vooroordelen/verwachtingen die je kan hebben van een typisch Amerikaans stadje: overal neonborden met reclame, meer fastfood dan je je ooit kan bedenken, en een algemeen cowboy uiterlijk van de gebouwen. Wel echt super leuk! 

De volgende dag zijn we naar de Grand Canyon gereden. Doordat de Grand Canyon best hoog ligt, was het weer tijd voor handschoenen en een muts: iets wat we niet verwacht hadden nog nodig te hebben haha. Ook de resten sneeuw aan de kant van de weg waren even slikken voor ons. Gelukkig zijn we na het sneeuw zwemmen 'echte Canadezen' en deed de kou ons helemaal niets. Toen we de auto geparkeerd hadden liepen we richting de Grand Canyon en op de één of andere manier waren we een soort van zenuwachtig om dit natuurlijke wereldwonder te zien. Langzaam maar zeker verschenen er glimpsen van de canyon tussen de begroeiing door en ineens keken we uit over dit enorme natuurverschijnsel: wauw. Het was groter, mooier en indrukwekkender dan ik ooit had kunnen bedenken. Mijn brein was overweldigd en ik kon dat wat ik zag op de één of andere manier niet helemaal verwerken😂. Het was zo anders en grootser dan alles wat ik ooit had gezien. Echt bizar maar zo prachtig 😍. Ik moest denken aan wat Debbie een paar dagen eerder had gezegd over dat God het leuk vind om zich uit te sloven en op te scheppen door middel van Zijn schepping en toen ik over de Grand Canyon keek wist ik precies wat ze bedoelde. Het was onbeschrijfelijk mooi en gigantisch. Nadat we een uurtje langs de rand van de canyon hadden gelopen, de nodige foto's hadden gemaakt, en de grootsheid en schoonheid hadden geprobeerd in ons op te nemen (want je brein, ziel, hart en lichaam weten oprecht niet wat ze moeten met zoveel schoonheid haha), stapten we weer in de auto om naar Horseshoe Bend te rijden. Dit betekende een rit van 2,5 uur: iets wat totaal geen straf was in dit landschap. Eerst reden we door het bos en langs de canyon, vervolgens kwamen we terecht in een enorm uitgestrekt groen landschap wat uiteindelijk plaats maakte voor kale vlaktes met de canyon die als een scheur door de grond liep, met in de verte kale bergen die steeds rozer en uiteindelijk roder werden: God really was showing off ❤️. Horseshoe bend, een bocht in de rivier de Colorado in de vorm van een hoefijzer, was ook erg indrukwekkend. Deze bocht is ontstaan doordat de rivier door het landschap meandert en diep is gerodeert in de grond. Tot zover de aardrijkskundeles haha. We waren op deze bijzondere plek rond zonsondergang waardoor de rode stenen nog roder kleurden dan ze al waren, super mooi😍. Na deze eneverende dag haalden we wat te eten om vervolgens weer 2,5 uur terug te rijden naar onze accommodatie: je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat! Op zondag reden we weer terug naar Phoenix, na nog een stop gemaakt te hebben in Sedona om als een stel toeristen een selfie te maken bij de enige niet-gele McDonalds M ter wereld. Ook hebben we nog een klein wandelingetje gemaakt tussen de rode rotsen. Een mooie afsluiting van een top weekend!