Drama, drama...

16 juli 2022 - Barcelona, Spanje

Na drie ge-wel-dig-e weken thuis (daarover later zeker meer), stond er voor Iris en mij iets wat je gerust een terror-reis kan noemen op ons te wachten. Op woensdagavond 13 juli, dat is op moment van schrijven ruim 60 uur geleden, vertrok ik vanuit Hardenberg met de trein naar Schiphol om hier de nacht door te halen. We vlogen donderdagochtend op tijd en het zou allemaal erg krap worden als we donderdagochtend pas de trein hadden genomen. Vandaar het besluit om de nacht op Schiphol door te brengen. Rond een uur of 3 hadden we een enigszins fatsoenlijk en rustig plekje gevonden en konden we een paar uurtjes 'slapen' voor zover dat mogelijk is op van die nare bankjes met armleuningen er tussen (waarom!?) en een stel irritante luidruchtige pubers dat het nodig vond om per se in onze uithoek van het vliegveld al tiktokkend te wachten op een vriendin die in het holst van de nacht zou landen op Schiphol.

Rond half zeven verhuisden we onszelf en al onze bezittingen naar de check-in balie van Ryanair. Deze zou 2,5 uur voor onze vlucht opengaan, maar ging uiteindelijk om precies te zijn één uur en 50 minuten van te voren open. Terwijl we zaten te wachten (en Iris in slaap viel op de grond), veranderde de nog relatief korte rij bij de beveiligingscontrole de laatste tien minuten ineens in een mega rij. Het vee vervoer begon en al zigzaggend bewoog de enorme rij net achter de check-in balies zich langzaam maar zeker voort. Toen we eindelijk onze boardingpassen mochten scannen duurde het nog een paar minuten voordat we de daadwerkelijke rij voor de security in mochten. Hier werd aangegeven dat het nog zo'n twintig minuten duurde tot security: dat zou precies het tijdstip zijn waarop onze gate dicht zou gaan. Jeej. Bij het inchecken van de bagage hadden we echter voorin in de rij gestaan wat betekende dat er nog een behoorlijke rij achter ons had gestaan. Met de wetenschap dat het vliegtuig echt niet zou vertrekken zonder de helft van alle passagiers bleven we daardoor eigenlijk heel erg rustig. Wel bespraken we het scenario dat we onze overstap in Dublin zouden missen en dat we dan lekker twee weekjes naar Ashley Park House zouden gaan om geld voor een nieuw vliegticket te kopen: iets wat ons op dat moment eigenlijk helemaal niet zo heel erg leek😂. 

Op het moment dat onze gate dicht zou gaan, waren we eindelijk aan de beurt voor de beveiliging. Natuurlijk werd zowel mijn als Iris' tas eruit gepakt: de beveiligingsjongen rommelde even in mijn tas, pakte m'n net gekochte banaan uit m'n tas, en kondigde aan dat die even gecontroleerd moest worden. Ik zei lachend oke, waarop hij toch best serieus zei dat het niet ironisch bedoeld was. Sorry hoor😳. De banaan mocht gelukkig mee in het vliegtuig en vervolgens werd Iris' haar tas gecontroleerd. Bij haar moest de kinderbijbel die ze van vroeger mee had genomen een extra controle ondergaan, maar ook dit item slaagde voor de test. 

Inmiddels begon toch het gevoel van stress en haast te ontwikkelen toen we op de borden zagen dat onze gate aan het dichtgaan was. Rennend met toch nog best zware handbagage tassen op onze rug bewogen we ons voort richting onze gate. Na, vooral van mij afkomstige, kreten als: ik kan niet meer, dit gaat toch niet zo, waar is die stomme gate nou, en ik ben hier niet voor gemaakt, was de gate toch eindelijk daar. Op het scherm bij de gate stond dat deze inderdaad op het punt stond dicht te gaan, maar de deur stond nog open. Als in een film sprongen we als het ware door de open deuropening en kwamen we -zeker niet als enige passagiers- hijgend en bezweet aan bij de laatste boardingpass controle. Het vliegtuig stond er nog en we konden nog mee! 

Blij, opgelucht en helemaal uitgeput namen we plaats in het vliegtuig dat uiteindelijk op tijd vertrok en zo'n anderhalf uur later aankwam in Dublin. 

Hier konden we zonder enkel probleem door de douane om vervolgens zonder ook maar een minuut te hoeven wachten onze backpacks van de bagageband te pakken. We liepen de aankomsthal in, gingen met de roltrap naar boven naar de vertrekhal, en we sloten ons keurig op tijd aan in de rij bij de check-in balie van WestJet: de maatschappij die ons naar onze eindbestemming Calgary zou brengen. Dachten we. Helemaal blij met hoe soepel alles was gegaan en met het idee van: als we de terrordrukte op Schiphol overleven, komt alles goed, stonden we vol vertrouwen te wachten in de rij. In eerste instantie bewoog deze heel erg langzaam, maar dat was niet heel gek aangezien er maar twee personeelsleden aan het inchecken waren. Uiteindelijk kwamen we echter helemaal stil te staan. Nog steeds niet echt gealarmeerd bleven we geduldig staan wachten. Ik weet niet hoe lang we daar hebben gestaan, maar uiteindelijk hoorden we van een medepassagier dat het systeem dat de bagage in hoort te checken eruit lag. Dit zou zeer waarschijnlijk betekenen dat we vertraging zouden oplopen. Aangezien we geen overstap meer hadden waren we hier niet echt van onder de indruk: we hadden geen haast en er stonden nog zo'n tweehonderd passagiers te wachten. Dat vliegtuig zou echt niet zonder tweehonderd passagiers vertrekken door een fout die bij de maatschappij lag. Dachten we. 

Na een tijdje kwam er een mevrouwtje langs om iedereen netjes uit te leggen wat er aan de hand was en ze bevestigde wat we al gehoord hadden van de medepassagier. Ze zei dat we op de hoogte gehouden zouden worden als er iets zou veranderen. Na een paar uur begon de rij plotseling voort te bewegen wat leidde tot gejuich en geklap onder een aantal passagiers. Met weinig hoop en vertrouwen stonden we op en liepen we een paar meter verder om vervolgens weer voor een laaange periode stil te komen te staan. Wederom weet ik niet hoe lang het duurde, maar op een zeker moment werd er iets omgeroepen waar in de lawaaierige vertrekhal niets van te verstaan was. Iris stond op om verhaal te halen en kwam terug met het nieuws dat de vlucht zonder ons vertrokken was. Een vrouw naast ons zei direct dat daar niets van klopte want haar zus die geen check-in bagage had stond volgens haar nog te wachten bij de gate. Ook flightradar gaf aan dat het vliegtuig nog op het vliegveld stond. Verwarring alom. 

Uiteindelijk bleek dat de vlucht zes uur lang heeft gewacht op de zo'n 200 passagiers die ruimbagage in moesten checken, maar dat ze uiteindelijk niet langer konden wachten want dat toestel moest uiteindelijk ook gewoon door. Voor ons betekende dit dus eigenlijk een geannuleerde vlucht. We kregen te horen dat er eigenlijk geen kans was dat we diezelfde dag nog zouden vliegen met een alternatieve vlucht, dus begon het personeel met het uitschrijven van voedselbonnen en het regelen van hotelovernachtingen. Natuurlijk was dit alles enorm slecht geregeld en duurde het vreselijk lang, dus nadat Iris en ik eindelijk een voedselbon ontvangen hadden, besloten we net als veel andere passagiers, zelf een overnachting te boeken en de kosten later te declareren. We hadden inmiddels bijna acht uur (dat is net zoveel tijd als naar Calgary vliegen, rip) gespendeerd bij de check-in balie en waren er he-le-maal klaar mee. Om zeven uur 's avonds kwamen we aan bij ons hotel waar ons een heerlijk bed en, voor twee simpele backpackers, een hele hoop luxe (en een afkeurende blik van de receptioniste😂) stond te wachten. Na een nacht doorhalen op Schiphol en alle drama in Dublin was dit helemaal geen straf. 

Na heerlijk geslapen te hebben, stonden we de volgende ochtend op om weer naar het vliegveld te gaan: ons was de vorige dag verteld dat we een mail met een alternatieve vlucht zouden ontvangen, maar natuurlijk was daar niets van terechtgekomen. Na een half uur op het vliegveld gezocht en rondgevraagd te hebben vonden we een balie waar een handjevol passagiers en één lieve maar ietwat gestresste Westjet stewardess stonden. We liepen naar de balie en het eerste wat de mensen die voor ons stonden tegen ons zeiden toen we vertelden dat we ook van de Westjet vlucht naar Calgary waren was: 'oh may God help you girls'. Super lief, maar er klonk bijzonder weinig hoop in deze opmerking door😅😂. Onze mede-passagiers vertelden ons dat de stewardess met WestJet aan het bellen was en dezelfde vreselijk lange wachtrij moest overwinnen als ieder ander die de luchtvaartmaatschappij wilde bellen. Niet goed. Na zo'n vier!! uur was onze vlucht eindelijk omgeboekt: we zouden de volgende ochtend, zaterdag 16 juli, naar Barcelona vliegen. Vanaf daar naar Toronto en vanaf daar naar Calgary. Dachten we. 

Want toen onze wekker vanochtend om 3:30 ging werd ik direct geconfronteerd met een mail van WestJet: onze vlucht van Barcelona naar Toronto was met 1,5 uur vertraagd. Niet best, want we hadden maar één uur en twintig minuten overstaptijd in Toronto. Met toch nog wat (valse) hoop dat het vliegtuig er misschien tijd af kon vliegen, gingen we weer naar het vliegveld in Dublin. Vlak voordat we het vliegtuig naar Barcelona instapten kreeg ik weer een mail: de vertraging was opgelopen tot 2,5 uur…

Zodra we landden in Barcelona zijn we direct naar de incheckbalie van WestJet gelopen, samen met nog twee lotgenoten, om te vragen of ze ons wel alsjeblieft wilden helpen aan een andere vlucht. Helaas was dit personeel geen WestJet personeel, maar lokaal Spaans personeel dat amper Engels sprak en totaal niet bereid was om te helpen🙄. 

Op moment van schrijven zitten we voor de gate van onze vlucht naar Toronto te wachten. We proberen al een paar uur wanhopig iemand van WestJet te spreken wat tot bijna een arrestatie van Iris heeft geleid omdat ze weer terug door de beveiliging wilde om te kijken of daar misschien een WestJet balie was (nou, dat mag dus kennelijk absoluut niet). Ons is net verteld dat de manager van WestJet over een kwartier komt dus al onze hoop is daarop gevestigd🤞🏼. 

Samenvatting:

-We zijn nu ruim zestig uur onderweg

-We hebben nu 48 uur vertraging opgelopen

-En waar we al lang in Calgary hadden kunnen zijn, zijn we in Barcelona of all places, zonder zicht op een aankomst in Calgary (op dit moment althans)

Wordt vervolgd… (hopen we😂)

Foto’s

6 Reacties

  1. Paps:
    16 juli 2022
    Je reisblogs zijn altijd fantastisch met veel mooie en fijne dingen. Je schrijft ook altijd heerlijk en boeiend. Nu ook weer.....echter is de inhoud dit keer diep bedroevend. Wat een "slecht" hoofdstuk. Heel veel sterkte daar nog en pas goed op jullie zelf. GMG liefs papa😘
  2. Marina:
    16 juli 2022
    Wat een ellende....geduld gewenst hoor! We leven op afstand met jullie mee!😘
  3. Jan Dijk:
    16 juli 2022
    Het is maar goed dat je je zelf thuis goed hebt kunnen opladen, en heeft het weekendje Oostenrijk je ook red bul vleugels gegeven. Een beetje geduld en een goed opgeladen humeur had je blijkbaar wel nodig tot hier toe.
    Hopelijk gaat de rest van de reis beter.
    Ps. Leuk om je blog te lezen, en xo mee te reizen.
    Mvg. Jan Dijk.
  4. Petra:
    17 juli 2022
    Lieve meiden toch wat een drama drama.....
    Ik ben in ieder geval dankbaar dat jullie met z'n tweeën zijn. En samen dit niet wenselijke avontuur beleven.
    In alle avonturen en verhalen die jullie met elkaar hebben beleefd hoort dit er misschien ook een beetje bij😌.
    De avonturen in de vliegwereld van nu!
    Ik hoop echt dat de aankomende 48 uur wat voorspoediger mag gaan dan wat jullie dit nu toe hebben ervaren.
    We leven mee vanuit een heerlijk relaxe stoel vanaf onze camping😎.
    De zon schijnt en ik geniet van koffie en rust. Mijn uitzicht over het weiland is ook deze ochtend weer prachtig.
    Ik hoop dat je een moment kan genieten van mijn heerlijke plek en gemoedstoestand zoals ik dat het afgelopen jaar heb gedaan van jou ervaringen😉
    Veel liefs😘
  5. Annemarie:
    17 juli 2022
    Meid, wat een horror verhaal. Maar het komt goed! Zo niet, dan toch! Heel veel liefs!
  6. Henny:
    19 juli 2022
    Wat een toestand zeg, je had beter thuis kunnen blijven 🙈is wel heel leuk om te lezen dat het een en al drama is,ik lag dubbel 🤣maar niet leuk voor jullie😪pas goed op elkaar, dikke knuffel 😘