A chapter ending...

15 november 2022 - Dalemead, Canada

Terug in Golden hebben we kunnen genieten van een heerlijke nazomer: de zon scheen vrijwel elke dag en de wereld was super mooi met alle herfstkleuren. We hebben veel in het zonnetje gezeten, de laatste duiken in de rivier genomen, en de buitenkant van het huis van Haley en Lukas geverfd. Verder hebben we nog de nodige leuke uitstapjes gemaakt: zo zijn Iris en ik het beekje dat door de canyon en onder de Golden Skybridges stroomt opgeklommen tot we niet meer verder konden door een waterval. In de winter waren we hier met Till en Lukas heen gelopen en braken we om de paar meter bijna onze enkels doordat het ijs dat toen op het beekje lag niet al te betrouwbaar was. Deze keer was het echter een uitdaging om geen natte voeten te krijgen en niet van de gladde stenen die we constant moesten gebruiken om het beekje over te steken te glijden😅. Als een soort mislukte Pocahontas is het ons toch gelukt om de waterval te bereiken door niet altijd even charmant over omgevallen boomstammen te lopen, er juist onderdoor te kruipen, steile hellingen op te klimmen, enorm grote stenen te trotseren, en in gekke sprongen het ijskoude water te vermijden. En dit alles op, jawel, teenslippers. Het was in ieder geval erg leuk haha. Vooral toen ik er halverwege de terugweg achter kwam dat ik m'n trui was verloren en ik het hele parcours nog een keer mocht doen lol. 

Verder zijn we in een super zonnig weekend met Lukas, Simon en Joni naar een adembenemend mooi meer een uurtje ten noorden van Golden gereden. Colin en twee van zijn kinderen, Kaela en Michael, kwamen even later ook en we hebben met z'n allen een kampvuur gemaakt op een eilandje in het meer. Ik begon eindelijk te denken dat ik alles wel een beetje gezien had qua omgeving in en rondom Golden maar deze plek was echt gestoord mooi. Waar het in het hoogseizoen heel 'druk' (voor Canadese standaarden in ieder geval, valt dus reuze mee) wordt op en rondom het meer, was er nu bij niemand. Niet heel gek, want we moesten ruim vijftig kilometer over een gravelroad rijden om op dit mooie plekje te komen… Wij hebben in ieder geval heel erg genoten van het blauwe meer, de besneeuwde bergtoppen, de gekleurde bomen, de lunch rondom het kampvuur, het spelen met de kinderen in de gevallen herfstbladeren, het rondscheuren op dirtbikes (het is en blijft Canada haha), en het 'grote bomen bos' die we onderweg tegenkwamen en waar we een wandelingetje hebben gemaakt.

De dag daarna zijn we wederom met Lukas, Simon en Joni naar een prachtige plek gereden die alleen begaanbaar is met een truck in verband met wederom een kilometerslange gravelroad. Deze keer was de eindbestemming echter geen meer maar een rivier: de Blaeberry River. We waren hier samen met wat andere mensen en hebben wederom genoten van de zon, een kampvuur, spelen met de kinderen bij de rivier, de bergen, en de knalblauwe rivier: wat een leven 🙏🏼✨❤️. Hoogtepunt van deze dag voor Simon, Joni en Iris was het moment dat ik uitgleed in een grote modderige plas water en ik vervolgens tot aan m'n kont helemaal vies en doorweekt was😂. 

Verder hebben we heel veel geknuffeld met de nieuwe kitten van de familie, zijn we naar de bios geweest, hebben we nog meer kampvuren gemaakt, zijn we formule 1 bij de Browns wezen kijken, en hebben we voor het eerst in ons leven Thanksgiving gevierd en genoten van een heeeeerlijke vegan maaltijd die Haley had gemaakt😋. Op de eerste Thanksgiving in mijn leven had ik enorm veel om dankbaar voor te zijn: een mooi realisatie momentje🙏🏼. Onze allereerste reisdag, een jaar geleden, was ook op Thanksgiving geweest. Destijds betekende dit niet zo heel veel voor mij en is deze Noord-Amerikaanse feestdag eigenlijk helemaal aan me voorbijgegaan. Nu vierde ik deze dag echter met een familie waar ik het afgelopen jaar onderdeel van was geworden, in precies hetzelfde land als waar mijn reis was begonnen. Dat alleen al was zoiets bijzonders om dankbaar voor te zijn, maar er was veel meer. Als eerste de ontelbare prachtige plekken die we gezien hebben: van Nederland tot Canada, van Costa Rica tor Arizona, en van Ierland tot Oostenrijk. En dan zijn er alle geweldige, lieve, inspirerende, interessante, gastvrije, en random mensen die we ontmoet hebben. En niet te vergeten alle nieuwe dingen die ik voor het eerst in m'n leven gedaan en geleerd heb, en alle ervaringen die ik op heb gedaan: op een ranch werken, vrienden voor het leven maken met mensen van wie je het nooit zou verwachten, onderdeel worden van een familie die niet je eigen is, meer hondenpoep opruimen dan ik ooit verwacht (of gehoopt) had in m'n leven, meer bruiloften gezien dan ik ooit had kunnen bedenken, banger worden voor muggen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, m'n lichaam pushen op de mooiste hikes die ik in m'n leven heb gedaan, kennis maken met verschillende culturen: redneck Alberta, hippie British Columbia, gek Amerika, Caribisch Costa Rica, het drukke Londen, het gezellige Ierland, en natuurlijk het backpacker cultuurtje. Ten slotte ben ik het afgelopen jaar steeds meer kleine stukjes van m'n hart en ziel over de hele wereld verloren - maar op de best mogelijke manier❤️🙏🏼. 

Na Thanksgiving hebben Iris en ik gebruik kunnen maken van de tijdelijk geopende snelweg en zijn we weer naar Calgary gereden. We hadden hier namelijk een medische keuring voor onze visums voor Nieuw Zeeland en we zouden Dave helpen met het verven van zijn huis in Calgary. Omdat er onderweg van Golden naar Calgary genoeg bezienswaardige plekken zijn, besloten we om op tijd vanuit Golden te vertrekken. Na een snelle stop bij de Tim Hortons (we worden al echte locals) en het tankstation voor een volle tank en volle banden konden we op weg. Natuurlijk kwamen we er na een half uur rijden achter dat we de portemonnee vergeten waren en dus moesten we weer terugrijden: tot zover slim gebruik maken van de geopende snelweg😂🤦🏼‍♀️. Golden lag er die ochtend wel echt super mooi bij: het stadje, dat helemaal onderin het dal ligt, verhulde zich in een dikke laag mist, maar zowel de Blaeberry (waar wij woonden) als de snelweg liggen een stuk hoger en boden super mooi uitzicht op de bergen en de mist. 

Onze eerste stop die dag was Lake Louise: precies een jaar geleden hadden we deze toeristische trekpleister ook bezocht. We waren de dag daarvoor dus precies één jaar geleden begonnen aan onze reis en op onze allereerste reisdag hadden we Lake Louise bezocht. In het kader van sentimentaliteit moesten we precies een jaar later daarom natuurlijk even precies dezelfde foto's op precies dezelfde plekken maken haha. Lake Louise lag er dit jaar een stuk zomerser bij en ook de temperatuur was veel aangenamer. Wel waren er net zoveel toeristen als de vorige keer dus nadat we onze foto's hadden nagemaakt zijn we snel weer weggevlucht van de drukte. We hebben vervolgens dezelfde detour richting Banff gemaakt als een jaar geleden door de snelweg af te gaan en een rustige kronkelweg te volgen. Ook hier hebben we weer een selfie van een jaar geleden nagemaakt en zijn we wederom snel weer doorgereden want ook hier waren net iets te veel mensen naar onze smaak😅. Na zo'n anderhalf uur kwamen we aan in Calgary waar we diezelfde middag onze afspraak voor de medische keuring hadden. Dachten we. Ietwat zenuwachtig -we hadden geen idee wat we konden verwachten - liepen we de kliniek in en zeiden we dat we een afspraak hadden voor een medische keuring voor Nieuw Zeeland. We moesten wat vragenlijsten invullen, handtekeningen zetten, en onze bloeddruk werd gemeten. Uiteindelijk kwam de dokter die ons vroeg wat voor werk we precies in Canada gingen doen. Verbaasd legden we uit dat we in Nieuw Zeeland gingen werken en niet in Canada, waarop de dokter zei dat hij alleen keuringen deed voor Canada en niet eens toegang had tot het Nieuw Zeelandse systeem. We zeiden dat we drie keer met de kliniek hadden gebeld en elke keer gezegd hadden dat we naar Nieuw Zeeland gingen en dat we een medische keuring nodig hadden voor het visum. Zelfs toen we de kliniek in waren gelopen die middag hadden we Nieuw Zeeland meerdere keren genoemd, maar de dokter maakte het duidelijk dat dat echt niet mogelijk was in deze kliniek🤦🏼‍♀️. We kregen ons geld terug en de assistent had een afspraak voor de volgende dag voor ons kunnen maken bij een andere kliniek die ruim anderhalf keer zo duur was natuurlijk. Uhm nee bedankt. We zijn vervolgens langs weer een andere kliniek gereden en nadat we 100.000% zeker wisten dat deze kliniek wel geschikt was voor Nieuw Zeeland kregen we te horen dat de eerstvolgende beschikbare datum anderhalf week later was😫. 

Helemaal gefrustreerd met freaking society kwamen we aan het eind van de dag aan bij Dave. We besloten om al het gezeur met de medische keuring te parkeren voor de volgende dag en Dave voor de verandering een keer mee uit eten te nemen voor pizza. Dit zorgde uiteindelijk voor een super gezellige avond, een ontroerde Dave die zei dat hij nooit zo uit eten werd meegenomen, en uiteindelijk heel veel lol✨. 

De volgende dag besloten we om de afspraak over anderhalf week te maken in plaats van naar de hele dure kliniek te gaan. We waren sowieso van plan om zo lang in Calgary te blijven dus het enige jammere van deze hele situatie was het feit dat we vertraging opliepen in het visum proces, maarja er zijn ergere dingen🤷🏼‍♀️. De dagen die daarop volgden bestonden uit heel erg veel verven: we moesten nog wat dingen van de vorige keer afmaken, en we hebben het hele dek (nadat ik er doorheen was gezakt: één been verdween gewoon helemaal en ik ben dagen daarna nog dik genoemd door mijn twee lieve 'vrienden') helemaal opgeknapt en geverfd. 

Het was steeds super lekker weer, en naast al het werken was er tijd om naar de rivier die langs Dave's huis stroomt te lopen, voor het eerst in lange tijd een kerk te bezoeken, uren en uren naar Halloween outfits in de mega grote tweedehands winkels in Calgary te zoeken, af en toe wat te gaan drinken met Dave en soms wat vrienden van hem, en lekker veel te Netflixen haha

In een zonnig weekend zijn Iris en ik op aanraden van Dave naar Kananaskis Provincial Park gegaan om te hiken en waaaauw, wat was dat mooi! Vanaf het moment dat we bij Dave wegreden konden we de bergen al in de verte zien liggen en na amper een uurtje gereden te hebben door de goudgekleurde prairies en heuvels reden we de bergen al in. Overal liepen koeien langs de weg en de omgeving was adembenemend mooi. Uiteindelijk verlieten we de snelweg en het duurde niet lang of we zagen onze eerst grizzly beer in Canada! En oh, wat had hij/zij een fluffy kont 😂. We reden verder en parkeerden de auto uiteindelijk bij een super mooi meer vanaf waar we naar een ander prachtig meer zijn gewandeld. We waren eerst van plan om nog verder te hiken, maar tijdens onze lunch zaten we zo lekker van de herfstzon in ons gezicht en de prachtige natuur om ons heen te genieten dat we besloten om lekker bij de oever van het meer te blijven chillen. 

Op 20 oktober was het eindelijk tijd voor onze medische keuring: na weer allemaal formulieren ingevuld te hebben, weer onze bloeddruk opgemeten te hebben, en deze keer ook in een potje geplast te hebben, konden we nu eindelijk wel naar een arts die medische keuringen kon doen voor Nieuw Zeeland. Het stelde allemaal erg weinig voor en aan het eind van de afspraak kregen we doorverwijzingen naar twee andere locaties: één voor röntgenfoto's en één voor bloedtesten. We waren op de hoogte van de röntgenfoto's die we van onze longen moesten laten maken (waarschijnlijk om te checken dat we geen tuberculose hebben), maar de bloedtest was een onaangename verrassing: alsof het allemaal nog niet genoeg kostte🙄, maarja, je moet er wat voor over hebben en dat hebben we zeker! De arts had ons helaas het adres van het verkeerde röntgenlab gegeven en het lab waar wij aankwamen was dan ook al gesloten: altijd leuk, voor niks freaking Calgary in rijden… Voor de bloedtesten moesten we online een afspraak maken en het lukte ons om twee locaties te vinden die de volgende dag nog plaats hadden voor ons. 

Toen we de volgende ochtend vroeg bij de eerste locatie aankwamen waren de mensen achter de balie zo vriendelijk om ons allebei te prikken wat ons weer één autoritje door Calgary scheelde. Kennelijk kan ik niet tegen bloed prikken want nadat de verpleegkundige mijn bloed had afgenomen viel ik flauw🤦🏼‍♀️. Een heleboel - naar mijn mening - overdreven tumult later (Iris zei dat er een alarm afging😂 en ze voerden me af in een rolstoel), zaten we even later weer in de auto op weg naar het röntgenlab. Ook dit was niet de juiste locatie, maar de vriendelijke mevrouw achter de balie gaf ons het adres waar we wel moesten zijn. Eenmaal daar aangekomen kreeg ik bijna een zenuwinzinking toen de mensen achter de balie vermoedden dat we waren opgelicht door de kliniek omdat ze de naam van de arts niet herkenden als iemand die medische keuringen voor Nieuw Zeeland mocht doen. Daarnaast misten we wat papieren - die hadden de mensen van het bloedlab ingenomen - dus ook dat was moeilijk moeilijk. Gelukkig hadden de mensen van de röntgenfoto's het mis wat betreft de arts en na een telefoontje met de kliniek was alles gelukkig toch in orde. De röntgenfoto's waren wederom een hele ervaring op zich en aan het eind van de ochtend - het voelde al alsof het acht uur 's avonds was - hadden we eindelijk alles gedaan wat we moesten doen. Blij dat we de stad weer konden verlaten reden we de rust van Dave's terrein weer op. Hier ben ik ook door Dave uitgelachen over het feit dat ik flauw was gevallen (Iris stond me uiteindelijk te filmen in het ziekenhuis terwijl ik lijkbleek met m'n benen omhoog en een icepack op m'n voorhoofd in een kamertje op een behandeltafel lag). Wederom: ik heb hele lieve vrienden😂❤️. De rest van de middag heb ik rustig aangedaan en geprobeerd energie op te doen voor die avond: het was namelijk mijn oudjaarsdag en onder het motto van: 'ik ben toch al flauwgevallen vandaag', was ik echt niet van plan die avond saai thuis door te brengen. Dave had die dag zijn uit 1966 stammende truck, na er jaren en jaren aan gesleuteld te hebben, eindelijk 'rijklaar' gemaakt (wat voor hem kennelijk wel betekende dat hij het nodig vond om twee brandblussers mee te nemen??? (Iris en ik zijn met onze eigen auto gegaan, no worries haha)) en kon niet wachten om de truck eindelijk op de grote weg uit te proberen en te kijken of de vierde versnelling, die hij al die tijd nooit had kunnen proberen, het überhaupt deed😂. Hij had zijn goede vriend Jimmy uitgenodigd en de pub verderop in de straat lag op de perfecte afstand om de truck eindelijk uit te proberen. Op veilige afstand zijn Iris en ik achter de twee flapdrollen aangereden en wonder boven wonder heeft iedereen het overleefd 😂. Na een super gezellige avond zijn we iets voor twaalf uur weer naar huis gereden om precies om twaalf uur een enorm groot kampvuur ter ere van mijn verjaardag aan te steken. Dit ging helemaal op z'n Canadees/Alberta's: met een stel gekke Canadezen, sneeuw!!, en heel veel benzine…🔥

De volgende ochtend werd ik voor het eerst in m'n leven wakker op m'n verjaardag in een compleet witte wereld: het was die avond daarvoor gaan sneeuwen en het had kennelijk de hele nacht door gesneeuwd want er lag zo'n tien centimeter sneeuw op de grond. Helaas was sneeuw niet het enige wat gevallen was: toen ik die ochtend vroeg waar de stoppen waren omdat de stroom was uitgevallen antwoordde Dave namelijk lachend: 'bedoel je waar de boom op de elektriciteitsdraden zijn gevallen'🤦🏼‍♀️. Het is en blijft Canada… Omdat Dave's huis verwarmd wordt door één of ander ding dat draait op elektriciteit, hebben we heel snel een vuur in de open haard gemaakt om daar eigenlijk de hele ochtend omheen te hangen. Ik mocht Dave's hotspot gelukkig gebruiken om te bellen met m'n familie (wifi doet het natuurlijk ook niet meer zonder stroom) en na een paar uur was de elektriciteit weer terug. Die middag kwam Haley op bezoek en hebben we een taartje gegeten. In combinatie met de ballonnen die Iris had opgehangen voelde het nu als een echte Nederlandse verjaardag haha. Die middag hebben we een wandeling door de sneeuw gemaakt en 's avonds zijn we naar het verjaardagsfeestje van Scott, een goede vriend van Dave die ook op 22 oktober jarig is, gegaan. 

De volgende dag zijn Iris en ik voor de laatste keer💔 naar Golden gereden. Hier hebben we onze resterende spullen opgehaald bij Haley en Lukas en de rode auto die we de hele zomer mochten gebruiken weer ingeleverd bij Lukas: een einde van een tijdperk dus 😢. Onze laatste dagen in Golden hebben we doorgebracht in de airbnb van Dave: zo konden we hier nog wat klusjes doen en de aangrenzende camping van Dave winterklaar maken. Naast dat we in Golden even lekker tot rust konden komen hebben we de honden voor een laatste keer uit kunnen laten (en wat een drama was dat: Cosmo bleef maar weglopen). Verder zijn we samen met Joni naar de rivier geweest en zijn we met Simon en Cohen naar de bioscoop geweest. Ook zijn we samen met de kinderen en Lukas nog een laatste keer bij de Browns op bezoek geweest, wat zoals altijd enorm gezellig was, en is Haley bij Iris en mij langsgekomen voor een jacuzzi avond. Toen we Golden na een paar dagen weer verlieten waren we in de veronderstelling dat we nog weer terug zouden komen voor een definitief afscheid, maar helaas is dat niet meer gelukt. Ik had hier best wel heel veel moeite mee, maar nu ik zo onze laatste dagen in Golden beschrijf, realiseer ik me dat we met alle mensen (en dieren) waar we heel veel van houden de nodige quality time hebben gehad. Daarnaast was een 'echt' afscheid ongetwijfeld hartverscheurend geweest, dus misschien was het achteraf wel beter zo…

Op 27 oktober verlieten we Golden dus voor de laatste keer💔 (voor nu in ieder geval, je weet nooit wat de toekomst brengt). Een skydive-vriend van Dave, Aaron, kon ons een lift naar Calgary geven aangezien hij dat weekend zelf zou gaan skydiven. Veel te vroeg in de ochtend - het was nog donker en dat overkomt ons eigenlijk nooit😂 - werden we opgehaald in een lichtblauwe truck door deze vreemdeling. Doordat het nog zo donker was, konden we pas na ruim een uur gereden te hebben voor het eerst goed zien bij wie we het afgelopen uur eigenlijk in de auto hadden gezeten en mee gepraat hadden: dit was een erg interessante ervaring haha. Het was wel erg gezellig en tegen de tijd dat we in Calgary aankwamen had Aaron ons uitgenodigd om mee te gaan naar het huis van zijn twee vrienden die in Calgary op kamers wonen. Met de waarschuwing dat zijn vrienden wel heel verlegen, nerdy en ongemakkelijk waren - wat we ons niet echt konden voorstellen want Aaron was een hartstikke sociale en gezellige jongen - liepen we uiteindelijk een typisch studentenhuis in. Aaron had niets overdreven want waar zijn ene vriend ons niet eens aankeek toen we binnenkwamen, was zijn andere vriend inderdaad een enorme nerd. Toch besloten ze wel om allebei met ons mee te gaan naar een winkelcentrum voor lunch en, super random, een casino😂. In de auto had Aaron namelijk verteld dat hij net 21 was geworden en heel graag naar een casino wilde, iets waar ik nog nooit was geweest en wel een keer wilde zien. En dus hadden we besloten om nog diezelfde middag naar een casino te gaan. Heerlijk, dit soort random dingen haha. De vrienden van Aaron begonnen redelijk snel te ontdooien en we hebben uiteindelijk een hele gezellige middag gehad met z'n allen. Na vijf dollar verloren te zijn aan zo'n stom casino apparaat vond ik het wel mooi geweest met het uitgeven van geld, en heb ik de rest van de tijd gekeken bij de anderen want ik ken eigenlijk vrijwel geen enkel spel dat gespeeld wordt in een casino. Na een paar uurtjes begreep ik hoe een aantal dingen werkten, en was ik ook tot de conclusie gekomen dat ik casino's, of in ieder geval het concept ervan, stom en triest vind😂. Wel was het een leuke nieuwe ervaring en hebben we het erg leuk gehad met deze drie random Canadezen die we nog maar diezelfde ochtend en middag hadden ontmoet. Aan het eind van de middag zijn we teruggegaan naar het huis van Aaron's vrienden vanaf waar Dave ons heeft opgehaald. Voor we naar Dave's huis zijn gegaan hebben we nog wat halloween-benodigdheden gekocht en zijn we wat wezen drinken met Jimmy en Kristen & Zennon, allemaal vrienden van Dave die wij ondertussen ook allemaal aardig goed kennen. Na twee dagen vooral veel gechilld te hebben in Dave's huis (Dave was weer aan het skydiven lol), hebben Kristen en Zennon ons zaterdagmiddag opgehaald om samen naar het skydive centrum te rijden: het was het laatste weekend van het skydive seizoen en deze wordt elk jaar afgesloten met een Halloween feestje op het vliegveld. Iris en ik keken hier al weeeeken naar uit en eindelijk was het zo ver: onze outfits waren helemaal compleet, haar en make-up waren gedaan, tassen waren ingepakt (we zouden op het vliegveld blijven slapen), en de stemming zat er onderweg naar de dropzone al goed in. Naast dat we heel benieuwd waren hoe alles versierd zou zijn in de hangars, waren we ook heel erg benieuwd naar 'Cheryl'. De Dave zoals we die kennen zou namelijk niet aanwezig zijn op het feestje, in plaats daarvan zouden we Cheryl ontmoeten: een vrouw met prachtig lang blond krullend haar, nepnagels en nepwimpers, getatoeëerde armen die bijzonder goed uitkwamen in een groene glitter jurk onder een indrukwekkend paar hakken, en een net zo indrukwekkende baard😂. Het was gewoon irritant hoe goed hij eruit zag haha. Meneer, of eigenlijk mevrouw, was net bevallen van een tweeling en liep de hele avond rond met een antieke kinderwagen met twee verschrikkelijk enge baby's erin. Wat een plaatje haha. Tijdens de nodige speeches en bedankjes van Kat, de vrouw die het skydive centrum runt, werd het weer super duidelijk wat voor hechte familie alle gekke skydivers die we ontmoet hebben eigenlijk vormen: heel erg mooi en bijzonder om te zien. Na de prijsuitreikingen (meeste skydives van het seizoen en dat soort dingen) en persoonlijke praatjes voor alle mensen die dat seizoen hun eigen skydive diploma hadden gehaald, werd er buiten een vuur gemaakt en vuurwerk afgestoken🤩. Binnen was muziek en kon er (echt) gedanst worden wat ook super leuk was. Aan het eind van de avond (lees: begin van de ochtend) zochten Iris en ik een rustig hoekje op de grond op om te gaan slapen. We hadden wat kussens van een tuinset afgehaald wat een bijzonder comfortabel bed creëerde. Na een paar uur geslapen te hebben zijn we samen met Cheryl/Dave weer naar huis gereden. Ik zeg Cheryl/Dave want hoewel de groene jurk in was geruild voor Dave's gebruikelijke zwarte kleding, droeg mevrouw nog steeds haar nepwimpers, een prachtige ingevlochten vlecht in haar haar, en in totaal nog precies één nepnagel. Dave zou Dave niet zijn als dat hem helemaal niets kon schelen want alsof het de normaalste zaak van de wereld was ging hij uitgebreid boodschappen doen met zijn nieuwe look😂. 

In de weken die daarop volgden hebben we ramen gewassen, Dave's huis een keer goed schoongemaakt, en zijn we in de kelder wezen klussen, verven en opruimen. Nu het skydiven voorbij is, gaat Dave zich namelijk focussen op professioneel tatoeëren. Aangezien hij hier ruimte voor heeft in de kelder, moest er het één en ander gebeuren in de kelder om dit niet al te creepy te laten lijken: iets wat niet meevalt in een kelder maar volgens mij is het ons aardig goed gelukt haha

Het weer was inmiddels enorm omgeslagen: met temperaturen van -20 graden en de nodige sneeuwbuien voelden Iris en ik ineens heel erg de aandrang om snel vliegtickets naar het warme Nieuw Zeeland te boeken. Mijn visum was begin november goedgekeurd 🎉🎉, maar die van Iris laat tot de dag van vandaag nog op zich wachten...😕 Eerst wilden we wachten tot beide visums goedgekeurd waren, maar naast de toenemende kou zorgden verveling en de afwezigheid van een eigen auto er voor dat we steeds meer toe waren aan een nieuw avontuur en begonnen te verlangen naar Nieuw Zeeland. Daarom besloten we om gewoon de tickets te boeken en te hopen dat Iris' visum ook snel doorkomt. 

Tijdens ons laatste weekend in Canada zijn we met Dave uit eten geweest wat zoals altijd erg gezellig was, hebben we weer een kerk in Calgary bezocht wat erg fijn was, en hadden we de mogelijkheid om de Browns nog een laatste keer te zien aangezien ze in Calgary waren voor een bruiloft. Na de ietwat saaie weken die we achter de rug hadden zitten, was dit een super fijn weekend. De gezelligheid met Dave, de geestelijke voeding van de kerkdienst, en alle liefde en lol van Colin & Tanis en hun kinderen Michael, Kaela en Sienna waren erg welkom❤️❤️. 

Nu is het echter tijd voor een nieuw avontuur waar ik echt enorm naar uitkijk. Hoewel ik Canada heel erg ga missen, kan ik echt niet wachten om in Nieuw Zeeland te zijn. Gelukkig duurt dat niet lang meer: we vliegen namelijk morgen al! Eerst naar LA voor een overstap, en dan in één keer door naar Auckland vanaf waar we een binnenlandse vlucht naar Dunedin (een stad op het Zuidereiland) hebben. Vanaf daar zal Amy, onze oude/nieuwe baas, ons ophalen en naar Twizel rijden: een plek waar al bijna vijf jaar lang een heel groot stuk van m'n hart en ziel ligt❤️.

Foto’s

4 Reacties

  1. Annemarie:
    15 november 2022
    Heerlijk verhaal weer! 😍 Ben retetrots op jou! 😘
  2. Paps:
    15 november 2022
    Dankbaar dat je zo dankbaar bent....❤️
  3. Henny:
    15 november 2022
    Dacht dat je van de aardbol verdwenen was😘wat heb je weer een prachtig lang verhaal geschreven ja dat schrijf je ook niet in 1 dag😅dacht nu ga je vast weer terug naar huis,maar nee je gaat nog verder van huis, 😅heel veel plezier in Nieuw Zeeland, pas goed op je zelf, hele dikke knuffel 🙋‍♀️🙋‍♀️
  4. Monique:
    16 november 2022
    Wat een fijn verhaal weer! Veel moeten grijnzen en grinniken 😅 Dankje!
    Pas goed op elkaar en geniet met volle teugen van het volgende hoofdstuk. xx Liefs