Pura Vida✌🏼

Na een week was het alweer tijd om afscheid te nemen van alle lieve mensen in Phoenix. Na de nodige vertraging, vervelende medepassagiers, een overstap in Florida, en urenlang wachten voor de douane, kwamen we eindelijk aan bij onze volgende bestemming: Costa Rica. We hadden een hostel geboekt in Quepos, een klein stadje aan de kust, om een paar dagen lekker te chillen aan het strand. De eerste dag hebben we met zo'n 27 graden inderdaad helemaal doorgebracht op een wit zandstrand omringd door grote palmbomen en de blauwe oceaan 😍. 's Avonds kwamen we twee backpackers, Marco uit Duitsland en Anna uit Nederland, tegen in ons hostel. We zijn samen wat wezen drinken in een leuk barretje bij de oceaan. Toen we terugliepen begon het kei maar dan ook echt keihard te regenen: zo heb je weken lang geen regen, en zo plenst alles wat je gemist hebt in tien minuten naar beneden😂.  

De volgende dag zijn we samen met Marco en Anna naar Nationaal Park Manuel Antonio gegaan. Zogenaamd voor de warmte aan (nice try😂) waren we vroeg opgestaan om de jungle te bewonderen. We kwamen verschillende leguanen, salamanders, aapjes en felgekleurde vlinders tegen. Toen we het echt warm kregen zijn we op één van de stranden van het nationaal park gaan zitten en konden we heerlijk afkoelen in de oceaan. Aan het eind van de middag ging het park dicht en verhuisden we met onze handdoekjes naar een openbaar strand waar we zijn gebleven tot de zonsondergang😍. 

De dag daarna zijn Iris en ik bezig geweest met het verder plannen van onze reis: we besloten om de dag daarop naar een workaway in het binnenland te gaan. Na een oneindig lijkende busreis kwamen we midden in de jungle aan bij ons nieuwe adres: een dierenopvang die gefinancierd wordt door een hotel&resort. De dierenopvang biedt een thuis aan meer dan 450 honden, 350 katten en de nodige boerderijdieren waaronder konijnen, geiten, schapen, eenden en ganzen. Onze hoofdtaak was het uitlaten van de honden. Hier begonnen we elke dag om 7 uur mee. Om 8:45 kregen we ontbijt en hadden we pauze tot 11 uur. Van 11 tot 13:30 was het weer tijd voor honden uitlaten. Van 13:30 tot 15 uur hadden we tijd voor lunch. Daarna werkten we een uur in het kantoor om te helpen met donaties, om vervolgens een uur met de honden te lopen. Na een korte pauze lieten we weer de honden uit, deze keer tot 19 uur. Daarna kregen we avondeten en zat onze dag erop. De meeste avonden waren we dusdanig moe - we liepen zo'n 15-20 kilometer per dag - en gingen we na een snelle douche direct naar bed. 

De dagen waren dus extreem lang en zeker op het begin behoorlijk zwaar. Het feit dat er plakkaten schimmel los weekten in onze douche doordat het water niet wegliep en de hondenhokken er aantrekkelijker uitzagen dan onze slaapkamer, maakte het er ook niet makkelijker op😅. Na een paar dagen begonnen we gelukkig te wennen aan al het lopen. Daarnaast kwamen er steeds meer andere vrijwilligers met wie we het erg gezellig hadden. Verder was het terrein echt heel erg mooi en heb ik de nodige wildlife kunnen spotten: een gordeldier, een slang😳, een tukan, één of ander aapachtig beren beestje, vuurvliegjes, tropische vlinders, en felgekleurde vogels. Ook leerden we de honden steeds beter kennen. Er waren grote honden, kleine honden, enorm lelijke honden met de meest gekke lichaamsverhoudingen, hele schattige honden waaronder een pasgeboren puppy, hele oude en slome honden, super enthousiaste en energieke honden (the struggle was real als je die laatste twee tegelijk moest uitlaten want je werd soms letterlijk gevierendeeld), en er waren vooral heel veel honden die je eigenlijk gewoon mee wil nemen in je backpack om ze de liefde en aandacht te geven die ze verdienen. Want ondanks dat alle dieren veel beter af zijn dan op straat - de verhalen van veel honden en katten zijn absoluut hartverscheurend en het is echt verschrikkelijk hoe wreed mensen zijn tegen zoveel dieren -  blijft het een opvang en krijgen de meeste dieren, ondanks de eindeloze inzet van het personeel, te weinig beweging, liefde en aandacht én is het gewoon een feit dat ze nooit geadopteerd zullen worden💔. Wel was het super inspirerend om te zien hoe al het personeel zich inzet om er alles aan te doen om de dieren een zo goed en fijn mogelijk leven te geven in de opvang❤️. 

Na zes dagen gewerkt te hebben, hadden we één dag vrij. Eerst zijn we zo lang als we wilden in bed blijven liggen😂. En omdat we door de lange werkdagen eigenlijk nog niets gezien hadden van de omgeving, behalve dezelfde rondjes die we altijd met de honden liepen, besloten we om samen met Morni, een werknemer in het kantoor, en Adela, een vrijwilliger uit Tsjechië, naar de waterval op het terrein te gaan en te chillen bij de rivier waarin deze waterval uitmondt. We beseften ons hoe erg we dit soort dingen misten: ontspannen wandelen zonder uit elkaar getrokken te worden door één tot vier honden die allemaal een andere kant op willen, nieuwe plekken zien en ontdekken, chillen en zwemmen, en vooral genieten van dit prachtige land. Daarom besloten we om een paar dagen later weer verder te reizen. 

Samen met Adela vertrokken we na tien dagen gewerkt te hebben in de opvang naar La Fortuna: een klein stadje aan de voet van de Arenal Vulkaan. Terwijl we stonden te wachten op de bus kwam Memo, één van de werknemers van het resort, langs. Hij had een dag vrij en bood ons spontaan aan om ons naar La Fortuna te brengen met zijn auto. Ondanks onze twijfels over of zijn auto - een stuk roest uit 1981 dat letterlijk uit elkaar viel van ellende - het wel zou redden naar La Fortuna, konden we zijn aanbod natuurlijk niet afslaan. Dus propten we al onze spullen en onszelf in de auto en gingen we op weg. Het duurde niet lang of de auto kwam schokkend tot stilstand: de tank was leeg😂. Memo probeerde de auto zo veel mogelijk aan de kant van de weg te parkeren en ging op zoek naar benzine. We waren niet bepaald in de bewoonde wereld, laat staan in de buurt van een tankstation, maar er waren wel wat huizen om ons heen die hij bij langs ging om om benzine te vragen. Geen woord Spaans sprekend bleven wij achter bij de auto en besloten we dat het tijd was voor een picknick😂. Niet veel later kwam Memo terug met een paar liter benzine. Hij haalde een plastic flesje met een opengesneden zijkant uit de kofferbak - kennelijk was het niet de eerste keer dat hij met een lege tank ergens strandde - en deed de benzine in de auto. Op dat moment kwam er een bus langsrijden. De buschauffeur draaide zijn raampje naar beneden en riep breed grijzend: 'Pura vida!' naar ons. Dit wordt veel gezegd in Costa Rica en betekent zoiets als: het pure/goede/simpele leven haha

Voordat Memo ons naar ons hostel bracht, heeft hij ons eerst nog meegenomen naar de hot springs: een rivier die dusdanig door de vulkaan verwarmd wordt dat de damp ervan af komt. Hier hebben we ingezeten totdat we bijna geen vel meer over hadden haha. Daarna zijn we nog naar El Salto gereden: een kleine waterval waar je via een touw aan de boom in kan springen. 

De volgende dag zijn Iris, Adela en ik weer naar El Salto gegaan omdat we hadden afgesproken met Joëlle, een Duitse vrijwilliger die we ontmoet hadden bij de dierenopvang. Zij had inmiddels een andere workaway gevonden en was samen met haar medevrijwillgers een middagje naar La Fortuna gegaan. Na gezwommen te hebben bij El Salto hebben we wat snacks gekocht en zijn met z'n allen naar het park gegaan.

De dag daarna heb ik met Iris en Adela een wandeling gemaakt aan de voet van de vulkaan. We liepen grotendeels door een enorm biodiverse jungle en hadden prachtig uitzicht op de vulkaan aan de ene kant en het meer aan de andere kant. Tussen de knalgroene begroeiing waren overal zwarte stukken steen te zien die de vulkaan ooit honderden meters de lucht in heeft geslingerd. Het was bizar om ons dat te beseffen aangezien de vulkaan toch nog best een eind weg was. Naast ons te verwonderen over dit grote natuurverschijnsel, werden we ook gefascineerd door de 'leave cutting ants': mieren die stukjes uit bladeren snijden om ze vervolgens via hun mierensnelwegen naar hun nest te brengen. Ons is verteld dat ze de blaadjes gebruiken om paddenstoelen in hun nesten te kweken. Geen idee of dit waar is, maar ik vond het een mooi verhaal haha, en het was erg boeiend om te zien hoe de mieren stukjes blad dat tig keer groter was dan zijzelf te zien vervoeren. 

Die avond hadden we afgesproken met Anna, die toevallig ook in La Fortuna was. Doordat Costa Rica relatief klein is, blijven we mensen tegenkomen die we al eerder hebben ontmoet, erg gezellig!

De volgende dag kwamen Memo, Morni en Iris, een andere vrijwilliger van de opvang, naar La Fortuna. We zijn weer naar El Salto en de hotsprings geweest en we zijn een stuk langs het meer wezen rijden. 

De dag daarna was het alweer tijd om La Fortuna te verlaten. Omdat we om 11 uur moesten uitchecken en de bus pas om 13 uur vertrok, zijn we -met letterlijk alles wat we hebben- in het park gaan chillen (zie ook foto's). Na een busreis van ruim twee uur kwamen we aan in San Ramon en namen we afscheid van Adela, die voor nu de andere kant van het land op zou gaan. Omdat Iris en ik die kant ook nog op willen gaan, was het afscheid niet zwaar aangezien we elkaar dan weer op zullen zoeken.

Aangekomen in San Ramon bleek onze overnachting iets meer dan een kilometer lopen van het busstation te zijn. Daarom besloten we om te lopen in plaats van een taxi te nemen. We kwamen aan op de locatie waar de Airbnb die we voor die nacht geboekt hadden zou moeten zijn. Er was echter niets behalve een grasveld... We belden aan bij het dichtstbijzijnde huis. De mensen daar spraken geen woord Engels en wij niet echt Spaans, maar het werd ons wel duidelijk dat de airbnb daar niet was haha. Bepakt en bezakt sloegen we de dichtstbijzijnde straat in, in de hoop de airbnb daar te herkennen van de foto's. We zagen de airbnb niet, maar we kwamen wel wat mensen tegen die buiten aan het werk waren. Binnen no time hadden ze iemand voor ons opgehaald die Engels sprak. Deze aardige meneer is helemaal met ons meegelopen naar de airbnb, die een behoorlijk aantal straten verderop bleek te zijn. Echt super lief! De eigenaresse van de airbnb was ook al zo vriendelijk, want ze gaf ons die avond niet alleen een zelfgemaakt toetje, maar ze bracht ons de volgende ochtend ook met haar auto naar het busstation ❤️. 

We stapten op de bus naar Puntarenas vanaf waar we met de ferry naar Paquera gingen. Hier hadden we een hostel geboekt en vertrokken we de volgende ochtend vroeg weer met de bus naar Montezuma: een klein stadje met een super leuke sfeer aan de kust. We hebben de rest van de dag op het strand gezeten, gezwommen, over de rotsen geklauterd, gezien hoe twee babyschildpadjes hun weg naar de zee vonden, en toen het eenmaal donker was sterren gekeken✨. 

De volgende ochtend zijn we via een kabbelend beekje naar een waterval gelopen waar we hebben gezwommen. We konden, door middel van een flinke klim waarbij je soms afhankelijk was van touwen om jezelf omhoog te hijsen, naar de top van de waterval klauteren. Ook hier konden we weer zwemmen en over de rand van de waterval naar beneden kijken, super vet! 

Na ons bezoek aan de waterval zijn we weer naar het strand gelopen, dat amper vijf minuten lopen bij ons hostel vandaan was. Na het eten zijn we wederom sterren gaan kijken op het strand. Terwijl we naar de sterrenhemel staarden en af en toe een vallende ster voorbij zagen komen, werd onze aandacht getrokken door een fel licht -Iris zei achteraf dat ze dacht dat er een auto met felle koplampen aan kwam rijden - links van ons.  We keken naar de richting waar het licht vandaan kwam, wat niet op de aarde maar in de lucht bleek te zijn! Een enorme zogenoemde vuurbal schoot door de lucht: zo'n één die je altijd ziet in films als de wereld vergaat. Ietwat geschrokken volgden we de bal van licht totdat deze gelukkig doofde: dat was wel even een moment van dankbaarheid voor het bestaan van de dampkring😅. Wel echt super gaaf om gezien te hebben🌠.