Costa Rica - Deel II 🐒🌺🌴☀️🦥

Op woensdag 23 februari stapten we 's ochtends vroeg in de bus die ons via de ferry helemaal naar San José zou brengen. Na een reis van zo'n zeven uur kwamen we aan bij ons hotel in San José wat wat ons betreft een zoveelste nare grote stad is haha. Het stonk overal, er waren veel te veel mensen, en al die mensen riepen ook nog eens van alles en nog wat naar ons: twee blonde backpackers die met een bezweet hoofd een weg proberen te banen door de drukke stad met allebei ruim 15 kilo aan bagage op onze rug. Ja, dan wil je het liefst naar iedereen die op je pad komt schreeuwen om wel even heel snel aan de kant te gaan en vooral op te houden met het schreeuwen van voedselprijzen en aanbiedingen😂. Gelukkig verwelkomde de stilte van ons hotel ons na zo'n 1,5 kilometer ploeteren door de drukke winkelstraten. Totdat onze taxi ons de volgende ochtend oppikte om ons naar het busstation te brengen, heb ik die stille en rustige kamer niet meer verlaten haha

Onze volgende bestemming was een nieuwe workaway. We moesten ongeveer drie uur reizen en kwamen toen aan in La Colonia, een klein stadje in het binnenland van Costa Rica. Dit stadje zou voor de komende tien dagen onze verblijfplaats zijn. Toen we aankwamen werden we verwelkomd door host Jennifer en haar vrouw Mabelle. Omdat het net lunchtijd was konden we direct aanschuiven en kennis maken met de vijf andere vrijwilligers die er op dat moment waren. Daarna kregen we onze 'kamer', een simpele tweepersoons tent, en onze 'badkamer', een wc en buitendouche met alleen een muur en een gordijntje (dus geen plafond), te zien #lessismore haha. Speciaal voor de vrijwilligers was er een grote overkapping met daaronder een koelkast, een gasstelletje, tafels met stoelen en drie hangmatten om in te chillen. Het klinkt allemaal super simpel, en dat was het ook, maar meer dan dat heb je niet nodig 😇. 

Die middag zagen we eindelijk, na drie weken Costa Rica, een luiaard in de boom hangen 😍. Het werd zelfs nog beter toen we ontdekten dat ze een baby op haar buik droeg, suuuuuper schattig! 's Avonds nam de vader van Mabelle, die verderop op de 'finca' (= het terrein) woont, ons mee voor een nachtwandeling door de jungle. Gewapend met nachtlampen slopen we achter hem aan door het dichtbegroeide regenwoud: best spannend haha. We zagen een mega grote vlinder, een geel vogeltje, een soort possum/aapachtig beest, een knalgroene gekko en een krabbetje in een beekje. 

De volgende dag was onze eerste werkdag. In tegenstelling tot onze vorige workaway waren de werkdagen erg kort: om acht uur ontbeten we gezamenlijk, om negen uur begonnen we met werk, en rond een uur of twaalf waren we alweer klaar. En dat maar vijf dagen per week, helemaal chill! De finca was echt enorm en we hebben werk gedaan als onkruid wieden, koeien voeren, enorme takken opruimen, bladeren harken, een beetje schoonmaken en afval opruimen. Vooral dat laatste was een hele klus: omdat sommige Costa Ricanen niet willen, of misschien niet kunnen, betalen om hun afval op te laten halen, dumpen ze het soms zo van zich af. De rand van de finca van Mabelle en haar familie was hier kennelijk een goede plek voor. Na drie ochtenden afval geruimd te hebben en daarbij één levende slang in een plastic zak aangetroffen te hebben😳, waren we er letterlijk en figuurlijk helemaal klaar mee. Van strijkijzers tot schoenen en van televisies tot knutselwerkjes: we zijn echt van alles tegengekomen. En wat produceren mensen toch een hoop afval, bah bah. Mabelle had geregeld dat de gemeente alle volle vuilniszakken zou ophalen en wij waren inmiddels begonnen met het schilderen van borden in een poging te voorkomen dat mensen in de toekomst weer afval zouden dumpen. We zetten dingen als: 'pas op, gevaarlijke slangen!' (helaas echt waar😂), en 'lachen, u wordt gefilmd' (helaas niet waar, maar je moet wat haha), en 'respecteer de natuur' op de borden en timmerden ze op de bomen langs de finca. 

Na onze dagelijkse drie uur werk, kregen we lunch. Vervolgens hadden we de hele middag en avond vrij. In onze vrije tijd hebben we gechilld in de hangmat, boeken gelezen, Netflix gekeken, Spaans geleerd en online op afstand gewerkt. Verder zijn Iris en ik op één middag als twee heuse Hollanders met de fiets naar de stad Guapiles gegaan voor een ijsje. Daarnaast hebben we een keer gepicknickt op de finca totdat het donker werd en de vuurvliegjes en sterren verschenen. Ook deden we spelletjes met de andere vrijwilligers, hebben we een kampvuur gemaakt (wat heel raar was om niet te doen voor de warmte zoals in Canada, maar puur en alleen voor de sfeer haha), en hebben we een filmavond in de buitenlucht gehouden waarbij de film op een groot wit doek werd geprojecteerd.

In ons eerste weekend zijn Iris en ik op zaterdag met de bus naar een jungle wandeling gegaan waar we aapjes in de bomen zagen. Op zondag namen Mabelle en Jennifer ons en drie andere vrijwilligers mee naar de rivier waar we de hele ochtend gechilld en gezwommen hebben. Het water was super helder en de vele tropische vlinders (waaronder van die hele grote blauwe) gaven het plekje iets magisch✨. 

In ons tweede weekend zijn we naar Tortuguero gegaan, een klein stadje aan de Caribische kust waar je alleen per boot of vliegtuig kan komen. Op vrijdag namen we daarom eerst de bus en vervolgens de boot naar dit leuke en kleurrijke stadje. Onderweg op de boot spotten we verschillende coole vogels en een kaaiman die lag te chillen op een stukje strand. Aan het eind van de dag kwamen we aan in Tortuguero en onderweg naar ons hostel werd duidelijk dat het een hele leuke plek met een heerlijke sfeer is. Nadat we hadden ingecheckt in ons hostel zijn we nog een stukje over het strand gelopen. We waren amper tien minuten weg of er barstte een enorme regenbui los. De regenjas die ik de hele dag met me had meegezeuld lag nu natuurlijk nog in het hostel dus even later waren we helemaal doorweekt haha

Op zaterdag zijn we eerst door Tortuguero gelopen om de sfeer te proeven en tussen de vele souvenirs te snuffelen. Om 11 uur namen we de boot naar Sendero Cerro, een slapende vulkaan die het hoogste punt van de Caribische kust in Costa Rica is. Na een kort boottochtje liepen we door de jungle, die gonsde van leven en geluid, naar de top van de vulkaan. We waren bijna boven toen een meneer ons wenkte om te kijken naar een zwerm kleine niet-stekende bijen. Hij vertelde ons dat ze een bepaalde soort honing maken die erg duur en gezond is en dat het best zeldzaam was om ze te zien. Hij stelde zichzelf voor als Carlos en vertelde dat hij al veertig jaar gids was. We maakten een kort praatje met hem, bedankten hem vervolgens voor de informatie over de bijen, en liepen verder omhoog. Volgens internet zou de wandeling omhoog een uur duren, maar na twintig minuten stonden we al van het uitzicht te genieten. Toen we weer beneden aankwamen zagen we een ander wandelpad die ons door de jungle leidde. Naast de nodige enorm grote spinnen, van wie ik één z'n web bijna inliep😳, kwamen we drie verschillende apen tegen: de zogenoemde spider monkeys, die op een spin lijken wanneer ze springen, howler monkeys oftewel brulapen, die enorm veel lawaai maken, en witkopkapucijn apen, die onder andere beroemd zijn van Pirates of the Caribbean en Friends. Het was geweldig om al deze apen in hun natuurlijke omgeving te zien en te zien hoe ze zich, soms behendig en soms klungelig, door de jungle bewogen.

Toen we terugkwamen in Tortuguero hebben we een stukje over het strand gelopen, een fruit smoothie besteld, op het strand gechilld (zwemmen kon niet in verband met gevaarlijke stromingen), avond gegeten, en weer een drankje besteld haha. Soms moet je net doen of je vakantie hebt💁🏼‍♀️.

Op zondagochtend zijn we weer met de boot op weg gegaan naar Guapiles. Toen we de boot uitstapten was het een drukte van jewelste met overal mensen met koffers en tientallen shuttlebusjes. Een beetje verloren liepen we rond op zoek naar andere backpackers om te vragen waar in de vrede we heen moesten. Uiteindelijk kwamen we erachter dat de eerstvolgende publieke bus pas over ruim twee uur zou vertrekken. We besloten op zoek te gaan naar taxichauffeurs, die je altijd en overal lastigvallen maar natuurlijk als je ze nodig hebt nergens te bekennen zijn 🙄. Terwijl we, niet zo goed wetend wat we moesten doen, rondkeken over het terrein en zaten te overwegen de shuttlebusjes langs te gaan om te vragen of ze nog plek hadden, hoorden we plotseling een bekende stem achter ons: het was Carlos. Hij vroeg hoe het ging, of we nog wisten hoe de bijen heetten (oeps nee), waar we heen moesten, en of we al vervoer hadden. Toen het antwoord op de laatste vraag nee was, mompelde hij iets over een bus, zei hij dat hij even iets ging checken en dat hij zo weer terug zou komen. Wat bleek: hij was de eigenaar van een grote bus met super comfortabele stoelen en airconditioning en hij had nog wel twee plekjes voor voor over! Hij zei dat hij ons helemaal naar Guapiles kon brengen en stuurde ons naar een grote blauwe bus met de woorden: 'just say you're with Carlos, then they will let you in'. Zo gezegd, zo gedaan en voor we het wisten waren we weer terug in Guapiles: gratis en voor niks. Echt geweldig lief van deze meneer! 

Na tien dagen vertrokken we van onze workaway in La Colonia. Dit had ermee te maken dat er niet super veel te doen was in de omgeving, maar ook met het feit dat er steeds meer Franse vrijwilligers kwamen die, ook als er niet-Frans sprekende mensen bij ze aan tafel zitten, stug Frans blijven praten met elkaar #irritatiepuntje haha. Daarom namen we dinsdagochtend 8 maart de bus naar Quesada/San Carlos om Memo, de werknemer van de dierenopvang met de gammele auto, te bezoeken. Hij had gezegd dat we altijd welkom waren en zo lang bij hem en zijn moeder konden logeren als we wilden. Aangezien onze volgende workaway geannuleerd was, kwam dit voor ons heel erg goed uit. 

Toen we de oprijlaan in het stuk roest van Memo, dat wonder boven wonder nog steeds reed, opreden, werd al snel duidelijk dat we in een klein paradijsje terecht waren gekomen. Het huis van zijn moeder, dat helemaal bestond uit hout, had vanaf de veranda die om het huis heen liep een prachtig uitzicht over de groene heuvels en de stad. De veranda stond helemaal vol met planten, bankjes, stoelen en tafeltjes zodat je de keuze had vanaf welk zitje je het uitzicht kon bewonderen. Op de finca van Memo's moeder stonden ook nog twee andere huizen: één van Memo's broer en één van zijn zus. En in de toekomst zou ook Memo's eigen huis op het prachtige terrein gebouwd worden. 

We maakten kennis met Memo's moeder, Ines, een super lieve vrouw die helaas geen woord Engels sprak maar het wel super leuk vond om Spaans tegen Iris en mij te praten haha. Daarna gaf Memo ons een kleine rondleiding over de finca: op het hoogste punt was een plek voor een kampvuur van waar je super mooi uitzicht over de stad had. Verder naar beneden woonden de kippen, kalkoenen, fazanten en zelfs twee pauwen van de familie. Het terrein was prachtig ingericht met overal palmbomen, andere tropische bomen met bloemen, gekleurde struiken, en een aantal gewassenen. 's Avonds na het eten maakten we een kampvuur en hadden we uitzicht over de stad die nu uit honderden kleine lichtjes bestond, super mooi🤩. 

De volgende dag nam Memo ons mee naar een wandeling de berg op. Onderweg kwamen we langs een waterval met super helder water waar we heerlijk in hebben afgekoeld. Vanaf de berg hadden we uitzicht over de stad en konden we zelfs de Arenal vulkaan in de verte zien. Weer terug bij het huis heb ik een comfortabele bank op de veranda uitgezocht, wat al snel mijn favoriete plekje werd, en heb ik wat gelezen en Spaans geleerd. Verder heb ik nog een beetje rondgedwaald over de finca. Super chill en volop genieten dus! 

De dag daarna moest Memo werken en dus besloten Iris en ik om met de bus naar de stad te gaan. We hadden gezien dat er een Walmart in het centrum was en we hadden op de één of andere onverklaarbare manier heel veel zin om daarheen te gaan😂. We liepen op ons gemak rond door het grote warenhuis en bekeken de producten uitgebreid. Niet dat we iets nodig hadden, maar alleen al het feit dat het er precies zo uitzag als in Canada maakte ons heel blij haha. Daarnaast hoopten we heel erg om een aantal producten die we nog niet echt hadden kunnen vinden in Costa Rica wel in deze Amerikaanse keten te kunnen vinden. En ja hoor: helemaal blij en tevreden zaten we even later te genieten van enigszins fatsoenlijk vers brood en een reep pure chocolade😋. Na deze heerlijke lunch zijn we nog een winkelcentrum in gelopen. Hier waren we echter al snel weer weg omdat we helemaal gek werden van de verkopers die direct in je bubbel komen staan als je even stilstaat om een product te bekijken, joejoe. Omdat we toch al als twee cultuurbarbaren naar de Walmart waren geweest terwijl we in freaking Costa Rica waren, hebben we ons stadsuitje afgesloten in de MacDonalds waar we gebruik hebben gemaakt van de snelle wifi om vervolgens een Uber terug te nemen naar het huis. Reizen en het opdoen van nieuwe indrukken is geweldig, maar soms is het gewoon ook heel erg fijn om ergens binnen te lopen waar je van te voren al precies weet hoe het eruitziet en hoe alles werkt😂.

Op 11 maart waren we van plan om terug te gaan naar Lands in Love om voor een middag - in plaats van de ganse dag - te helpen met het uitlaten van de honden. We namen een Uber naar de busstop om vanaf daar naar Lands in Love te reizen. Toen we om 11 uur bij de busstop zaten te wachten op de bus kon Iris haar telefoon niet vinden. Totaal niet onder de indruk keek ik hoe ze langzaam in paniek raakte bij het doorzoeken van haar tas: na ruim vier jaar vriendschap en maanden samen reizen was dit voor mij een doodgewoon verschijnsel geworden en dus zat ik te wachten op het moment dat ze haar telefoon uit de krochten van haar tas zou vissen. Helaas kwam dit moment niet en was Iris' paniek voor deze ene keer volkomen terecht. Shit. Even hoopten we dat ze haar telefoon nog in het huis had laten liggen, maar we herinnerden ons allebei dat ze haar telefoon in haar hand had toen we naar de Uber liepen. Deze was inmiddels in geen velden en wegen meer te bekennen. We besloten om terug te gaan naar huis om daar, via mijn telefoon, op Iris' Uber account in te loggen om zo de Uber chauffeur te achterhalen. Super leuk idee, helaas totaal niet uitvoerbaar. 

Om in te loggen op Uber moet je je identiteit bevestigen via een sms. Natuurlijk wordt deze sms naar je telefoon verzonden. Het is onmogelijk om dit te omzeilen en dus was het onmogelijk om in het Uber account te komen. 

Tweede idee: Iris' Google account openen om zo het telefoonnummer dat aan Google en ook haar Uber account gekoppeld is te veranderen naar mijn telefoonnummer. Dankzij Google's 'two step verification' was ook dit onmogelijk omdat er wederom een sms bevestiging nodig was om in te loggen🤦‍♀️.

Ondertussen was Memo bezig met het berichten van alle Uber chauffeurs die hij kende en had hij een berichtje in een lokale Facebook groep gezet. Memo's zus Erika was aan het bellen met Uber, maar doordat we het nummerbord niet meer volledig wisten en we de naam van de chauffeur ook niet wisten kwamen we daar ook niet verder. 

Uiteindelijk kregen we via Ines te horen dat de telefoon gevonden was. Na een whatsapp gesprek met iemand met super gebroken Engels bleek helaas dat dit om een andere telefoon ging…

Inmiddels had Iris haar vader gebeld die zei dat de two step verification van Google uitgezet kon worden vanaf een ander apparaat waar Iris ingelogd was. Even later was het haar vader gelukt om dit vanaf Iris' laptop in Nederland te regelen en konden we eindelijk in de mail. Er was een mail van Uber waar de naam van de chauffeur in stond. Deze hebben we direct op Facebook opgezocht en een berichtje gestuurd.

Toen de zus van Memo thuis kwam zei ze direct dat ze de man herkende en zou regelen dat de telefoon terugkwam. En ja hoor: die avond, rond een uur of 11, kwam de Uber chauffeur dan eindelijk aan met de telefoon. Daar gaat je dag😂😂. Hij vertelde dat hij was teruggereden naar de busstop toen hij zag dat de telefoon nog in zijn auto lag, maar dat we al weg waren. Hij dacht dat we de bus hadden genomen en had geen idee gehad hoe hij ons moest bereiken. Gelukkig is het na een hele dag wanhopig dingen proberen allemaal weer goed gekomen. Nu zou je zeggen van: zo'n situatie is een mooi leermoment. Nou, kennelijk niet voor mevrouw Coenders. De volgende dag namen we namelijk weer een Uber om deze keer wel echt naar Lands in Love te gaan. Toen ik uitstapte wierp ik nog snel een blik op de achterbank. Drie keer raden wat daar lag en wie al helemaal klaar om te vertrekken naast de auto stond… iets met een ezel en haar kop stoten?

Maar goed, de volgende dag zijn we dus wel echt naar Lands in Love gegaan. Na een paar korte rondjes met veel verschillende honden gelopen te hebben, vroegen we of we misschien twee honden mee naar de rivier mochten nemen voor een langere wandeling. Dit was geen probleem en een half uurtje later hadden we de afdaling gemaakt naar de rivier. Waar de honden totaal geen zin hadden in zwemmen, konden Iris en ik niet wachten om een verkoelende duik te nemen haha. Daarna hebben we nog heerlijk gechilld om vervolgens weer, steil de bult op, naar het hondencentrum te lopen. Toen we bij de receptie om de bustijden vroegen, zei één van de medewerkers dat ze ook naar San Carlos moest en we over twintig minuten wel met haar mee konden rijden: helemaal top😁. 

De volgende dag zijn we na een heerlijk autoritje wezen zwemmen in een meer. We bleven tot het begon te regenen en stapten verkleumd en doorweekt in de auto. De regen leek niet te blijven bij één bui, dus besloten we terug naar huis te gaan. Onderweg reden we langs de hot springs en besloten we spontaan om daar een duik in te nemen om zo weer lekker op te warmen in het ahum ijskoude Costa Rica🤦🏼‍♀️.

De dag daarna zijn Iris en ik wederom naar de Walmart (het brood was in de smaak gevallen😂) en de MacDonalds  (de snelle wifi was ook goed bevallen) gegaan. Toen we tegen het eind van de middag weer bij het huis waren, hebben we een beetje rondgedwaald over de prachtige finca en de kippen, kalkoenen, pauwen en fazanten een bezoekje gebracht: het leek wel een kinderboerderij 🦃🦚🐓. Ook moesten we natuurlijk even communiceren met de kalkoenen wat leidde tot hilarische filmpjes en de slappe lach haha. 's Avonds kwam Memo terug van zijn werk en hebben we een kampvuur gemaakt: een prima dagje dus😊.

Op 15 maart zijn we weer naar Lands in Love gegaan voor nog een dag vol met hele blije hondjes💕. Eerst namen we een moederhond (of eigenlijk meer een kalf, wat een beest😱) en haar ADHD zoon met maar drie werkende poten mee op een extra lange wandeling door de jungle. Daarna hebben we even meegedraaid met de 'standaard shifts' bestaande uit het uitlaten van veel hondjes voor steeds een kwartiertje. Ten slotte hebben we gevraagd om een 'caminata larga' (= lange wandeling) met 'dos perros' (= twee honden) naar de 'rio' (= rivier). We bedoelden eigenlijk twee honden in totaal, maar we kregen allebei twee enorm enthousiaste en energieke honden in onze handen gedrukt😂. Nou, ik kan je vertellen dat er niets ergers is dan twee honden die je keihard meetrekken terwijl je een best wel steil pad naar beneden afloopt (de terugweg daarentegen was perfect haha). Ietwat geërgerd en enigszins bezweet kwamen we even later aan bij de rivier. We doken direct in het water en hoewel de honden het spannend vonden waren ze een stuk enthousiaster over het water dan de honden van drie dagen geleden. Twee hebben zelfs gezwommen, helemaal leuk🥰. Na heerlijk gechilld te hebben, hebben de honden ons letterlijk de bult opgetrokken en was het tijd voor een warme!! douche. Na weken en weken koud douchen (alles om gas te besparen ik deze gekke tijden natuurlijk) was dit een echte verademing. 

De volgende dag zijn Iris en ik weer naar de waterval gegaan waar Memo ons de eerste dag mee naartoe had genomen. Deze keer zijn we naar de onderkant van de waterval geklauterd en zijn we vervolgens weer naar boven geklommen en hebben we weer bovenop de berg gechilld. Daarna zijn we naar het centrum van San Carlos gegaan en hebben we in het stadspark gepicknickt 😋. 

Op onze een na laatste dag in San Carlos hebben we Ines geholpen in haar tuin met de prachtige bloemen en struiken. Het werd echter al snel duidelijk dat ze niet echt veel werk had, maar meer iets voor ons aan het bedenken was omdat we al meerdere keren hadden aangeboden om haar te helpen met wat dan ook. Wel was het erg gezellig om haar te helpen, want ondanks de taalbarrière konden we echt met haar lachen😄. 's Middags zijn Iris en ik wezen shoppen in het centrum en de volgende dag was het alweer tijd voor ons om verder te reizen. Dit betekende ook dat we afscheid moesten nemen van Ines wat absoluut niet meeviel💔. Weer hadden we een geweldig lief en gastvrij mens ontmoet die ons, als twee compleet vreemden, warm in haar prachtige huis had verwelkomd, zonder ook maar iets terug te verwachten. Echt geweldig❤️.